Nu ik later groot ben

Vanaf deze plek een column of tien geleden merkte de 28-jarige versie van mezelf op dat het stukje over mij onder deze columns eigenlijk vanaf dag 1 achter de feiten aan heeft gelopen. Bij mijn eerste column stond er dat ik geen telefoon had, wat precies twee weken nadat de column verscheen onwaar zou blijken toen mijn eerste mobieltje in bijna tien jaar op de mat viel. Er heeft een tijdje in het stukje gestaan dat ik misdaadschrijver wilde worden, een feit dat nooit helemaal waar is geweest, en ik heb altijd mensen van mijn leeftijd gekend met een minimale aanwezigheid op sociale media. Zelfs de leeftijd klopt het grootste deel van de tijd niet. Jaren heb ik geschreven met een valse 26 onder mijn naam, toen ik 28 jaar en 7 maanden was corrigeerde dat zich naar 28, en een jaar later naar 29. Omdat dit hele verhaal nergens op slaat zodra de redactie dit leest en de tekst corrigeert zal ik even het stukje tekst dat niemand ooit leest citeren:


“Yannick Duport studeerde politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 29-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds enige tijd wél met smartphone. Als Aalsmeer-Ooster woonachtig in Hoofddorp.”

 

Inmiddels ben ik alweer 8 maanden 30, een feit waar het onderstukje van de column op moment van schrijven nog geen rekening mee houdt. Wat wel al sinds het begin af aan waar is, is dat ik mezelf al sinds het begin technisch gezien volwassen kan/mag/moet noemen. Gek genoeg is het juist dat deel waar ik soms wat moeite mee heb.

 

Je bent een man, man

 

Ik ben zonder meer een laatbloeier wat betreft het aantikken van alle volwassenheidsdoosjes. Middelbare school pas klaar op mijn twintigste, afgestudeerd als achtentwintigjarige, en pas als bijna negenentwintigjarige het moederlijk huis verlaten. Natuurlijk, al die zaken hebben verklaringen, aanleidingen en bergen context die het allemaal een behoorlijk stuk afzwakken, maar zo zijn de feiten en de feiten geven aan dat ik best laat ben geweest met al deze zaken. Die kant van mijn persoonlijke ontwikkeling, het doe-deel van volwassen worden, vond ik nooit zo belangrijk. Voor mij was het mentale deel, het mee kunnen denken met mensen, het begrijpen van de wereld van de volwassene, het denk-deel van oud worden veel belangrijker.

 

Waar het gaat om denk-volwassen heb ik altijd voor in het peloton geprobeerd te zitten, iets wat me qua doe-volwassen veel minder kon schelen. Resultaat daarvan is bijvoorbeeld dat ik eel raar opkeek toen mijn vriendin me een paar maanden geleden een ‘goede man’ noemde en dat ik toen heel raar liep te giechelen omdat ik in de dertig jaar dat ik op de planeet rondwandel mezelf nog nooit een ‘man’ heb gevonden. Mannen, dat is iets anders dan ik ben voor mijn gevoel: ik ben een jongen, misschien een jongeman als ik een pak aan trek.

 

Mannen doen mannendingen, die hoeven hun identiteitskaart niet te laten zien als ze een flesje wijn bij de supermarkt halen. Mannen dragen overhemden en lopen alleen op luie zondagen rond met T-shirts met de naam en logo van een band. Kortom, mannen zijn mannen, en ik doe bar weinig mannendingen.

           

Het is heel vleiend dat ze me een goede man vindt, en ik weet bijna zeker dat ze het zei zonder intentie een existentiële crisis te veroorrzaken. Maar mijn vrienden zijn ongeveer zo oud als ik, wat ons allemaal ineens volwassenen maakt.

 

Volwassen dingen

 

Aanstaande zaterdag (de dag dat dit stukje verschijnt op de website) gaat een vriend trouwen, hij is de eerste van mijn groep vrienden. Het huwelijk van vandaag zal geen domino-effect onder de vriendenkring krijgen, ik ben de enige ander met een vaste relatie op dit moment. Toch is het een gek idee dat ik nu op een leeftijd ben dat mijn vrienden echt volwassen dingen beginnen te doen.

 

Twee van mijn vrienden wonen in huizen die ze gekocht hebben, met hypotheken en alles erbij, binnenkort komt daar hoogstwaarschijnlijk een derde bij. Zaterdag sta ik aangekleed als een volwassene in een driedelig pak bij een huwelijk van twee mensen die ik al jaren ken, die een huis hebben met meerdere bomen in de tuin, een hond, en een auto. Gewoon echt een volwassen paar, en op een gekke manier blijft dat een heel raar idee. Ergens tussen het moment dat we elkaar leerden kennen en nu, zijn we veranderd van jongens en meisjes in mannen en vrouwen, en ik weet niet helemaal zeker hoe of wanneer dat zo gekomen is. We zijn met z’n allen gegaan van ‘als ik later groot ben’ naar ‘toen ik vroeger klein was’, het is alleen nog even wennen dat ik nu groot ben. Zeker omdat ik sinds mijn 16^e er qua lichaamsgrootte weinig meer veranderd is.

 

Fijn weekend!