Novembrrrrrrrr

November vind ik met voorsprong de meest vervelende maand van het jaar. Vorige week is het wintertijd geworden en ik heb ik minstens twee tot drie weken nodig om daar aan te wennen. Niet aan dat ene uur verschil in de jetlag-betekenis, want daar heb ik na twee dagen al geen last meer van. Het is meer ‘het afscheid moeten nemen van de zomer’ wat me parten speelt. Het is véél te vroeg donker voor mijn gevoel en dat betekent dus dat we weer moeten eten bij kunstlicht. En dan zijn er van die grijze dagen… dat het maar niet licht wíl worden. En dat wordt elke dag erger. De kachel moet weer aan en dan dat gedoe met handschoenen, dikke sokken en sjaals, brrr.

Van de vallende blaadjes heb ik geen last. Al is het wel jammer dat we nu zo lang tegen kale bomen moeten aankijken, maar nee… echt depri word ik daar nou ook weer niet van; ik ben gewoon meer een zomer mens: op bloten voeten lopen – zowel binnen als buiten – en alles open kunnen zetten. Dat zit er voorlopig niet in, ik zoek de pantoffels weer op…

De commercie speelt al sinds begin september in op het naderende ‘onheil’. Geloof het of niet, maar sinds de dag dat de kinderen na de zomervakantie weer naar school gingen, verkopen de supermarkten al pepernoten, marsepein en chocoladeletters. Dat vind ik zó belachelijk dat ik die handel principieel niet koop tot de herfstvakantie voorbij is. Nu dus ongeveer. En je zult wel moeten, want als je wacht tot begin december is er geen pepernoot meer te krijgen, vind je de juiste letters niet meer en word je alweer doodgegooid met kerstspullen. De winkeliers hebben al zo’n moeite om te wachten tot de Sint zijn hielen heeft gelicht…

Al deze ‘ellende’ heeft één héél klein voordeeltje. Door al die versierselen, lekkere dingen en lichtjes kom ik wel over mijn november-dipje heen. Dus hang de feestverlichting in de Zijdstraat en Ophelialaan maar op: het werkt als lichttherapie! Want zie ik begin van de maand november nog als een berg op tegen alle feestdagen (ik ben ook nog jarig in december, dat hebben mijn ouders niet goed gepland) en al het werk wat daarmee te maken heeft, zijn we twee weken verder dan krijg ik de toch de kriebels. Prettige kriebels wel te verstaan. Want hoewel mijn kinderen al groot zijn en al járen geen schoen meer zetten, vinden  ze – gelukkig – het feest van 5 december nog steeds geweldig. Er worden lootjes getrokken en voor die persoon word je geacht een surprise te maken. Ik ben geen knutselaar, maar met wat bewaarde verpakkingen, toiletrolletjes en gekleurd crèpe-papier kom ik een heel eind. 

En natuurlijk horen er gedichten bij. Niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid kan ik zeggen dat ik daar héél goed in ben. Mijn A4-volle gedichten worden bewonderd en gevreesd. Want ik onthoud veel – roep ook wel eens door het jaar: ‘dat zet de Sint vast op de harde schijf’ en neem ze allemaal te grazen, want ze beginnen al te zuchten als ze ’n open vouwen. Natuurlijk krijg ik ook wel eens een koekje van eigen deeg, maar dat is het risico. Ik heb het erg graag voor over. Sterker nog, ik krijg al weer helemaal zin om achter het scherm te kruipen en te beginnen!

Ook de november-2012 dip zal ik dus wel weer overleven. En is pakjesavond voorbij, dan schud ik het baal-gevoel over donkere dagen helemaal van me af en ga in één moeite door naar de kerst en oud & nieuw. Ik versier het huis met kaarsen en lichtjes, zoek leuke recepten op en organiseer een dinertje. Met hoeveel ‘rondes?’ (lees: gangen) vragen de kinderen al sinds ze heel klein zijn. Het allerleukste vinden ze namelijk nog steeds het kleine citroenijsje tussendoor. Ooit zelf een keer voorgezet gekregen in een duur restaurant als ‘neutralisatie’ tussen het vlees- en het visgerecht door. Geweldig! Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om twee hoofdgerechten klaar te maken, maar dat ijsje houden we erin. Alsof je stiekem vast aan je toetje mag beginnen voor het zover is! De moraal van dit verhaal… hoera, de novemberrrr-dip is alweer bijna voorbij!