Thuis is waar je huis staat?

Ik kan maar slecht wennen aan de term Hoofddorper. Mogelijk heeft het gegeven dat ik Hoofddorper geen fijn klinkend woord vind daar iets mee te maken, of het feit dat ik met Hoofddorp nog steeds dezelfde relatie heb als met Amstelveen. Zet me bij mijn oude middelbare school neer en ik fiets blindelings naar de huizen van mijn vrienden uit die tijd, of naar mijn ouderlijk huis in Aalsmeer. Als u me echter de weg zou vragen zou ik het u niet kunnen vertellen. Amstelveen is geen plaats voor mij, het is een handvol locaties waar ik routes tussen heb. Hetzelfde geldt in essentie voor Hoofddorp.

 

Wel voelt Hoofddorp steeds meer als thuis. Meer dan Amstelveen ooit deed, ondanks dat nagenoeg mijn hele sociale leven en mijn schoolbestaan zich daar afspeelde was ik altijd een Aalsmeerder in Amstelveen. Een toerist zonder taalbarrière. Wat Amstelveen wel gemeen heeft met Hoofddorp is dat er voor mensen uit Amstelveen geen prettig bekkende term bestaat. Amstelvener? Amstelvenenaar? Amstelveneling? Ik hou het altijd maar op Amstelvener, hoewel mijn brein hevig protesteert tegen de term. Aalsmeer heeft daar minder last van, Aalsmeerder klinkt gewoon goed. Waar dat mee te maken heeft weet ik niet helemaal zeker. Misschien hebben ze daar domweg bij het bedenken van de plaatsnaam niet goed over nagedacht.

 

Om terug te komen op dat thuisgevoel, ik woon inmiddels alweer bijna een jaar in Hoofddorp, en ik woon hier heel fijn. Ik heb zelfs het idee dat ik het laatste jaar de laatste stappen in het echt volwassen worden heb gezet. Dat ik dat zo over mezelf zeg, laat ook meteen weer laat zien dat het volwassen worden nog steeds geen afgerond proces is. Wie weet ben ik er wel nooit klaar mee, en is het kwijtraken van de arrogantie te denken dat je ooit klaar bent met volwassen worden wel de essentie van volwassen worden. Zoals echte wijsheid ligt in het weten hoe weinig je eigenlijk weet.

 

Tegelijkertijd heeft Aalsmeer ook nooit super als mijn thuis gevoeld. Ik ben en blijf een kind van Aalsmeer-Oost, die ooit haast vergeten uithoek van de gemeente waar in de goeie ouwe tijd helemaal niets te vinden was behalve een paar losse winkels, een supermarkt en een woonwijk die bijna verdwaald leek tussen het echte Aalsmeer en Amstelveen. Dat foeilelijke blok oude rijtjeswoningen is waar ik me nog steeds het meest thuis voel in de hele wereld. Een thuis dat ik met niemand hoef te delen. Ik zou iedereen zo’n thuis toewensen. Aalsmeer-Oost is zo’n plaats die voor niemand ooit zo veel zal betekenen als de mensen die er vandaan komen.

 

Kom je uit Amsterdam, of zelfs uit Hoofddorp dan is er altijd wel zo’n afschuwelijk stel dat elkaar voor de Miss Etam in het winkelcentrum van Hoofddorp voor het eerst een kusje gaf. Van die mensen voor wie Hoofddorp ‘hun Parijsje’ is. Die ieder jaar op de verjaardag van die eerste kus terugkeren naar Hoofddorp om elkaar tussen Primark en Miss Etam weer te zoenen zoals die eerste keer. Aalsmeer-Oost is voor niemand zo’n plek. En dat maakt het feit dat het thuis is alleen maar zoeter. Het is van mij. En van die andere mensen die er ook wonen, natuurlijk.

 

“Home is where the heart is” staat er op die afschuwelijke bordjes die iedereen tegenwoordig in z’n woonkamer hangt. Persoonlijk ben ik altijd meer van het aloude ‘thuis is waar je huis staat’ wat op zich veel logischer is. Maar de laatste paar maanden betrap ik me erop dat ik zowel mijn huis hier in Hoofddorp als het huis van mijn moeder in Aalsmeer als “thuis” bestempel. Wie weet word ik mettertijd wel de eerste Aalsdorper (ik weet hoe slecht dat klinkt maar het alternatief is Hoofdsmeerder, wat klinkt als een vreselijke bijbaan).

 

Groeten uit Hoofddorp,

 

Yannick Duport

 

Yannick Duport studeerde politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 28-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds enige tijd wél met smartphone. Als Aalsmeer-Ooster woonachtig in Hoofddorp.