Daar fietst hij dan in zijn pilotenpak. Nog een laatste rondje over het schoolplein. Bellend, zwaaiend en ‘high fives’ uitdelend aan de andere 160 kinderen en leerkrachten die in een cirkel staan opgesteld. Het einde van een tijdperk is over een minuut aangebroken. Dan fietst onze jongste weg van dat plein, verlaat de school waar hij acht jaar van zijn nog jonge leven heeft doorgebracht. En waar wij, zijn ouders, maar liefst zeventien jaar bij betrokken waren. Vanaf 2001, toen we onze oudste als kleuter hier loslieten maakten we ontelbare keren de wandeling naar het oude en o zo vertrouwde schoolgebouw op de hoek van Ophelialaan en de Thijsselaan. En nu nummer vier straks via de uitgang de wijde wereld in fietst, laten we De Hoeksteen definitief achter ons.
De school van mijn jeugd. Van mijn achtste tot mijn twaalfde beleefde ik hier, net als onze kinderen, onvergetelijke momenten met juffen en meesters die liefde voor hun vak en liefde voor de kinderen tot in detail lieten blijken. Met als absolute hoogtepunt dat we, ik spreek over eind jaren ’70, met de bus mee mochten naar het huis van juffrouw Van Vuren aan de Rijnlanderweg in Hoofddorp voor een speurtocht, de speeltuin en patat. Stapels herinneringen heb ik op deze school liggen. Op het plein, achter ieder raam en in elk lokaal. Ik kan ze moeiteloos uit het laatje van mijn geheugen opdiepen. Van stiekem pitriet roken achter het muurtje tot magische kerstvieringen met een kaars op je tafel. Paul die zijn kapsel ruïneerde toen hij zich achterover uitrekte precies boven mijn vlam. Ik ruik nog de geur van verschroeide haren.
Nog één jaar en dan is het uit met de school op deze plek. Dan gaat het verhaal van De Hoeksteen over in Triade. Het komt vast allemaal wel goed in dat moderne schoolgebouw met klimaatbeheersing en wc’s die niet stinken.
Maar vandaag nemen we alvast afscheid van de mooie jaren die onze kinderen hier hadden. Eerst met de traditionele vossenjacht waarbij groep acht zich mag uitdossen om zich in de omgeving van de school strategisch op te stellen. In groepjes trekken de overige schoolkinderen er dan op uit om ze te zoeken en te beoordelen. Die van ons is piloot. Samen met drie vriendjes vormen ze de zogenaamde pilotenopleiding. Wat ziet hij er mooi uit in dat blauwe pak met die pet op zijn blonde krullen en een zonnebril op zijn gebruinde gezicht. En wat is hij gegroeid de laatste tijd. Hij behoort ineens tot de langste kinderen van de klas zien we nu. Die klas met 30 kinderen en 13 nationaliteiten. Waarover we onze zorgen hadden of de leerkracht wel genoeg aandacht had voor elk kind. Die aandacht was er gelukkig. Ook onderling ging het er in deze klas zeer sociaal aan toe. ‘De fijnste klas die we hier in 30 jaar hebben gehad,’ liet een leerkracht die het kon weten zich ontvallen.
Dan worden er foto’s en filmpjes gemaakt van de kinderen in hun originele creaties. De pilotenopleiding grijpt ondanks het echte zweefvliegtuig, neergezet door de oudste broer, nèt naast de hoofdprijs. Die is er voor de vier kokkinnen die er niet alleen sprookjesachtig uit zien maar ook nog lekkere hapjes uitdeelden. Daar scoor je dus punten mee…
Op het plein komt dan alles samen voor de finale. Nog een paar woorden van de juf en daar gaan ze. Rondjes fietsend, bellend, zwaaiend en dan de poort uit. En als we denken dat dan eindelijk ieder zijns of haars weegs gaat, blijkt het toch nog weer anders te gaan. Aan de overkant, op de hoek van de straat, worden de fietsen geparkeerd en vallen de kinderen elkaar nog één keer uitgebreid in de armen. Innig afscheid nemend van elkaar en van een bijzondere tijd. Niet iedereen houdt het daarbij droog.
De tijd om uit te vliegen is daar.
Arjen Vos hanteert sinds zijn middelbare schooltijd de camera, en later ook pen en toetsenbord. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Altijd geïnteresseerd in mensen. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
3 reacties
´School met den Bijbel´ en later ´Rehoboth-school’. Fijne herinneringen uit de periode 1957 tot 1963. Staat me wel bij dat kinderen die wat minder bedeeld waren in intellectuele zin, vaak het pispaaltje waren bij onderwijzers in wat men tegenwoordig de bovenbouw noemt. Voetballen in het grind. Ik heb nu de littekens nog op mijn knieen.
Ook voor de Vossen Sr. is er een periode afgesloten. De tand des tijds…..
Ook ik heb er op school gezeten, met minder goede herinneringen. Mijn vader werd door de zoon van de hoofdonderwijzer voor Kl.z uitgemaakt dit vond ik niet leuk, na enkele weaarschuwingen gaf ik hem een mep, had tot gevolg dat ik door de onderdirecteur aan mijn oorlel de school werd in gesleurd, met ingescheurd oorlel naar huis, mijn moeder ‘regelde’ het met de directeur.
Het volgende schooljaar kon ik niet met mijn ogen knipperen zonder straf te krijgen, moeder weer naar school wat er aan de hand was, leerkracht antwoordde dat hij mij verkeerd begrepen had. Als compensatie mocht ik achterop de brommer mee naar zijn ouders, nooit meer problemen met de leraar gehad.
Toen moesten wij van school, de school aan de Gloxiniastraat was klaar en de provinciale weg was de scheidslijn. Goede tijd op die school gehad, met een bevlogen directeur Nic Huizenga.