‘Het is een zware tijd voor ons allemaal’

Door Leni Paul. Hans van der Meer is een veelzijdig gesprekspartner. In zijn woning op de Uiterweg praten we op een sombere herfstachtige maandagmorgen over diverse onderwerpen, zoals de alternatieve Kunstroute, de Dippers en last but not least, over de coronacrisis. Al meer dan 40 jaar werkt Van der Meer als verpleegkundige in ziekenhuizen en dagelijks wordt hij als IC-verpleegkundige in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein geconfronteerd met het wereldwijd verspreide virus.

Van der Meer werd 63 jaar geleden  hartje Aalsmeer geboren. “Mijn moeder was een Amsterdamse verloskundige en vestigde zich als zodanig als zelfstandige aan het Weteringplantsoen waar mijn vader ook woonde. (Gulle lach) Ja, daar is het gelazer begonnen en ik werd geboren. Ging naar de Rozenstraatschool. Als het fluitje van de meester klonk, holde ik de straat over en was op tijd op school. Toen we naar de Violenweg in Aalsmeer verhuisden werd het de Columbiaschool, gevolgd door de Openbare Mavo en weer later de MTS. Mijn vader werkte bij de technische dienst bij de KLM en ik ben ook werktuigbouwkunde gaan studeren (peinzend) Ach, je weet op die leeftijd nog niet zo goed wat je wilt gaan doen.”

Eigengereid mannetje
Met het diploma op zak wachtte de diensttijd. “Ik kwam bij de luchtmacht in Nijmegen en ik kon daar hofmeester worden. Dat weigerde ik en ik werd overgeplaatst naar de technische dienst onderhoud vliegtuigen.“ Geen dienstweigeraar geworden, want je was toch ook altijd betrokken bij de Doopsgezinde gemeente waarvan velen antimilitaristisch zijn? “Ja, Maar ik was nooit lid van de Doopsgezinde kerk, heb wel veel kampen begeleid. Politiek was ik lid van de PSP, heb me wel jarenlang ingezet voor de kampen van de Doopsgezinden. Na mijn korte diensttijd zag ik in een krant een advertentie dat er in Amerika voor een half jaar een jeugdleider werd gezocht voor een wat je noemt sociaal lagere bevolkingsgroep. Goede tijd, ik ben een half jaar gebleven en toen ik terug kwam in  Aalsmeer wees Henny Weima me op een tocht met een Spits, een vrachtschip dat op Frankrijk voer en waarmee zij een tocht had gemaakt. Ik ben toen een half jaar matroos geweest op die Spits (lange stilte) Ja, ik kan genieten van veel dingen. De kapitein van dat schip was een oud-verpleegkundige en we praatten daarover. Tja,toen moest ik toch eens gaan beslissen wat ik wilde: zou ik de techniek kiezen waarvoor ik was opgeleid en waarin  mijn vader als technicus werkte of zou ik ik de verpleging in net als mijn moeder die verloskundige was? Ik koos voor het laatste en ben de A-opleiding verpleegkundige gaan doen. Weet je dat ik daar  drie keer mijn keuze moest komen uitleggen? Ja, ik was nogal een eigengereid mannetje. Uiteindelijk bleek mijn keus wel goed te zijn geweest. Na drieënhalf jaar had ik het diploma en samen met mijn moeder heb ik wel eens in de VU een poliklinische bevalling gedaan en was ik ook later bij de bevalling van mijn schoonzuster. In het laatste stadium van de studie heb ik ook drie maanden op de afdeling intensive care gewerkt. Met de bevallingen had ik toch minder affectie. Ik deed ook achttien maanden de opleiding hartbewaking op afdeling cardiologie en op de intensive care.”

Uitzendkracht
En met al die ervaring toen een werkkring in een ziekenhuis? “Nee. Ik ben toen samen met mijn toekomstige vrouw drie maanden gaan reizen door Thailand, Indonesië en andere landen in het verre oosten. Bij terugkeer zijn we getrouwd. Inmiddels hebben we drie dochters die, net als mijn vrouw, alle drie werkzaam zijn in de medische sector.”

En wat ging jij doen, na die lange reis? “Mijn interesse in de medische sector bleef en ik kon met mijn behaalde diploma’s diverse kanten op. Ik ben teruggegaan naar de VU en ben inmiddels 35 jaar verpleegkundige op intensive care. Als uitzendkracht heb ik in vele ziekenhuizen gewerkt, onder andere in de VU en het brandwondenziekenhuis in Beverwijk, het OLVG en sinds twee jaar in het Antoniusziekenhuis op de intensive care. Het is een ziekenhuis dat bekend staat om hun afdeling cardiochirurgie waar gecompliceerde operaties worden uitgevoerd. “

En toen diende zich de coronaperikelen aan. Daar via dagbladen en tv-uitzendingen vrijwel dagelijks bekende en minder bekende deskundigen hun mening over het wereldwijd verspreide virus aan ons laten weten, gaan we er in dit gesprek verder niet in op het virus en zijn problemen en beperken wij ons tot de indrukken van Hans die iedere dag zijn werkzaamheden op de intensive care bij jonge en oudere patiënten verricht. Weloverwogen spreekt hij over de praktische handelingen die worden verricht, voor een niet onbelangrijke deel ook bij niet-gevaccineerden. Een moreel oordeel velt hij niet,  hoewel hij er natuurlijk best een mening over heeft.

