Door: Paul Bras. Afgelopen week wandelde ik met mijn lief in Amsterdam op het Java-eiland. De oostelijke eilanden van Amsterdam zijn voor ons een favoriet wandelgebied. Ik geniet altijd van de diversiteit aan woningen en winkels en uitgaansgelegenheden midden in het IJ. Onze wandeling liep door een binnentuin met aangrenzende woningen. We liepen langs een fietsenstalling die door hekken was afgeschermd van de binnentuin en werden aangesproken door een man die zich in die fietsenstalling bevond samen met zijn twee jonge dochters. Hij had zichzelf in die fietsenstalling ingesloten. Zijn sleutel lag nog thuis. Hij vroeg ons bij zijn buren aan te bellen en te vragen hem te bevrijden. Hij vertelde dat hij goed bekend was bij zijn buren en dat hij er al verschillende had gebeld, maar niemand had zijn telefoontjes beantwoord. Daarop zijn we omgelopen, drukten in het portiek de een na de andere bel in en troffen pas na de achttiende poging eindelijk iemand die de ongelukkige buurman uit zijn benarde positie kon bevrijden.
Wat ik zo opvallend vind aan dit verhaal is dat de je in de grote stad met zoveel mensen om je heen soms heel eenzaam kunt zijn. Het romantische idee van oude stadswijken waar iedereen elkaar kent lijkt voorbij. We leven anoniem langs elkaar heen. Dat verhaal klopt natuurlijk niet, ook in de grote stad zijn verenigingen actief, zijn er initiatieven van buurthuizen en helpen mensen elkaar. Maar soms lijkt er iets verloren te gaan waar we zuinig op moeten zijn. Het voelt alsof het sociaal weefsel scheurt.
Nu ben ik zelf nogal een soort van kluizenaar. Ik woon in Kudelstaart met veel plezier. Ik hou van het groen, van de Westeinderplassen, van de kleinschaligheid, maar ik ben niet iemand die veel mensen in Kudelstaart kent of de deur plat loopt bij de buren. Ze zien me al aankomen, denk ik dan. Natuurlijk ken ik in onze flat mijn buren zoals Hans, de man die altijd klaar staat voor anderen, of Erik waar ik altijd graag een praatje mee maak, of Jan die ook Amsterdammer is en waar ik dus automatisch een band mee heb. Maar ook hier in Kudelstaart woon ik betrekkelijk anoniem.
En dan open ik mijn brievenbus en vind ik daar het eerste exemplaar van het Wijkblad Kudelstaart. Een initiatief van twee vrouwen, Joke van der Zee en Mandy van der Zwaard. Gemaakt vanuit een idealistisch standpunt, namelijk het bij elkaar brengen van mensen. Hoe mooi is dat? Een bewaarblad op A5 formaat met verhalen, foto’s en ouderwetse advertenties van Kudelstaartse ondernemers. Daar hou ik nou van. Ik lees dit wijkblad met veel plezier. Ik herken namelijk de verhalen over de ‘Gribus’ woningen aan de Bilderdammerweg zonder te weten dat het de ‘Gribus’ werd genoemd. Ik ken iedere ondernemer die er adverteert, ik herken de verkeerssituatie waar aandacht voor wordt gevraagd, ik ken de slijter die zijn verhaal doet. Gelukkig ken ik de uitvaartondernemer die zich presenteert nog niet. Wat ik bedoel te zeggen is dat het zo heerlijk knus is in Kudelstaart. Dat we een gemeenschap vormen van (en ik citeer) kunstenaars, muzikanten, boekschrijvers, goede sporters en creatieve ondernemers. Kortom verbinders! Alsof we allemaal een grote familie zijn.
Ik voel dat we hier iets waardevols te pakken hebben. Misschien past het niet meer in het digitale tijdperk, maar wat is daar mis mee? Gewoon ouderwetse kopij, van en voor de Kudelstaarter. Een prachtig initiatief Joke en Mandy, ik hoop dat het Wijkblad Kudelstaart aanslaat en dat er veel positieve reacties jullie kant opkomen. Jullie zijn de verbinders!
Paul Bras is een geboren en getogen Amsterdammer die nooit gedacht had ooit een Kudelstaarter te worden. Totdat zijn woonplaats een café kreeg, toen was hij om. Zou zelfs van de daken kunnen schreeuwen dat hij daar ‘groos’ mee is. Muzikaal talent maar dat schreeuwt hij dan weer niet van de daken. Bescheiden en zachtmoedig.
