Gezinsman Will van Lammeren had vele talenten

Het was een kennis die hem tipte: aan het einde van de Bilderdammerweg stond een leuk huisje te koop, vrijstaand, wel een opknapper. Het was midden jaren ’90 en Will van Lammeren zag er wel wat in. Met vrienden die ook handig waren en vele uurtjes maakte Will er een mooi huis van. “We gingen in oktober aan de slag en we wilden wel kerst vieren in onze nieuwe woning. Dat is gelukt,” vertelt Bep van Lammeren. Haar man Will overleed zaterdag 22 oktober op 73-jarige leeftijd en met zijn overlijden is een bekend en geliefd Kudelstaarter heengegaan. Iemand die twee rechterhanden had, maar ook een man die heel graag onder de mensen was, altijd in voor een praatje, veel organiseerde, daarnaast begiftigd met een creatief talent voor beeldhouwen en bovenal een gezinsman.

Dat hij het liefste thuis was, bij zijn gezin, was in de beginjaren van zijn huwelijk niet vanzelfsprekend. Will was jarenlang internationaal vrachtwagenchauffeur in de bloemenexport, voor Verhaar en Zurel. Daarover: “Hij reed heel Europa door en leerde trouwens op die manier zijn talen. Later ging ik ook wel eens een ritje mee.” Een anekdote volgt over het adres in Italië, waar Will altijd werd uitgenodigd om te eten. “Hij werd als belangrijke gast behandeld omdat hij altijd in nette kleding achter het stuur zat. Will zag je niet met klompen of een overall.” Dat de Kudelstaarter vrijgevig was komt ook aan de orde. In wintertijd zag Will gestrande wintersporters langs de autoweg staan, met pech. “Hoewel hij niet onder stoelen of banken stak dat het gestoord was dat iemand voor zijn lol de kou opzocht om te sporten, stopte hij om hen koffie te geven. Of desnoods het koffiezetapparaat zelf.” Bep vertelt dat helpen (organiseren) en humor wel een rode draad vormden in haar mans leven.

Gezin van acht
Zij leerde Will kennen tijdens een dansavond in restaurant ‘De Bosrand’ in Amstelveen. Zij kwam uit Ouderkerk aan de Amstel, hij uit Kudelstaart. Will was de oudste uit een gezin van acht en werd Willy genoemd. Maar dat verkleinwoord werd later wat kinderachtig en dus viel de ‘y’ eraf. Het stel trouwde in 1972 en ging in Kudelstaart wonen, aan de Gozewijnstraat en later de Huygensstraat. Er kwamen drie kinderen, Daniëlle (’73), Tamara (’75) en Vincent (’79).

Energie voor tien
Toen de kinderen in hun tienerjaren waren leek het hem fijner om werk dichtbij huis te zoeken. “Hij werd het rijden ook een beetje zat.” Ondanks dat blijkt uit de verhalen van Bep dat Will altijd energie voor tien had. Zo voetbalde hij in die tijd al bij RKDES. “Hij kwam aan met de vrachtauto, gaf een grote toeter als hij langs het voetbalveld reed om aan te geven: ik kom eraan! Dan haalde hij thuis zijn spullen en ging spelen.” Ook de ‘derde helft’ was belangrijk, voor het sociale aspect. Will vond het belangrijk om zich in te zetten voor het Kudelstaartse verenigingsleven. “De beste manier om je dorp en zijn inwoners te leren kennen,” vond hij. Will koos voor voetballen bij RKDES en was bovendien jarenlang leider van het eerste elftal.

Als een vis in het water
Dat – en nog vele andere bezigheden, waarover later meer – deed hij naast zijn drukke bestaan als ondernemer. Want vele Kudelstaarters zullen hem daarvan kennen, als slijter op het Kudelstaartse winkelcentrum. Het was slager Hein Bosman die Will attendeerde op een winkelruimte die vrijkwam. De slijterij vertrok van het pleintje en zo zou Kudelstaart zonder slijter komen te zitten. “We begonnen voor onszelf. Bij de firma Voortman timmerde Will een stelling in elkaar die nu nog in de winkel staat. We deden alles zelf, de inrichting en het runnen natuurlijk.” Bep vertelt over die tijd, dat haar man zich als een vis in het water voelde. “Ik stond het meest in de winkel en Will deed alles eromheen, inkoop, bezorgen, overal even kletsen.” Later voegde zoon Vincent zich bij hen en als drietal ging dat uitstekend. Zodoende waren Will en Bep nog lange tijd betrokken bij alles wat bij het ondernemerschap komt kijken. Bep bestempelt die tijd als ‘heerlijk’. Uit het gesprek blijkt dat Will altijd ging voor een heerlijke tijd. Samen met zijn vrienden beleefde Will heel wat lol aan het autocrossen. Ze knapten met elkaar een oud chassis op en crossten er op los. Ook met humor doorspekt waren de carnavalsfeesten, waar Will ook medeorganisator was. Dat gold ook voor de feesten in het dorp waar Imca Marina en tal van andere gasten de revue passeerden.

Will was niet van het zeuren
Toch kon Will ook op een ingetogen manier genieten. Het beeldhouwen paste daarbij. Hij was heel creatief en maakte prachtig – ingetogen – werk. Bij kunstenaar en vriend Wessel Bezemer leerde hij de kneepjes; zijn aangeboren talent deed de rest. Bep en de kinderen zijn blij dat de beelden een mooie plek in de tuin hebben gekregen. Een plek waar Will overigens graag was. En waar hij ook altijd zijn handen liet wapperen. De prachtige volière is er een voorbeeld van. Reizen naar verre oorden was niets voor de geboren Kudelstaarter. Hij was graag in de buurt en nog het liefst in zijn eigen huis, dat onder zijn handen – en die van veel vrienden – vorm kreeg. Will en Bep stonden nog vol in het leven. Ondanks de levertransplantatie die Will enkele jaren geleden onderging. Hij doorstond die prima en voelde zich daarna weer als nieuw. “Hij was toch al niet van het zeuren,” geeft Bep aan. Maar een nieuw orgaan krijgen brengt toch risico’s met zich mee. De lichaamseigen immuniteit neemt erg af. Toen Will met corona in het ziekenhuis werd opgenomen, sloeg de angst om het hart. Maar dat overwon hij. Helaas bleek hij niet bestand tegen een ziekenhuisbacterie. “We hebben gelukkig allemaal nog kunnen zeggen hoeveel we van hem houden.”

De afscheidsceremonie vond plaats in zijn geliefde tuin. Zo’n 400 mensen brachten Will een laatste groet.

Tekst Joke van der Zee