‘Het afscheid valt dit keer moeilijker’

Dominee van Dalen (1960) is geboren in Strijen en komt uit een groot gezin. “Ik heb twaalf broers en zussen. Mijn ouders waren zeer betrokken bij de zwaar hervormde kerk, het was een stevig en degelijk gezin.” Dat betekende niet dat er op zondag niets mocht, integendeel, hij koestert juist warme gevoelens aan de vele voetbaluurtjes met zijn vader op het veld naast hun huis. “Twee jassen als doelpalen en spelen maar.”

Dominee worden was niet zijn ambitie, maar toen hij uitgeloot werd voor de opleiding tot arts besloot van Dalen een jaar theologie te volgen. In dat jaar werd hij gegrepen door zijn interesse en groeide uit tot een predikant die bekend staat als inspirerend en motiverend. Zelf denkt hij dat het door de Bijbel komt dat hij nu nog altijd geïnspireerd is.

“Ik heb na al die jaren nog altijd ‘Aha’-momentjes met het Bijbelboek. Het blijft bijzonder dat soms een deel van de teksten te moeilijk zijn, maar op een ander moment komt het inzicht plots wel. De Bijbel blijft me aanspreken en grijpt me nog regelmatig.”

Van Dalens blik glijdt over de verhuisdozen en de vele foto’s van zijn drie dochters met hun gezinnen en blijven rusten op de grote foto van een mooie blonde, jonge vrouw met helderblauwe ogen naast ons op de eettafel. Met tranen in zijn ogen vertelt hij: “Onze jongste dochter Marieke overleed twee jaar geleden plotseling door een ongeval. Het was niet makkelijk om op de been te blijven, voor ons allemaal niet. Het was een verschrikkelijk iets om mee te maken. Of het dan je tijd is?”

Gedecideerd zegt hij: “Dat betwijfel ik… Maar ik weet wel dat ze altijd in Gods liefde zal zijn. Het was een zware periode waarin we ontzettend veel steun hebben gekregen vanuit de gemeenschap maar het gat blijft. Het tweede jaar is soms nog moeilijker dan het eerste jaar.”

Hij is even stil voor hij verder vertelt. “Na een paar weken ging ik weer aan het werk. Het gaf best een druk om weer elke week een preek te moeten brengen

maar het gaf mij ook weer houvast. En… zo is het althans bij ons gegaan… Het leven verdiept het geloof.”

Acht maanden na de zwarte dag wordt er een kleindochter geboren. “Een prachtig blond meisje met helderblauwe ogen. Ondanks het verdriet genieten we ook van de zegeningen van het leven en zijn we trots op onze kinderen, gelukkig vinden we veel troost in de band met elkaar.”

In zijn vrije tijd fietst Van Dalen graag met de Polderboys, een groep heren waar hij regelmatig mee op de wielrenfiets stapt. Daarnaast speelt de predikant bij FC Aalsmeer als linkshalf in het veteranenteam. Helaas is hij nu even uitgeschakeld door een liesblessure maar hij verzekert het team: “Als ik weer kan spelen kom ik desnoods terug voor de laatste wedstrijden. Ik zal ze missen. De onderlinge verbondenheid binnen het team kwam goed tot uiting na het overlijden van Marieke. De mannen kwamen met twee auto’s naar Aalten om te condoleren, dat heeft mij enorm goed gedaan. Niet lang geleden verloren we teamgenoot, Dolf Wilting en onze oud-teamgenoot Henk Heil. Het was een zware tijd voor het team, mede daarom kost het me moeite om ze achter te laten.” Hij blikt nog even terug op mooie momenten en goedmoedige plagerijen als ‘Ben je Dominee? Dan werk je alleen op zondag zeker?’

“Persoonlijk vind ik het verstandig als een dominee niet te lang op een plek blijft. De ruimte die dan ontstaat kan door de kerkenraad gebruikt worden om te bezinnen op wat ze willen en op de vraag, wat heeft de gemeente nodig? Dat ik de enige dominee was, maakte het voor mij wel lastiger om weg te gaan, maar ik ben ervan overtuigd dat er capabele mensen zijn die dit op een goede manier kunnen voortzetten.”

Dominee Van Dalen kijkt uit naar zijn nieuwe betrekking in Nijverdal, een grote gemeente waar hij twee collega dominees en een ouderenpastoor naast zich weet. Het huis waar ze gaan wonen is net als de huidige pastorie in Kudelstaart heel fijn.

“Naast al het boven genoemde zal ik ook de hartelijke band met de Katholieke Sint Jan Parochie heel erg missen. Deze verbinding is de laatste jaren dieper geworden en verstevigd en mijn oprechte wens is dat deze connectie blijft groeien. Voor de hele Samen op Weg gemeente wens ik dat de warme contacten met het dorp en de onderlinge band tussen de kern van de gemeenschap zo geweldig blijft als hij nu is, maar tegelijkertijd mag het van mij iets opener worden.”

Zondag 3 maart is de laatste dienst van de voorganger waarin hij zeker zal terugblikken op de warmte die hij en zijn gezin hebben mogen ervaren. “We hebben het goed gehad met elkaar.”