Een column schrijven op de vooravond van DownTown Ophelia, dat is lastig. Oh ja, die column. Dat moest ik nog regelen. Had ik het maar eerder gedaan, nu is het al zo laat. Maar er was nog zoveel te doen de laatste dagen, wat zeg ik…. weken. Ik kon aan bijna niks anders meer denken dan aan dit grote evenement. Waarover moet ik nou een column schrijven? Mijn wereld stond in teken van DownTown en daar is al heel veel promotie voor gemaakt.
Al het andere kwam op een lager pitje, het huis is een puinhoop en mijn gezin heeft er ook wel genoeg van. Er waren soms best irritaties hier in huis. ’s Ochtends vroeg verdween mama meteen achter de laptop, terwijl er kinderen naar school geholpen moesten worden. Vergeten boodschappen te doen, te laat met het eten begonnen, geen aandacht voor de kinderen en ga zo maar door. En dan heb je ook nog zoiets als Murphy’s Law. Het bestaat gewoon echt. Dan heb je het al druk en dan loopt er op dat moment van alles verkeerd. Een klant die een probleem heeft of met spoed iets geregeld wil hebben, de printer loopt vast, een laptop die niet meer wil opstarten. En mensen die weinig geduld hebben en daar ook naar handelen. Dan vraag je jezelf weleens af ‘is het dit allemaal waard’? Het is 'maar' vrijwilligerswerk.
Natuurlijk een volmondig JA. Je weet waar je het voor doet. De mensen met een verstandelijke beperking die je alle kansen van de wereld gunt. Zij kunnen het vaak niet zelf regelen, dus hebben ze ons nodig. En waarom loop ik dan te mopperen? Hadden zij maar de mogelijkheid te klagen omdat ze het druk hebben door een groot evenement wat ze organiseren. Dat ook zij boos kunnen worden omdat een commerciële partij niet heeft gepresteerd. Lijkt simpel, maar voor hen niet mogelijk.
Vanmiddag en vanavond was ik op pad met mijn buurman die me hielp met klusjes ter voorbereiding van de grote dag. Vaak als ik zei dat er iets niet lekker liep of wanneer ik me ergens aan irriteerde, zei hij steeds ‘maar je weet waarvoor je het doet’! Dat is echt zo. Dat moesten wij als organisatie af en toe ook tegen elkaar zeggen als het huilen ons soms nader stond dan het lachen. Zeurders heb je altijd, je doet het nooit altijd helemaal goed. Loslaten, maar dat is oh zo moeilijk.
En het geeft een enorme kick, te weten dat er vanavond nog heel veel mensen in touw zijn voor DownTown Ophelia. De DJ die de muziek nog aan het uitzoeken is, de jongen die gaat filmen is aan het voorbereiden, de leverancier van tenten, tafels en stoelen is de wagen aan het inladen en ook de podiumbouwer en de personen achter het kinderplein zijn aan het laden. En wat te denken van de kraamhouders op de braderie, die zijn vanavond ook vast nog bezig. En de organisatie zelf was en is nog druk in de weer met de laatste dingen. Aanbellen bij mensen in de straat dat ze morgenochtend vroeg hun auto weg moeten hebben, de laatste hand leggen aan de presentatie met sponsorlogo’s, kijken of we toch nog ergens een rode knop vandaan kunnen halen voor de opening, werkbriefjes printen, lamineren van cadeaubonnen, spullen naar de Ophelialaan brengen en nog veel en veel meer.
De laatste uren…. Vermoeiend, maar ook heel erg leuk. Het is bijna zo ver. Ik krijg veel appjes van familie en vrienden die me succes wensen. Dat geeft zo’n fijn gevoel, zij weten dat dit belangrijk voor me is. Ook belangrijk voor Rick, die de dagen naar DownTown Ophelia afgeteld heeft. Mijn grote trots gaat morgen ook aan het werk in de verschillende winkels en op de braderie. Hij loopt ook mee in de grote modeshow. Wat zal hij stralen en ik dus ook.
Nu ga ik slapen, het is alweer zaterdag 2 juni! Morgen om 06.00 uur weer in de Ophelialaan staan voor de opbouw. Het is genoeg geweest. Tot over een paar uur bij DownTown Ophelia!
Ilse Zethof is communicatieadviseur, tekstschrijfster en één van de oprichters van Aalsmeer Vandaag. Vanuit Brabant door de liefde in Kudelstaart beland en ingeburgerd. Eigen bureau. Sociaal en open type met zwak voor kinderen en gehandicapten. Doet veel vrijwilligerswerk.