Oud NOS-redacteur en huidig (onder meer) AalsmeerVandaag columnist Pierre Tuning heeft onlangs een selectie van zijn gedichten gebundeld en gepubliceerd. Het handzame boekje draagt de titel: 'Dichtgelag' en is voor slechts vijf euro verkrijgbaar bij 't Boekhuis.
Over de naam zegt Tuning: 'Gelag' betekent zoiets als: smulpartij en drankfestijn. Het is volgens de schrijver de bedoeling dat van het bundeltje 'gesmuld' wordt.
Subtitel
Het boekje bevat een verzameling van 24 gedichten die de afgelopen 60 jaar op verschillende plaatsen in druk zijn verschenen. In de schoolkranten van het Coornhert- en het Casimir Lyceum waar de jeugdige schrijver in de dop destijds heen ging, ter gelegenheid van poëziemiddagen in De Oude Veiling, KCA-dichtersavonden in Bacchus en gedicht-presentaties op het Boomkwekerskerkhof. 'Van schoolkrant tot kerkhof', zou de subtitel kunnen zijn.
Rijmen vermijden
Wat opvalt aan de dichtstijl van Tuning is dat er van rijm niet of nauwelijks sprake is. Alsof de schrijver zelfs bewust moeite doet om het rijmen te vermijden. Slechts heel af en toe kan hij er op worden betrapt. In het gedicht 'Nomadenwereld' vinden we een van de spaarzame keren dat hij twee regels laat rijmen. Bijna onderaan staat: 'De eerste schoolfilm staat gereed om nu al scherp te stellen', gevolgd door: 'Nog voor zij kunnen rekenen, leren getallen tellen.'
Er is, zo laat Tuning weten, één ‘light verse’ op rijm, de rest bestaat volgens hem vooral uit ‘associatieve’, humoristische, maatschappijkritische en zelfkritische gedichten. “Of pogingen tot een gedicht; dat moet de lezer zelf maar uitmaken…”
Elk exemplaar is door Pierre Tuning alvast gesigneerd.
Tekst Arjen Vos
Foto's: portret Pierre Tuning (archief AV), de cover van de dichtbundel voorzien van handtekening. (foto Arjen Vos)
(advertentie)
Eén reactie
Leuk stukkie, Arjen, bedankt!
‘Rijmen’, tja…
Ik ben opgegroeid met de Vijftigers (Lucebert, Remco Campert enz.). En die rijmen niet.
Ik ervaar rijmen als een beperking.
In de tekst van een gedicht kun je alles laten gebeuren – de werkelijkheid tot onmogelijke proporties oprekken en inkrimpen.
Wat niet wil zeggen dat er dichters zijn die heel goed met rijm kunnen omgaan, zoals in Aalsmeer: Aad van Dam en Marjan van Houwelingen. Maar ik kan het niet.