Wordt raadhuis ‘huis van de cultuur’?

Door: Leni Paul. Zoals we vrijdagmiddag voorzichtig uit de woorden van wethouder Kikkert durfden te concluderen wordt de Burgerzaal in het raadhuis meer een ruimte voor de burgers, zoals volgens architect Berghoef zou zijn bedoeld. “Meer cultuur, meer bijeenkomsten voor de burgers,” aldus Kikkert.

In Duitsland zien we dikwijls midden in een stad of dorp een Haus der Kultur. En Frankrijk kent zijn Maison du Peuple, het huis van het volk. En in die gebouwen, vaak ook dienst doend als raadhuis en als gemeenschapsruimte, vinden veel activiteiten plaats. Naast formele handelingen zoals de aanvraag van een paspoort of rijbewijs en inlichtingen over sociale voorzienuingen zou Berghoefs schepping een multifunctioneel gebouw moeten zijn van en voor de burger.

Wachten op kunstenares
Kikkert sprak die woorden bij de opening van de fototentoonstelling van de Oekraïense Irina Dzuhl waarvan al eerder foto’s in het Flower Art Museum waren tentoongesteld.

Op uitnodiging trokken onze eigen fotograaf en journaliste tijdig naar het raadhuis. Aanvankelijk een kleine teleurstelling: een groepje wachtenden had zich opgesteld bij het podium waar het middelpunt van de bijeenkomst, de fotografe Irina, op het tijdstip van de opening nog niet aanwezig was. Artistieke nonchalance? Zich vergist in het tijdstip van aanvang? De wachtenden/geïnviteerden drentelden wat rond totdat na ruim twintig minuten de grande dame arriveerde. De aanwezigen waren opgelucht: stoelen waren niet klaargezet en dan duurt wachten extra lang…

Superlatieven
Na Kikkerts woorden werd koers gezet naar de trouwzaal en was er een rondleiding plus explicatie met de fotografe beloofd. De meeste aanwezigen van de kleine groep genodigden trokken er direct op uit en bewonderden het gebodene. Superlatieven waren daarbij niet van de lucht. Unaniem was men van mening dat de foto’s die Irina Dzuhl hier toont van een bijzondere schoonheid zijn. De natuur speelt een belangrijke rol in haar werk waarin ook telkens beeldschone haast sprookjesachtige modellen in veelal zwierige jurken figureren. Ook deze kleding is door Irina zelf vervaardigd.

Zoals bij het zien van kunst gebruikelijk is en dat geldt eveneens voor een kunstvorm als muziek, geeft het individu daar zijn eigen interpretatie aan. Ontroering, bewondering, emoties, Irina wist bij iedere bezoeker wel een snaar te raken.

Virtuoos pianospel
En dat wist zeker ook deze middag Wilma Broere met haar virtuoos, sprankelende pianospel. Broere had heel inventief de juiste muziek gekozen, passend bij het karakter van de geëxposeerde foto’s. Want wie komt niet onder de indruk van de lyrische stukken van de Noorse componist Edward Grieg of van de muziek van de Finse kunstenaar Jean Sibelius die je meeneemt naar de woeste bossen in zijn vaderland ? En een goede keus was eveneens de bij sommige foto’s passende klanken van Claude Debussy’s compositie La fille aux cheveaux de lin.

Kortom, uitstekend gekozen en door Wilma Broere ten gehore gebrachte muziek, passend bij deze bijzondere fototentoonstelling die op de openingsuren van het gemeentehuis is te bekijken. Zowel in de Burgerzaal als in de Trouwzaal hangen de foto’s.

Foto’s Jaap Maars.