Pierre’s Pennenstreken: ‘Stevie Wonderland’

Door: Pierre Tuning. Pennenstreek 506. “Iedereen die niet van Stevie Wonder houdt, kan beter de zaal verlaten!” roept zangeres Olga Meijer uit. Zij heeft samen met haar dochter Anna Sollewijn een fel-swingend visitekaartje afgeleverd, waaruit blijkt dat zij de muziek van de blinde singer-songwriter tot in het diepst van hun vezels hebben opgenomen. De duetten die moeder en dochter de zaal inschallen, zijn adembenemend. Uiteraard staat niemand op om te vertrekken, in het volle Bacchus.

Olga Meijer beweegt zich geroutineerd op het podium, en ontpopt zich als een fascinerende soulzangeres à la Aretha Franklin. Wat klinkt dat lekker, die samenzang met haar dochter – soms neemt Olga het voortouw en neemt Anna de achtergrond-vocals voor haar rekening, en soms is het omgekeerd. Het begeleidende trio past als een handschoen. Vader Norbert Sollewijn Gelpke – de beste basgitarist ter wereld – en Berthil Busstra – de beste pianist, toetsenist enz. – en dan nog Lean Robbemont… – ik had nog nooit van hem gehoord, maar wat een fantastische lekker-vette attent-reagerende drummer (waar hebben ze die in vredesnaam vandaan gehaald..?)

Ik ben geabonneerd op Jazz Bulletin, de enige Nederlandstalige periodiek die nog helemaal aan jazzmuziek is gewijd. In het laatste nummer wordt veel aandacht besteed aan het eerste jazzconcert dat ik ooit meemaakte: het orkest van Duke Ellington in het Concertgebouw, op 2 november 1958. En ik zat in de zaal! Ik was vijftien! (De tv-registratie is nog steeds te zien op YouTube!)

In hetzelfde Jazz Bulletin lees ik een interview met… Anna Sollewijn! Aan de vooravond van weer een historisch jazzconcert. Zevenenzestig jaar later maak de opzienbarende première van de ‘Norbert Sollewijn Gelpke Band’ in Bacchus mee!

Ik wordt naar de hedendaagse klankwereld van Stevie Wonder gevoerd. De ritmes, R&B, pop, soul, gospel, funk, het vijftal gaat ermee om als een vis in het water. Ik kende al die liedjes niet; maar ik stel me zo voor dat ze in huize Sollewijn Gelpke dagelijkse kost zijn, en dat moeder en dochter ze samen bij de afwas aan het zingen zijn.

‘Bij zingen is het heel bepalend wie het doet,’ zegt Anna in Jazz Bulletin. ‘Het gaat om muzikale verbeeldingskracht, dat je gewoon een gave melodie zingt, of op een gave manier. Je wil gewoon dat het muziék is en niet zozeer een soort trucje of een oefeningetje. Karin Bloemen ken ik al heel lang, zij is een goede vriendin van mijn vader. Ik had haar uitgenodigd voor mijn afstuderen in mijn vierde jaar. Toen kwam zij op het idee om mij uit te nodigen om in haar voorstelling een jazzimprovisatie te doen. Nu sta ik regelmatig met haar op het podium. Heel leuk. Elke keer als ik iets nieuws heb geleerd, door te oefenen, te spelen en dingen te ervaren, krijg ik weer veel energie. Soms ga ik stukken schrijven en vaak komt er helemaal niks uit, maar als ik ineens iets van verbetering merk, dan krijg ik daar ook veel energie van.’

Dat is te merken. We worden meegevoerd naar intense hoogtepunten als Anna en Berthil het op hun heupen krijgen en elkaar met afwisselende improvisaties opdrijven naar daverende slotakkoorden – waarbij de drummer zich uiteraard niet onbetuigd laat! Wij worden hartstochtelijk meegesleept naar ‘Stevie Wonderland’.

Anna kondigt aan, dat zij van een compositie van Michel Legrand een eigen arrangement wil uitproberen: ‘The Windmills of Your Mind’:

Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
On an ever spinning reel
As the images unwind
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

‘Uitproberen’…? In de funky R&B-versie vertolking van Anna gaat de band zo uit zijn dak, dat de ‘circles in a spiral’ en de ‘wheels within a wheel’ aanzwellen tot een wervelwind met orkaankracht. Mij nekharen gaan overeind staan. Ik ben getuige van het ontstaan van een waar meesterwerk! Ik kijk Marijke aan: het is een groot geluk dat ik dit als 82-jarige nog kan meemaken…