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
10 reacties
Mooi geschreven Paul, met veel plezier gelezen.
Beste Paul….ook ik ken jou (nog) niet, maar ik was blij verrast dat je ons apart benoemde in het inderdaad leuke glossy blad van de dames Mandy en Joke. Ik zou zeggen…kom eens langs voor een ander praatje als ons bedrijf:)
We zijn nl.hele gezellige mensen…wees welkom!
Aan de overkant van de Bilderdamerweg woonden inderdaad alleen maar nette mensen…..
Beste R. Kok,
Neem a.u.b contact op en we maken er wat moois van.
Groetjes Mandy
Goed stuk Paul zo voel ik dat ook eens een Kudelstaarter altijd een Kudelstaarter.
Als echte Kudelstaarter begrijp je dan ook wel de volgende zin
Als je fietst op de Kroeglaan en daar de klucht op fietst over de dijksloot gaat links af langs het schoolplein even langs de Bokkenschool gaat en via de Gribus naar de loswal fiets daar van je fiets afstapt over de kaai heen stapt en dan zo in de groene soep van de Poel duikt
Goed initiatief! Lekker tegen de digitale stroom in zwemmen. Ga zo door. Ik mis alleen wel de advertentie van mijn bedrijf…. maar dat terzijde. Positief ook, verhalen over het dorp. Iedereen die dingen meemaakt doet dat vanuit zijn of haar beleving. zo was de Gribus, waar ik dagelijks als kind naar en van school langs liep een soort van running the gauntlet… dat het nu gesloopt wordt vind ik wel jammer. Weer een stukje geschiedenis gaat verdwijnen. Gelukking hebben we de klucht nog en de kaai, al staat deze ook onder druk vanwege de verbetering van de dijk.
Beste Joop,
Dank je wel voor je lullige reactie. In het ruim een half uur durende gesprek bij de Lidl afgelopen week, hebben we het hier uitgebreid over gehad. Jouw geschiedenis kenden wij niet en ik heb je van harte uitgenodigd om jouw aanvulling te plaatsen in het volgende wijkblad. Juist omdat er zoveel nieuwe inwoners zijn in Kudelstaart én juist omdat we zulke verhalen niet willen laten verdwijnen. Jouw (kinderachtige?) beschuldiging dat het bij ons niet om de waarheid zou gaan, slaat dus op meerdere fronten de plank finaal mis. Jammer dat nu de Kudelstaarters – waar het in dit geval om gaat – verstoken blijven van jouw herinneringen.
Groetjes, Mandy
Beste Paul, dank voor je lovende woorden. Ik bloosde ervan. Mocht ik je binnenkort eens zien bij ‘onze’ Beatle, trakteer ik je op een biertje.
Groetjes Mandy
Inderdaad, goed initiatief Paul, maar jammer dat de wens om te verbinden ten koste gaat van de waarheid. Het woordje gribus was in eerste instantie overdrachtelijk bedoeld. Het ging niet om de woningen maar om de bewoners die er woonden. Daar woonde de schillen- en ijzerboer die met paard en wagen langs de deur ging en zijn tuin als opslagplaats gebruikte, daar woonden de mensen die niet altijd werk hadden, daar ging nog wel eens een tv door het raam en kwam regelmatig de politie langs om een ruzie te beslechten of om mensen aan te sporen om de rekeningen te betalen. Er was altijd wel wat aan de hand, voor mij als kind leuk want er gebeurde wat, maar voor mijn moeder wel eens vervelend als ze iets in Aalsmeer wilde bestellen en als adres de Bilderdammerweg noemde. Daar had men slechte ervaringen mee. De bewoners van destijds zijn vertrokken of overleden, het woord gribus is nu niet langer overdrachtelijk maar vooral letterlijk.
Leuke column Paul. Iets om over na te denken.
Je zal maar opgesloten zitten in een fietsenhok en niemand die je bereiken kan.
Als bezorger van het ‘Wijkblad Kudelstaart’ was ik getuige van de brievenbussen met ‘nee-nee’ stickers erop. Omdat ik de mensen graag wil verbinden, en dacht: blijf op de hoogte van de wereld om je heen, heb ik er een toch een exemplaar in geduwd.