Niet vaccineren: oerstom
“Natuurlijk heb ik een mening en denk ik er het mijne van. En de diverse meningen over anti-vaxxers, over degenen die om diverse redenen  zich niet laten inenten, het fake nieuws, ik zie, lees en en hoor er dagelijks over. Het is een heel rare tijd. Intensive care is altijd ingrijpend, maar je moet als je op ic werkt, daarvoor kunnen afsluiten. Ik weet, het klinkt kil. Van nature ben ik redelijk positief, ik word aangenomen om mensen bij te staan, in welke positie ze ook verkeren. Ik heb te doen met die mensen, ja, ook met de anti-vaxxers, die zich om de een of andere reden niet wilden laten vaccineren. Laat ik het duidelijk zeggen: mijn gevoelens liggen bij alle slachtoffers. Ja, het is oerstom als je je niet laat vaccineren, maar op dat moment, op de afdeling aan het werk, ga ik dat die mensen niet inpeperen. Geen belerend vingertje. (Lange stilte) Ja, het is een heel apart vak dat ik heb. En de mensen zo goed mogelijk bij te staan en niet moraliserend bezig te zijn, daar gaat het bij mij om.”

Onder vuur
Ook wijst hij niet met een bestraffende blik naar de bewindslieden die regelmatig onder vuur liggen (te laat gereageerd, onvoldoende een duidelijk standpunt ingenomen, etc). “Het is een zware tijd voor ons allemaal. Te weinig personeel, te weinig verpleegkundigen. Ik begin doorgaans om half vier ‘s middags en ben dan om één uur ‘s nachts thuis. Soms komen er ineens drie of vier patiënten tegelijk binnen voor de intensive care en heb je te weinig intensive verplegers en zorgondersteunend personeel.”

Goed thuisfront
En dan kom je thuis na een zware dag op de intensive care. “Ja, dat heeft ook impact op de familie. De hele familie heeft trouwens met de zorg te maken. Mijn vrouw werkt in de gezondheidszorg, is eerste hulpverpleegkundige op Schiphol. Mijn oudste dochter zit in de thuiszorg en bij de brandweer, de middelste dochter is psycholoog in de ouderenzorg en verwacht ons eerste kleinkind en de jongste dochter is verpleegkundige in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Maar ja, ik kan mijn dagelijkse werkzaamheden redelijk goed van me afzetten. Je moet niet alles mee naar huis nemen en wel een goed thuisfront hebben.”

Geuzennaam
En je hebt hobbies. Wie in Aalsmeer spreekt over De Dippers, noemt onmiddellijk je naam. Jij was  oprichter van dit illustere gezelschap, al snel bijgestaan door Henk van Leeuwen, Peter Prochazka, Henk Willem Spaargaren en later kwam de onlangs overleden Cor Trommel er bij. “Ja, in 1985 waren we aan het peuren en als geintje heb ik dat toen onder de naam De Illegale Peurders opgericht. Je moest een peurvergunning hebben en die hadden we niet. We waren dus duidelijk illegaal bezig en zo kwam ik op De Dippers; de illegale peurders. Het werd een geuzennaam. We hadden lol en pretendeerden verder niks.”

Alcoholmatigingsbeleid
Er hing wel, al dan niet terecht, vanaf het begin om jullie figuurlijk en in het begin ook letterlijk de geur van alcohol. Spiritualiën waren nooit ver weg. (Mystieke blik) ”Laat ik zeggen, we voeren nu al jaren een alcoholmatigingsbeleid.” Je was ook betrokken bij de oprichting van het smartlappenkoor Denk om de buren. “Ja, ik ben er vanaf  de oprichting op elf november 1999 acht jaar voorzitter van geweest. Maar dat ligt door corona wel even stil. ” Je was ook, een beetje verwijzend naar De Dippers, initiatiefnemer van de illegale Kunstroute. Je ruime achtertuin was meerdere malen het decor van en bonte verzameling originele kunstvoorwerpen. “Een heerlijke tijd. We hebben ontzettend veel plezier gehad in de tijden van de verlichte Uiterweg. Bootje en bewegende voorwerpen in de sloot, verlicht voor ons huis, gezelligheid, muziek in mijn achtertuin, heerlijk. Ja, ik ben nostalgisch, denk veel terug aan die tijd, heb iets met vroeger.” Dat laatste blijkt ook als Hans me meeneemt aan naar een grote boekenwand: planken vol met een keur aan kinderboeken, variërend van onder andere Pietje Bell tot Astrid Lindgren, van de Aalsveense Jongens tot Annie M.G.Schmidt en Joop ter Heul. “Deze hobby koester ik al jaren. Ik verzamel kinderboeken. Nee, het woord verveling ken ik niet.”

Foto’s Jaap Maars en privé-archief Hans van der Meer