Paranoia

Het zou mij nooit overkomen, dacht ik altijd. Inbrekers en ander soortig geboefte gaan altijd stilletjes mijn huisje voorbij, laten onze auto en fietsen met rust en zullen nooit met een slinkse babbeltruuk mijn pinpas inclusief code ontfutselen. Ik word geen éénkolomsberichtje met uitroepteken in het grootste clubblad van Aalsmeer. Dat was mijn stellige overtuiging.
 
Maar, u voelt hem vast wel aankomen, ik ben er van terug gekomen. Sinds korte tijd loop ik heel paranoia met een sleutel van de bijkeuken-, de schuur-, de garage- en de schuttingdeur in mijn broekzak en sluit elke deur af zodra ik er in en uit ben gegaan. Ik loer eerst om het hoekje van de poort voordat ik er uit durf te stappen om de vuilnisbak naar de weg te brengen. Ik kijk vluchtig links en ik kijk rechts en als ik zeker weet dat zich geen verdachte figuren in de omgeving van huis, tuin en keuken ophouden, durf ik de tocht wel aan. Als een soort van roze panter beweeg ik me al knieheffend en op mijn tenen lopend van deur tot deur. En dat valt niet mee met pantoffels of badslippers aan de voeten.
 
Tot ergens halverwege vorig jaar gedroeg ik me nog vrij normaal rond het erf. Ik leefde naar het voorbeeld van de Texelse bevolking die goed van vertrouwen de deur in hun dorpse woninkjes altijd open laat staan. Dat wil zeggen: niet op slot. (Of maak ik nu slapende honden wakker?) De poort en schuur stonden bij ons nooit op slot. Alleen maar lastig. Elke keer gehannes met de sleutel die je dan nog kwijt kunt raken ook… Zo konden buurtkinderen makkelijk via de achterdeur onze 10-jarige ophalen voor een potje voetbal of verstoppertje en als er wat (tuin)gereedschap nodig was dan konden we daar eenvoudig bij. Wie er misbruik van zou willen maken, ging zijn gang maar, dacht ik. Wat valt er nou helemaal te stelen uit dat schuurtje? Ouwe meuk was het. Meer niet.
 
Maar dan komt de dag dat je een nijptang nodig hebt en je de gereedschapskist niet kunt vinden. De ene keer staat ie op zolder, dan weer in de hal en ja, soms ook in de schuur. Na alle logische plekken te hebbben afgevinkt, kon ik niet anders concluderen dan dat hij gestolen moest zijn. Een leeg geknepen bierblikje van een buitenlands merk als stille getuige, bevestigde die gedachte. De politie hoefde het niet mee voor DNA onderzoek. Daarvoor was het misdrijf niet spannend genoeg. Dat zeiden ze niet zo, maar daar kwam het wel op neer.
 
Ik ben geen handige Harry en beschik niet over het meest geweldige gereedschap maar de noodzakelijke tangen, schroevendraaiers en ringsleutels heb ik toch wel in huis. Had… Want een kruimeldief dacht dat hij daar wel grof geld voor kon krijgen. Direct probeer je dan te bedenken wat je nog meer allemaal mist en dat is een lastig geheugenspel. Verspreid over een periode van vele maanden ontdekten we telkens weer een ander ding dat gestolen moest zijn omdat we het niet konden vinden. “Mam, waar is mijn waveboard?” vroeg de 10-jarige. En in de herfst toen we bladeren wilden opruimen: bladblazer weg. Ik ontdekte opeens dat mijn plunjebaal met militair ondergoed en ‘legerNikes’ er ook niet meer stond. Dat  vond ik ergens wel weer grappig. In gedachte zag ik de inbreker door de poort heen en weer lopen met al die spullen op zijn rug. Zich een breuk sjouwend aan mijn 30 jaar oude plunjebaal die bij het open maken stinkende ouwe lompen bleek te bevatten.
 
Maar wat was nou het vervelendste van deze domme en nauwelijks rendabele diefstal? Dat we sinds het gebeuren de poortdeur altijd op slot houden zodat de kinderen uit de buurt niet meer vrijelijk onze tuin in kunnen stappen om die van ons te spelen te vragen. En dat is iets wat deze onbenul zich nooit gerealiseerd zal hebben.
 
In een tijd dat buiten spelen vanwege spelcomputers en andere schermpjes steeds schaarser wordt, is dat zo jammer.

Arjen Vos hanteert sinds zijn middelbare schooltijd de camera, en later ook pen en toetsenbord. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Altijd geïnteresseerd in mensen. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.

2 reacties

  1. Helemaal mee eens. Nog afgezien van wat je kwijt bent, zorgt z’n lullo er ook nog eens voor, dat je dag in dag uit / jaar in jaar uit bezig bent de boel op slot te houden, wat dan ook nog eens geen zekerheid biedt. (klopsleutel ect.)

  2. Helemaal mee eens. Nog afgezien van wat je kwijt bent, zorgt z’n lullo er ook nog eens voor, dat je dag in dag uit / jaar in jaar uit bezig bent de boel op slot te houden, wat dan ook nog eens geen zekerheid biedt. (klopsleutel ect.)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel