Niet mokken, maar bokken

Niet mokken, maar bokken. Grappige slogan van Café Op de Hoek om hun bokbieravond aan te kondigen. Niet dat ik bokbier lust en het er hier over wil hebben overigens, maar dit zinnetje zette me wel aan het denken. (Sorry Beatle, ik misbruik je slogan). Ook de Facebookfilmpjes van cabaretière Lenette van Dongen hebben me aan het denken gezet. Iedere ‘moguh’ een nieuw filmpje van ‘blij ei’ Lenette. Geweldig vind ik ze. Kijken mijn kinderen onder andere filmpjes van vloggers Enzo Knol en MeisjeDjamila, ik volg mijn generatiegenoot (al is ze wel iets ouder) Lenette. Heb haar regelmatig in het theater gezien en hou van haar zelfspot. Ook top was overigens haar aandeel in de musical Vamos! waar ik onlangs nog van heb mogen genieten.  

Maar terug naar haar filmpjes of vlogs zoals het tegenwoordig hip moet heten. Vaak loopt ze onopgemaakt haar hondje uit te laten en schaamt zich nergens voor. Ze vertelt dan vol humor over van alles en nog wat. Deze week merkte ze op dat ze tegenwoordig niet meer zoveel moppert. Ze stelde deze vraag aan de kijker, dus ook aan mij.  “Hoe ben jij? Mopper je op alles en iedereen of sta je vrolijk in het leven?”

Eigen normen en waarden
Ik realiseer me dat ik in 2014 ook al een moppercolumn heb geschreven, maar eigenlijk mopper ik ook best wat. Toen Arjen me belde of ik voor zaterdag een column wilde schrijven, kwamen er eigenlijk alleen maar baaldingen bij me op als onderwerpen voor mijn verhaaltje. Zal ik het eens hebben over het feit dat ik regelmatig gevraagd wordt om gratis teksten te schrijven en ze te helpen bij de communicatie en dat ik daar best van baal, omdat je een kapper of schilder ook gewoon betaalt? Ik herinner me dat fotografe Judith Keessen daar ook een keer iets over heeft durven zeggen op haar Facebookpagina. Nee, want in feite help ik iedereen graag, doe het mezelf dus aan en voel ik me ook wel weer vereerd dat ze mij vragen. Maar ik het moet wel anders gaan aanpakken. Of zal ik mijn bezorgdheid eens uiten over het feit dat 14-jarigen ook naar de Feestweek Aalsmeer konden en het ze dan ook nog lukt om heel de avond te drinken, ondanks de regels? Mijn dochter zit in die leeftijd dus het komt nu heel dichtbij. Nee, dan ben ik zo’n moraalridder en als hun ouders dat wel toestaan, dan moeten ze dat zelf weten. Maar ik maak me hier wel zorgen over, maar ieder zijn eigen normen en waarden. Of ga ik gezellig mee klagen over Schiphol? Wel een terecht punt natuurlijk, maar dichtbij de luchthaven wonen heeft ook zo zijn voordelen en we kunnen altijd nog verhuizen als ik er meer last van ga krijgen.

Hendrik Groen
Toch merk je dat veel mensen onnodig klagen. Klagen mag best, want als we alles goed zouden vinden komt er ook niks terecht van dit land, dit dorp of zelfs je eigen gezin. Opbouwende kritiek hebben, dat is prima en moet zelfs.
Hilarisch vond ik dat Hendrik Groen in zijn boeken ‘Pogingen iets van het leven te maken’ en ‘Zolang er nog leven is’ ziek wordt van klagende oudjes. Bij de oudere generatie is dit veel meer aan de orde. Zij mankeren natuurlijk sneller iets of zijn eenzaam en daar gaat het gesprek vaak over. In het verzorgingshuis waar hij woont is er een klaagvrije eettafel ingevoerd. En het werkte schreef hij. Fantastisch. Maar ik begrijp heel goed dat oudere mensen het hier over willen hebben. Neem mijn schoonmoeder. Ze is een positief en opgewekt mens die helaas veel fysieke pijn lijdt en waarvan haar man pas is overleden. Zij mag het hier van mij over hebben, want dat beheerst veelal haar leven. Ook al kunnen we haar verhalen onderhand wel dromen, we geven haar de kans om te praten. Maar ik kan me ook voorstellen dat er altijd mensen aan de gezamenlijke eettafel bij haar in Mijnsheerlijckheid zitten die vinden dat ze er erger aan toe zijn. Het is maar hoe je zelf in het leven staat.

Getrainde beenspieren
Maar om terug te komen op mezelf. Ik ga proberen om vrolijker op iedereen te reageren. Vraagt iemand mij ‘goh, hoe gaat het met je’, dan antwoord ik in eerste instantie niet meer ‘tja, helaas is Rick weer ziek, heb slecht geslapen of z’n gangetje’. Maar mijn eerste antwoord zal zijn ‘gaat goed , lekker hé dat herfstweer of fantastisch, ik heb een leuke opdracht binnen gesleept waar ik erg trots op ben’. Eerst lekker positief zijn dus. Net als bij opvoeden in feite, eerst een complimentje en dan pas vertellen wat je er echt van vindt. En als ik weer ergens flink van baal, probeer ik het maar positief in te zien. Als ik tegenwind op de fiets heb – geeft niks, krijg ik getrainde beenspieren van. Als mijn puberdochter een puinhoop op haar kamer maakt – haar eigen schuld, straks heeft ze geen schone kleren meer om aan te doen en ik wel. Dat Rick Downsyndroom heeft (ik durf echt te zeggen dat ik op sommige momenten daar best eens een beetje van baal), zeker in situaties waarin ik moet vechten voor zijn kansen of wanneer er onbegrip is – het brengt ons zoveel moois en we zijn er een sociaal gezin met doorzettingsvermogen door geworden. En als mensen dingen niet snappen over hem, dan leg ik dat nog een rustig uit.

Maar er blijven natuurlijk altijd dingen waar ik echt boos om kan worden en niks aan kan doen. Terroristische aanslagen, moord, verkrachting, oorlog en ga zo maar door. Daar kan ik echt niets positiefs bij bedenken. Het enige wat ik kan doen is er met mijn kinderen over praten en ze waarschuwen.

Maar de komende tijd ga ik proberen om uit stomme dingen iets positiefs te halen. Kijken of het me gaat lukken en waarbij ik hoop dat het ook effect heeft op anderen. 

Ilse Zethof is communicatieadviseur, tekstschrijfster en één van de oprichters van Aalsmeer Vandaag. Vanuit Brabant door de liefde in Kudelstaart beland en ingeburgerd. Eigen bureau. Sociaal en open type met zwak voor kinderen en gehandicapten. Doet veel vrijwilligerswerk.