Er bestaan verschillende motieven waarom mensen vrijwilligerswerk doen. AalsmeerVandaag is daarom op zoek naar verhalen over vrijwilligerswerk. Wat haalt een vrijwilliger er voor zichzelf uit, maar vooral wat motiveert mensen, welk werk doen ze en wat voor mensen zijn dat. Deze keer is het de beurt aan de geboren en getogen Aalsmeerse Dorry Polderman-Van der Weele. Zij draait een keer per week muziek in verpleeghuis Rozenholm, een huis voor ouderen met lichamelijke en geestelijke klachten.
Dorry Polderman-Van der Weele werd onder de kerstboom geboren in een gezin van zeven kinderen in de Freesialaan in Aalsmeer-Zuid. Het was 1 januari en een tijd waarin bovenverdiepingen van huizen niet werden verwarmd. Ze weet nog goed hoe de ijsbloemen op de ramen stonden in de slaapkamer die ze deelde met haar zussen. Rode draad in het katholieke gezin was en is de liefde voor muziek. “Zingen is mijn lust en mijn leven,” vertelt een enthousiaste Dorry. “Ik zing de hele dag en ook nog in het koor Soundsation en ook met de mensen van Rozenholm zing ik veel.”
Allereerste vrijwilligerswerk
Ze is een goed verzorgde en statige vrouw die zo op het oog haar zaakjes goed voor elkaar heeft. Toch schuilt er achter het allereerste vrijwilligerswerk in haar leven een verhaal waarin ziekte een hoofdrol heeft gespeeld. Voordat ze uiteindelijk grotendeels werd afgekeurd gingen er heel wat jaren van ziekenhuis in en ziekenhuis uit voorbij. Pas nadat ze voldoende was gerevalideerd is ze rond gaan kijken wat ze nu nog wel kon doen. Voor die tijd werkte Dorry als internationaal secretaresse en werd later management-assistente. Deze moeder van twee kinderen spreekt vier talen en is op dit moment hard aan het werk om ook het Deens machtig te worden. Dat doet ze voor de lol en om haar hersens lenig te houden.
Voor 300 procent
“Nu nog heb ik soms van die dagen dat het heel goed gaat met al die handicaps, maar er zijn ook dagen dat dit niet zo voelt. Daarom ben ik bij de Vrijwilligerscentrale op zoek gegaan naar werk dat paste bij zoals ik nu ben. De combinatie ouderen en muziek is uitgelezen voor mij. Ik kan goed luisteren en ik kan goed over van alles praten. Door mijn ziekte en de beperkingen die dat heeft opgeleverd heb ik leren doorzetten, niet op te geven en geduld te hebben. Dat komt nu goed van pas. Ik geef me voor 300 procent en probeer er voor te zorgen dat ze een leuke tijd hebben. Ik kom vaak helemaal hyper en blij thuis na zo’n ochtend. Het is me echt op het lijf geschreven.”
Charlotte en Bas
De ene week draait Dorry muziek op de afdeling waar mensen met geestelijke klachten zitten en de week er op bij de afdeling met mensen die fysiek niet zo goed meer gaan. “In het begin heb ik een cursus gehad van Rozenholm over hoe met de patiënten om te gaan. Ik heb me ook verdiept in wat dementie nu is. Heel leerzaam allemaal. Ik zie dat de mensen in Rozenholm op allerlei manieren gestimuleerd worden. Wat ik vaak doe is terug gaan in de tijd. Dan vraag ik bijvoorbeeld naar het eerste singeltje dat ze hebben gekocht en dat zoek ik dan op bij You Tube of tussen de CD’s bij de Dorcas. Zo maak ik soms een hele muzikale wereldreis. Bij de demente mensen hoor ik vaak van familieleden van welke muziek ze houden. Dat liedje van Dorus bijvoorbeeld over die twee motten. Dan roep ik dat die ene Charlotte heet en dan vraag ik hoe die ander ook al weer heet? Dan hoor je echt wel dat die andere Bas heet. Of Meisjes met rode haren, dan weten ze echt nog wel dat die kunnen kussen,” vertelt Dorry met een glimlach.
En wel gewoon meezingen
“Ik doe alles op mijn intuïtie. Zo hadden we pas nog de herdenkingen aan de oorlog. Toen draaide ik Vera Lynn en daar begon een heel stoere meneer in een leren jas toch echt bij te huilen. Ik vroeg aan hem of dat door de muziek of door de herinneringen kwam. Hij zei toen dat het om alles samen ging. En zo is fysiotherapie er ook wel eens bij want als mensen één vinger kunnen bewegen proberen we dat ook. Daarom dans ik soms ook met mensen zoals pas nog met die mevrouw nog die haar hoofd op mijn borst legde toen we een dansje deden. Of die meneer boven waarvoor ik 'Eight days a week' van de Beatles draai. Hij kan helemaal niet meer praten, maar wel de tekst gewoon meezingen. Of die mevrouw die altijd knoerthard buiten de maat meezingt. Wat geeft het?”
Blij mens
Dorry Polderman is een blij mens als het om haar vrijwilligerswerk gaat. Ook al heeft ze al best vaak afscheid moeten nemen. “In de anderhalf jaar dat ik hier nu werk zijn er al twaalf mensen overleden. Dat is best veel. Het betekent dat ik me steeds weer moet aanpassen, want dan mis ik ze wel. Het is tegelijkertijd zulk dankbaar werk. Ze vragen ook steeds wanneer ik weer terugkom. Het is fijn dat ik het mag doen. En wat er voor mij bij komt is dat de mensen niet zien dat ik soms onhandig ben. Daar merken ze helemaal niets van en daardoor voel ik me niet onder druk gezet. Het is het aller-leukste vrijwilligerswerk dat er is.”
Tekst Jan Daalman, foto's Arjen Vos
Eén reactie
Top.