Als u beducht bent voor trippelend, piepend en knagend ongedierte, is het misschien verstandig deze column maar even over te slaan. Bent u toch nieuwsgierig van aard en bestand tegen schrikeffecten, leest u dan gerust verder. Dit verhaal gaat over muizen.
Een camping reserveren leek ons deze vakantie niet nodig. We hadden nabij het lommerrijke Ommen een prachtcamping op het oog. Fraai gelegen aan de Vecht waarbij een zijarm van het riviertje zich over het campingterrein kronkelde. Een natuurcamping, zo vertelde de brochure ons. Niet te verwarren met kampeergelegenheden waar de gasten volnakend vliegers oplaten of in blote billen barbecueën. Dat zijn naturistencampings.
Toen we informeerden of er nog plek was, bleek er precies nog één plaats beschikbaar. Maar, zo werd ons verteld, die plek konden we beter niet nemen vanwege de aanwezigheid van muizen. De aangewezen reserveplek was echter een uitstekend alternatief. We keken uit over het veld aan de rand van de camping waar onze jongste twee jongens, de oudste twee hadden andere vakantieplannen, alle ruimte hadden voor badminton, voetbal en andere spellen. Wat een rust, wat een ruimte, wat een uitzicht.
Dit was een camping met veel natuur, riante plaatsen, en vanwege de vegetarische eigenaar, een reformwinkel waar vlees noch vis verkocht werd. Meneer het campinghoofd hield van dieren, dat was wel duidelijk.
Het sanitairgebouw had een dusdanig ontwerp dat zwaluwen volop gelegenheid hadden om nageslacht te produceren. Een kleine tien nesten telden we op de vrij liggende balken.
Mogelijk was zijn liefde voor dieren ook de verklaring voor de talrijke muizenpopulatie. De diertjes hadden het schijnbaar zeer naar hun zin temidden van het tentendorp. Her en der schoten ze over de paden. En niet alleen rondom de plaats die ons ontraden werd. Bestrijding werd hier vast en zeker aan de natuur over gelaten.
We ontdekten vrij snel dat ook onze nieuwe plaats niet geheel muisvrij was. Vanuit de bosjes naast de tent zagen we ze tegen de avond tevoorschijn komen. De trillende grassprietjes verraadden welk parcours ze aflegden. Aan de bolling van hun buikjes zagen we dat het campingleven goed voor hen was.
Toen op zekere morgen een prachtig rond gat door een van onze duurgekochte reformbroodje was geknaagd, werd ons duidelijk dat ze compleet maling hadden aan onze privacy. Vanaf dat moment waren we nog alerter. Al het eten werd op veilige hoogte opgeborgen en de ritsen van de tent hermetisch gedicht. Knappe muis die ons nu nog kon verrassen.
De rest van de week hadden we, voor zover we weten, geen muizen meer in de tent. Wel ernaast. Maar dat vonden we acceptabel. De biddende valken op het vliegerveld zagen we keer op keer een tevergeefse duikvlucht maken. We hadden ze het vlees van onze buren van harte gegund.
Toen kwam de dag dat we moesten opbreken. Opgeschrikt door de gil van mijn echtgenote die het grondzeil open sloeg, troffen we in het gras gedrukt een platte en behoorlijk dode muis aan. Blijkbaar geplet door een voet, tas of stoelpoot terwijl het beestje vergeefs naar een opening zocht richting een van die heerlijke volgranen reformbroodjes.
Maar het muisje kreeg een staartje…
Want: weer veilig thuis waar alle ongebruikte spullen netjes opgeruimd werden, de tent in de schuur gestald en de vuile was gewassen werd, meldde de klok bedtijd voor onze jongste telg. Zijn nog niet gebruikte pyjamabroek die mijn vrouw voor hem uit de reistas haalde, bleek plots vol gaten. “Hee!” riep zoonlief, “er zitten motten in mijn broek!” Hij had het nog niet gezegd of enkele vreemde voorwerpen plopten als een soort roze tuinbonen op de grond. Opnieuw een gillende echtgenote. De man des huizes spoedde zich naar het epicentrum van de commotie en onderzocht de bonen. Het bleek een kwartet kale en levenloze muizenbaby’s…
Nu was ook duidelijk waar de platte muis onder het tentzeil naar op zoek was. Haar vierling kreeg een zeemansgraf in een Aalsmeers toilet.
Dat we ongemerkt en onbewust hadden bijgedragen aan dit gezinsdrama in een muizenfamilie, was misschien tragisch. Dat we de overbevolkte camping op ‘natuurlijke’ wijze hebben afgeholpen van vijf muizen, beschouwen we maar als een nuttige geste aan de toekomstige campinggasten in Ommen.
Arjen Vos hanteert niet alleen camera, pen en toetsenbord, ook met ballen weet hij raad. Droomde ooit van een keeperscarrière, de laatste jaren fanatiek met tennisracket. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
7 reacties
Knap dat je mij van de week toch nog zo enthousiast vertelde dat je naar Ommen was geweest! 🙂
Brrrr…
Knap dat je mij van de week toch nog zo enthousiast vertelde dat je naar Ommen was geweest! 🙂
Brrrr…
Wat een verhaal iets voor het GROTE -MUIZENBOEK.
VR GR JACQUES KESTING
Roze tuinbonen, nu vind ik het nóg enger ????
Roze tuinbonen, nu vind ik het nóg enger ????
Wat ontzettend leuk geschreven!
Leuk verhaal Arjen, maar wel kippevel zeg……