Vittel-meisjes

Gillen deden we toen Koen Verweij op een duizendste seconde een gouden Olympische medaille miste: m’n schaatsvriendin en ik. We zijn samen naar drie verschillende Winterspelen (Lillehammer, Nagano en Salt Lake City) geweest en kennen de magie die er omheen hangt. Ook al kijken we thuis op de bank. Het schept een band: sportgekken onder elkaar. Zo ontstond op die roerige februarimiddag het idee om deze zomer eens een dagje naar de Tour de France te gaan.

Want ook die heeft iets 'magisch'. Niet alleen omdat ik bij voorbaat al moe word van het idee om het enorme Franse land rond te moeten fietsen in drie weken. Maar door het circus en de glans die er omheen hangt. Zo lang ik me kan herinneren kijk ik naar de etappes op tv en zij ook. Maar nu zijn we pas échte Tourfans. Dat idee hebben we namelijk omgezet in daden en zo stonden we vorige week bij de start van de etappe in Grenoble en maakten deel uit van het feest. Want dat is het en… wij waren erbij!

We vertrokken al vroeg (7 uur) vanuit onze startplaats Beaufort sur Gervanne. Onderweg verwachtten we enorme wegwijzers richting Tour. Dat viel tegen. Slechts één mededeling op een matrixbord en dat zette ons nog op het verkeerde spoor ook. Dankzij een portie gezond verstand kwamen we uiteindelijk toch op de goede plaats: in het centrum van de stad.

Maar dan? Iemand bij een bushalte wees ons al een stuk in de goede richting. Een agent langs het parcours – want inmiddels zagen we de dranghekken al klaarstaan – wist niet eens waar de start was (terwijl hij er hemelsbreed misschien een kilometer van af stond), maar gelukkig vonden we een gelijkgestemde ziel. Een vader van twee miniwielrennertjes wist feilloos te melden dat we alleen nog maar rechtdoor hoefden te lopen: bingo!!

Om 9.15 uur stonden we recht tegenover het podium waarop de renners voor de koers de presentielijst moesten tekenen: een superstek. Want nu konden we ‘Bau & Lau’ van héél dichtbij zien en natuurlijk aanmoedigen. Maar zover was het nog láng niet.

Om ons en al het andere publiek te vermaken kregen we eerst de commerciële karavaan voorgeschoteld. Ik had er wel eens iets over gehoord, maar het sloeg werkelijk alles. Een eindeloze stoet (praal)wagens met mensen in de meest afzichtelijke pakjes trok aan ons voorbij en strooide met allerlei hebbedingen. En alsof ze weken niet hadden gegeten werden we bijna geplet door twee dames die hun zinnen hadden gezet op een plakje brood!! Maar ook voor petjes, tasjes en vlaggen werden ongelooflijke capriolen uitgehaald.

Plaatsvervangende schaamte! Al moet ik toegeven dat mijn handbalverleden nu aardig van pas kwam en ik het nodige wist te vangen: twee hoedjes, een pen, een armbandje en een zak cakejes. Geen slechte oogst… Er werd ook een quiz gespeeld met het publiek. De winnaar zou de hele dag mogen meerijden in de stoet: op de kar van mineraalwatermerk Vittel.    

Stiekem ben ik altijd jaloers geweest op vriendinnen die al zwaaiend als een koningin van Aalsmeer naar Amsterdam werden gereden op een corsowagen. Zelfs al bleek later dat het helemaal niet zo geweldig was (hartstikke koud en nog natgeregend ook! En maar blijven lachen…). Het deel mogen uitmaken van zo’n evenement leek (en lijkt) me een giga-ervaring.

Nu kregen we de kans om voor één dag Vittel-meisjes te worden! Wat een desillusie toen bleek dat we weliswaar vooraan stonden en in aanmerking kwamen voor de prijs, maar er eerst nog wel een vraag over de Tour moest worden beantwoord. Als we het antwoord al wisten, dan nog waren we niet zo snel geweest met formuleren. Twee Françaises voor ons hadden dat al lang gedaan in rap Frans en wonnen… Dikke vette pech voor ons!

Tenminste… tot we zagen in wat voor foeilelijke pakjes ze werden gehesen en hoe ze op de desbetreffende kar kwamen te zitten: het zag er niet uit. En dan nog de hele dag zwaaien en  lachen tot je kaken pijn doen ook.

Waren wij even blij dat we langs de kant mochten blijven! Anders hadden we nooit Bau & Lau van dichtbij gezien (en gegild!), noch Nikki Terpstra en Nibali in z’n gele trui. En hoe die mannen nog even gezellig met elkaar dollen voor de start en dan beginnen aan hun ‘werkdag’. Wat een belevenis. Wat mij betreft volgend jaar weer. Ga de route van de Tour 2015 er vast op naslaan!

Foto's: de veertiende Touretappe start in Grenoble. (foto's Marjon Labordus)

Marjon Labordus is freelance schrijver. Begonnen bij Nieuwe Meerbode en groot geworden als redacteur bij Ouders van Nu. Boektitels van haar: Dagje weg in de winter, Als je zwanger bent. Handbalpassie. Doet berichtgeving voor Handbalvereniging Aalsmeer.