Pierre’s Pennenstreken: ‘Bomen’

Door: Pierre Tuning. Pennenstreek 366. Het gemeentebestuur, daar kan je in Aalsmeer uren over bomen. Dan doen ze zelf ook, getuige de openbare raadsvergaderingen die het geduld van de belangstellende burger danig op de proef stellen. Aan de orde is het project Waterfront. ‘Begin december 2020 starten de werkzaamheden’. Belangrijk onderdeel daarvan is onderbelicht gebleven, namelijk: ‘Bomen vervangen’. Het gemeentelijk persbericht meldt:Voor de realisatie van het project is het noodzakelijk om zeven bomen te vervangen voor in totaal zeventien nieuwe exemplaren. Onder de te vervangen bomen is een solitaire wilg aan de zuidkant van de watertoren, die qua beeld markant is maar niet meer in goede gezondheid verkeert. Daarvoor komt een nieuwe markante grote boom terug, vermoedelijk een treurwilg.

Wat zou je als gemeenteraad hierover kunnen zeggen? Een denkbeeldig raadsdebat zou als volgt kunnen verlopen:

Raadslid: ‘Meneer de voorzitter, laten we de wereld beter maken en beginnen in onszelf en in Aalsmeer. Wij dragen daar graag aan bij. Ik herinner mij dat ik ooit als kind heb gespeeld op een eiland bij de watertoren. Een aangespoelde rietzudde was het eigenlijk. Hele zomers brachten wij aan de waterkant door, wij klauterden over de brokken puin die die als dijkverzwaring waren aangebracht. En wij probeerden in de boom te klimmen die op het aangespoelde eiland groeide. Mijn vraag is: is de genoemde markante solitaire wilg dezelfde als de boom die op genoemd eilandje groeide. En, zo ja, is de wilg wel een onderdeel van de Bomenrenovatielijst 2020?’

Voorzitter: ‘Het woord is aan de wethouder.’

De wethouder: ‘Ja, voorzitter, dank. Toch ook weer een voorrecht om u als raad vanaf deze kant van de raad te mogen toespreken. Ik heb de vraag gehoord, hij is misschien in de kantlijn genoemd, maar hij galmt bij mij nog wel na. Ik zat daar een antwoord op te bedenken net, maar ik kan daar eigenlijk heel kort in zijn, voorzitter, nee, helaas. Zo in de eerste termijn maar een eerste reactie.’

Raadslid: ‘Vorig jaar hebben wij al gevraagd om een actueel uitvoeringsplan. En dat doen we dit jaar weer. Ik vraag hier om een onderzoek om te kijken naar het boombeheer en een plan te maken om dat eens een keertje goed in orde te brengen en dan ook te komen met een financieel verhaal erachter van wat dat nou moet gaan kosten. Ik vind dat belangrijk, dat daarnaar gekeken wordt, dat daar ook duidelijkheid over komt.’

De voorzitter: ‘Mag ik u vragen om iets puntiger te zijn in wat u aan de orde wilt stellen.’

Raadslid: ‘Voorzitter… Volgens mij mag ik alles zeggen wat ik wil. Ik mag mij…’

De voorzitter: ‘Maar ik mag u een verzoek doen.’

Raadslid: ‘Ja, nou, daar hoef ik me niet aan te houden toch, voorzitter? Ik heb de tijd om het woord te voeren.’

De voorzitter: ‘Dat klopt. Als u denkt dat dat een goede invulling van uw termijn is, is dat aan u. Maar ik mag wel het verzoek doen.’

Raadslid: ‘Waarvan akte. Voorzitter, wij hebben als raad, niet alleen de ambtenaren, niet alleen het college, maar ook als raad heel veel tijd gestoken in het beoordelen, bespreken en besluiten over verschillende projecten. En daarna wordt het stil. En daar willen we vanaf. We hebben al heel vaak gezegd dat we daarvan af willen. En dat is ook mogelijk, want dat gebeurt in andere gemeenten. Na de besluitvorming is het stil. De wilg bij de Watertoren die u zelf qua beeld markant noemt, blijkt plotseling niet meer in goede gezondheid te verkeren, omdat het u goed uitkomt. Het is het laatste overblijfsel van een eiland dat wij als gemeentelijk monument beschouwen. Het eiland wordt zelfs genoemd in een voorstelling van de bekende theoloog en theatermaker Kees van der Zwaard. Hij woonde als jongetje in de 1ste J.C. Mensinglaan en kwam zoals hij dat zelf noemde uit een protestants nest. Na een dienst in de Zuiderkerk voelde hij zich op het eiland bij de poel de profeet Johannes van Patmos, vertelde hij in zijn voorstelling ‘De dag dat God 10 jaar werd’. Dat illustreert de historische betekenis van de wilg bij de Watertoren. Die wilg wilt u vervangen door een treurwilg! Daar zijn wij niet voor, voorzitter, daar zijn wij tegen.’

De voorzitter: ‘Ik wil u even als, ja, dringend advies meegeven gewoon te vertellen wat u wilt. Het is gewoon goed om even te vertellen, dit wil ik en daarom. Dat houdt het denk ik een stuk levendiger, als we dat zo met elkaar doen. Het woord is aan de wethouder.’

Wethouder: ‘Voorzitter, dank u wel. Wij vinden dit een vreselijk sympathiek verhaal. We zouden het alleen wel wat aangevuld willen zien om te kijken, is het nodig. Maar daar moeten we dan misschien straks in de pauze nog even over praten. Dat wil ik u even meegeven.’