Column: ‘Op slot’

Rinus Zuidervaart was nogal van zijn stuk gebracht na zijn vorige column die precies vier zaterdagen geleden de voorpagina van AalsmeerVandaag sierde. Bijna 1500 lezers waren nieuwsgierig geworden wie van ons columnistenclubje getroffen was door het coronavirus. Nou, hij dus… “Wanneer die allemaal op ‘social distance’ in mijn achtertuin staan heb ik een burenruzie. Niet in de laatste plaats omdat ik geen achtertuin heb…,” schreef hij verschrikt van zoveel mensen. Het gaat inmiddels beter met Rinus. Zo goed zelfs dat hij een nog niet afgemaakt verhaal in versneld tempo tot column produceerde.

Door: Rinus Zuidervaart. Anders dan titel doet vermoeden heeft dit niets met lockdown of iets dergelijks te maken. Voorval is nog precoronaiaal maar stond nog in de steigers. Hier volgt een relaas waar mensen met scootmobiel mogelijk iets van kunnen leren.

Regelmatig trek ik eropuit met mijn scootmobiel. Er zijn mensen van mijn leeftijd die zo’n apparaat werkeloos in de schuur laten staan.  Gemiste kans.  Jammer. Ik zorg dat er genoeg stroom in de accu zit en rij, de tijd ver vooruit, elektrisch van a naar b.

Die bewuste ochtend had ik ambitieuze plannen; een winkelcentrum plus markt  wat verder weg. In het ergste geval pruttelt de bolide en laat ie je in de steek. Dit was mij nog niet eerder overkomen. En deze keer ook niet verklap ik vast. Bij de eerste winkel aangekomen parkeerde ik voor de ingang behoedzaam want binnen was vrijwel ontoegankelijk met scootmobiel. Met wandelstok in het pand kocht ik wat spulletjes.

Bij het vertrek keek ik naar de plek waar m’n scootmobiel moest staan maar… leeg, niks, weg!

Hier stond ik met vermoeide benen mezelf wat overschat, verlangend naar riante ‘scootstoel ‘. Aan de overkant zag ik een mevrouw op leeftijd wegscheuren op mijn bolide. Stemverheffen is niet mijn ding, nu gaf ik een kreet. Mevrouw ging onverstoorbaar verder. Ik zag mijn opgevouwen Jumbotasje nog voorin het mandje. Míjn mandje welteverstaan. Over de details wilde ik later nadenken, dit is mijn scootmobiel. Ze scheurde nu richting uitgang in het overdekte winkelcentrum niet ver bij mij vandaan. In een reflex gooide ik mijn loopstok voor het voorwiel. Voor omstanders een vreemd tafereel, rijp voor een opname van Hufterproof, want wie doet nu zoiets?  Maar ik was te ver van huis om niet alle middelen in te zetten ook staand als een ooievaar met vogelgriep.

Dit is een klassieke alles of niets situatie. Mevrouw schrok en stopte. Ze keek me aan en sprak de gevleugelde woorden: ’Wat bent u nou aan het doen?’

“U gaat er met mijn  scootmobiel vandoor!” Sprak ik met een hartslag van ver boven het landelijk gemiddelde. Mijn sleutels kon ik zo laten zien.

Zij ook.

Met foto’s van haar kleinkinderen aan een ring. In een Grand café met uitzicht op twee scootmobiels, zelfde merk, type en kleur, dronken we nog een kopje koffie. Mevrouw had zich duidelijk vergist en sprong op verkeerde driewieler.

Het Wereld Wijde Web ter plekke afgestruind. Veel gelijke mobiels hebben geen unieke sleutel. We rijden allemaal met ‘hetzelfde’ sleuteltje… Samen met schildpad en haasje op dashboard is het Fisher-Price voertuig compleet.

Je zet hem ook niet op slot maar onderbreekt het stroomcircuit.

Weer wat geleerd…