Winterklaar

Zo, het zit er weer op! De tuin is gespit, de komende maanden mag de natuur zijn gang gaan. IJverige wurmen, liefst niet te veel regen en een paar nachten stevige vorst, zodat we volgend voorjaar weer fris aan de slag kunnen. Dit jaar was het niks, maar wat wil je ook met zo’n zomer?

En het begon nog wel zo goed. Het was nog winter toen de catalogus van Zaadhandel Van der Wal uit Hoogeveen bezorgd werd. Dat is elke keer weer het moment dat ik uit het oog verlies dat ons tuintje maar zo’n dertig vierkante meter groot is. Ik wil alles. Pastinaak, venkel, knoflook, palmkool, rucola, veldsla en eikenbladsla. En bonen, Piet Vissers en sperzieboontjes. Ik heb me weten in te houden, de uiteindelijke bestelling was best netjes.

Alleen met de tomaten is dat niet gelukt, ik kocht in alsof ik een Italiaanse tomatenboer was in plaats van een hobbytuinder in Aalsmeer. Aangestoken door mijn enthousiasme kwamen de tomatenzaadjes allemaal boven de grond. De meeste plantjes overleefden de verhuizing van zaaibak naar de volle grond. Het gaf een rijk gevoel, al die tomatenplanten op mijn tuin. Je kon ze bijna horen groeien, in het lekkere zonnetje van begin juni. Kisten vol tomaten zag ik voor me, en eindeloze maaltijden, buiten in de zon, met steeds weer een andere tomatensalade.                       

Het liep allemaal anders, want het ging regenen en dat duurde tot september. Toen waren de tomaten allemaal beschadigd door de regen en bruin en beschimmeld. Italiaanse tomatenboer, wie weet, misschien volgend jaar?

Tot 2008 hadden wij een volkstuin in de Spoorlaan, op de plek waar het &2=1 project gepland is. Op het stukje grond bij het Rode Kruisgebouwtje waren ongeveer tien tuinders actief. In het voorjaar van 2007 werden we geïnformeerd over de plannen. Er werden ons vriendelijke toezeggingen gedaan. Een concreet aanbod kon men nog niet doen, maar dat we allemaal verder konden gaan met tuinieren, dat stond vast.

Nooit meer wat van gehoord natuurlijk, het hele terrein ligt al drie jaar braak. Negen tuinders die hun tuin kwijt zijn, die niet meer hun eigen boontjes kunnen oogsten, die hun droom ooit Italiaanse tomatenboer te worden zagen vervliegen. Het steekt me nog steeds dat de gemeente geen poot heeft uitgestoken om deze mensen te helpen.

Wij vonden, door toedoen van aardige achterburen, een stukje grond dat we mochten inrichten als groentetuin. Volgend jaar gaan we het weer proberen. Ik denk dat ik de trostomaat Maribel groot ga inkopen.