Piet Huijg

Ik weet niet hoe het met u zit maar om me heen hoor ik meer positieve dan negatieve geluiden. Het uiterlijk van de super wordt mooi gevonden, de roltrap gewaardeerd en er is enthousiasme over de inpandige parkeergarage. Dat je op hete dagen in een koele garage kunt parkeren is ideaal. Zo kun je gewoon je kind of hond in de auto laten zitten zonder dat ze de moord stikken.

Op de openingsdag half mei maak ik kennis met de manager. Hij stelt zich voor als Dignum Huijg. Een achternaam die direct een belletje bij me laat rinkelen. “Toevallig familie van Piet Huijg?” vraag ik hem. “Piet is mijn broer,” antwoordt hij. In een flits denk ik na over een mogelijke reden waarom je als ouders je ene zoon Piet noemt en de andere Dignum, maar die gedachte laat ik nu voor wat hij is. Het gaat mij om de naam van Piet Huijg. De legendarische boomlange voorstopper van Haarlem, de inmiddels alweer geruime tijd failliete voetbalclub waar ik in de jaren ’80 vaak ging kijken. Piet Huijg zat in mijn Panini plaatjesboek en had een sportwinkel in de Cronjéstraat waar ik als jongetje eens op een koopavond mijn voetbaluitrusting scoorde. Ik werd door een stotterende magere man met een wilde haardos aan nieuwe schoenen geholpen. Toen hij even naar achteren liep om een paar passende kicksen te halen, fluisterde mijn vader mij toe: “Dat is Piet Huijg…”, waarna ik uit verlegenheid vervolgens geen woord meer kon uitbrengen.

Op woensdagavond 3 november 1982 speelt Haarlem voor de Uefacup tegen Spartak Moskou. Samen met mijn broer pak ik bus 140 naar station Haarlem waarna het een kwartiertje lopen is over de Rijksstraatweg naar het stadion aan de Jan Gijzenkade.

De heenwedstrijd twee weken eerder bleek, maar dat kwam pas jaren later boven water, de dodelijkste wedstrijd in de voetbalgeschiedenis. Naar verluid verloren in het Loezjnikistadion 340 mensen het leven na gedrang in de slotfase. Maar daar weet ik als 13-jarige jongen die met zijn neus tegen het Haarlemse hek gedrukt staat, natuurlijk niks van. Ik zie daar vlak voor mijn neus helden acteren. Rinat Dassaev, die in de jaren ’80 als de beste keeper ter wereld werd beschouwd, staat op nog geen vijf meter van mij af als Piet Huijg na 25 minuten een corner binnen kopt en Haarlem aan de leiding brengt. Het is euforisch. Maar topclub Spartak wint met 1-3 en schakelt de Haarlemmers uit.

Pas later landt het besef deel te hebben uitgemaakt van een bijzonder stukje sportgeschiedenis. De droefenis in het Russische stadion, die uitzonderlijke keeper en die wat houterige Haarlemmer Huijg die er als enige Nederlander naast Marco van Basten en Ruud Gullit in 1988 in slaagde te scoren tegen Dassaev.

De terugweg naar huis blijkt nog even spannend. Het entreekaartje was duurder dan gedacht en de strippenkaart niet toereikend genoeg voor twee enkele reizen Hortensiaplein. De buschauffeur kan het kennelijk niet over zijn hart verkrijgen die twee jonge jongens niet mee te nemen en laat ons instappen. “Breng het verschuldigde geld morgen maar even bij me langs,” zegt hij, “Ik woon in de Hortensialaan, vlak bij het busstation.” Op mijn fiets heb ik de volgende dag mijn schuld bij de chauffeur ingelost. Hij was niet thuis. Ik heb de paar gulden aan zijn vrouw gegeven.

“Hoe is het nu met Piet?” vraag ik Dignum terwijl hij wat vakken bijvult. “Niet zo goed,” antwoordt hij, “Piet heeft Alzheimer en zit in een verpleeghuis. Misschien gekomen door dat vele koppen van hem…”