Wie kan er anno 2013 nog zonder mobiele telefoon? Een minder krasse 80-plusser misschien, maar veel zullen het er niet zijn. In het gemiddelde straatbeeld loopt immers 95% met gebogen hoofd een iPhone of smartphone te bedienen. Gaat het regenen? Even buienrader checken? Hoeveel staat het bij Ajax-Feyenoord? Je zoekt het zo op. En appen natuurlijk. Een bezigheid die niet meer weg te denken is. Zelf ben ik niet zo’n voorloper. Heb al járen dezelfde mobiel. Hij kan niet veel, maar wel datgene waarvoor ie bedoeld is: bellen! Zo’n nieuwe heeft veel voordelen, wordt me door iedereen verteld en ik moest toch écht eens met mijn tijd meegaan. Maar ik vond het nog wel best zo. Al kon volgens mijn kinderen die mobiel “echt niet meer” en was ie rijp voor museum. Wás, ja….
Een paar maanden geleden was ik 'm al bijna kwijt. Ik ging naar Almere, waar de handballers van Aalsmeer speelden om de Super Cup. Ik moest de wedstrijd ook voor de bond verslaan, dus met laptop en al naar die enorme hal. Mét een megaparkeerterrein, waar ik wel meteen bekenden tegenkwam. In de rust wilde ik even de tussenstand aan een vriendin doorgeven, deed een greep in m’n tas, maar… geen mobiel. Help! Zeker in de auto laten liggen. De afstand tussen tribune en het verre parkeerterrein was niet te overbruggen in een rust van slechts een klein kwartiertje, dus… jammer voor m’n vriendin.
Omdat ik na de wedstrijd het verslag meteen moest schrijven en doormailen, duurde het even voor ik hal uiteindelijk verliet. Sterker nog: ik was één van de laatsten. Op het inmiddels verlaten parkeerterrein stond dan ook nog maar één auto: de mijne! En wat zag ik al van verre: op het dak lag prominent te schitteren… mijn mobiel. Dat krijg je ervan als je uitstapt, je tas en spullen op het dak legt en meteen staat te beppen met een bekende, om vervolgens als een haas naar binnen te gaan. Opgelucht en verbaasd tegelijk sloot ik het telefoontje in m’n armen. Hij had immers de hele dag op het dak van de auto gelegen – gelukkig was het droog – zonder gestolen te worden! Er zijn toch nog eerlijke mensen, dacht ik. Hoewel… wie wil nou zo’n antieke mobiel? Ieder nadeel heeft z’n voordeel!
Twee weken geleden was ik minder gelukkig. Op vakantie in Zuid-Europa lukte het een insluiper m’n vakantiehuisje binnen te komen. Lang kon hij/zij niet binnen zijn geweest, want ik lag nota bene zelf lekker in de zon achter het huisje. Maar blijkbaar was het wél lang genoeg om de inhoud van een portemonnee mee te nemen en… m’n mobiel! Er zijn dus ook oneerlijke mensen: weer een illusie aan duigen.
Maar dat oude ding: wat moet je daar nou mee? Er zit geen internet op, geen camera en de batterij is binnen no time leeg. Tot op de dag van vandaag ben ik er nog niet achter of er in de anderhalf uur tussen de roof en de ontdekking (en blokkering van de simkaart) mee gebeld is. Het wachten is op de rekening. Stel dat er even mee naar Turkije, Brazilië of Amerika is gebeld? Dan ben ik mooi zuur. Hoewel die kosten misschien nog wel op de verzekering te verhalen zijn.
Veel erger was… dat ik de rest van de vakantie – het gebeurde op dag 2 – niet meer kon bellen en sms'en én mijn complete telefoonboek en bewaarde sms'jes kwijt was. En dan gebruikte ik 'm ook nog als klok en wekker. Gelukkig waren de dieven zo vriendelijk geweest mijn laptop te laten liggen, dus ik kon nog wel contact maken met Nederland. Maar ik was zó onthand!
Inmiddels ben ik weer thuis en natuurlijk meteen naar een telefoonwinkel geweest. Daar heb ik mezelf zo’n anno-2013 mobiel aangeschaft: met touchscreen, internet, camera en ga zo maar door. Het is even wennen – dat is het understatement van de maand. Eén veegje over je scherm en er verschijnt alweer iets anders… Help! Aan de andere kant vind ik het wel stoer dat ik nu kan meedoen met appen. Alleen houd ik mijn mooie witte Samsung nu natuurlijk wel extra goed in de gaten. Zal 'm nooit meer op het dak van de auto leggen óf onbeheerd ergens achterlaten. Want bij de eerstvolgende handbaltopper of vakantie ga ik natuurlijk wel meteen foto’s met ‘m maken en die aan iedereen doormailen!