Milieudelict

Ik heb pas een vreselijk milieudelict gepleegd. Niet schrikken, het gaat niet om een lading in het Seringenpark gedumpte jerrycans vol vloeistoffen nodig voor de productie van partydrugs. GHB of MDMA zijn niet mijn stijl. Ook liet ik geen oud frituurvet door de gootsteen weglopen. De aanblik van de ranzigheid in de riolen van Londen waarop reusachtige hopen samengeklonterde vet handmatig moesten worden weggebikt vind ik te walgelijk voor woorden. Ook heb ik geen auto in brand gestoken om een scheidende brandweerman voor de laatste keer een vuurtje te laten blussen. 

 

Nee, mijn overtreding bestond uit het vullen van mijn grijze container met karton van IKEA. Dan bedoel ik: vullen met hoofdletters. Man, wat ging er veel in, in die voor restafval bedoelde bak! 

 

Hoe heeft het zover kunnen komen dat ik zo keihard van mijn principes af stapte? Milieuactivist als ik doorgaans ben. Elk theezakenvelopje (of hoe noem je die dingen waar de theezakjes in verpakt zijn?) gaat bij mij namelijk keurig bij het oud papier.

Ik zal het vertellen.

 

Hoewel ik een aangeboren zwak heb voor alles wat Zweeds is, sta ik bij het geel-blauwe woonwarenhuis niet direct te boek als våste klånt. Ze zien me jaarlijks slechts zeer incidenteel. Ongeveer vergelijkbaar met mijn verschijnen bij McD, hoewel dat ooit wel eens heel anders was. Maar nu was het dringend nodig daar weer eens heen te gaan. Er was met de toename van aanstaande schoonkinderen namelijk een extra logeerbed nodig en omdat de tweedehandsmarkt in Aalsmeer geen acceptabele oplossing bood, togen mijn vrouw en ik naar Zuidoost. Een pracht van een bed werd in vier verschillende dozen uit het magazijn op de o zo handige platte kar gelegd en samen met een half dozijn aan potjes ABBA haring paste alles net aan in de auto. De klep kon zelfs dicht.

 

Het monteren verliep soepeltjes, ik hield geen schroeven over en kwam niks tekort. Hulde aan de Zweedse tekenafdeling, de instructies klopten fantastisch.

 

Maar toen bleef ik dus zitten met die enorme stapel karton. Het deksel van onze papierbak kon al nauwelijks meer goed dicht vanwege het overschot aan folders dat onze krantenwijklopende zoon wekelijks te verwerken krijgt en waarbij goed tellen voor de verspreider kennelijk een te lastige opgave is.

 

Het karton dan maar inladen en naar Meerlanden brengen had een optie kunnen zijn. Maar sinds ik daar onlangs een paar stukken gordijnrails en een tosti-ijzer had gebracht en er gelijk een halve kuub van mijn jaartegoed werd afgeschreven, kijk ik anders tegen het afvalstation aan. “U kunt uw afval beter opsparen totdat u een kuub heeft en het dan pas langsbrengen,” werd me aan de balie uitgelegd. Dat vond ik een vreemde gedachte. Ik help Meerlanden aan grondstoffen waar ze geld mee verdienen, breng het ook nog zelf langs waarmee ze een rit uitsparen en dan word ik daar nog voor ‘gestraft’ ook. Hoe lang moet ik mijn eigen afvalbergje gaan verzamelen tot ik een kuub heb. En hoe meet je die kuub? Zit ik straks in de zomer in de tuin met vrienden en familie te barbecueën naast een versleten strijkplank, een roestig wasrek en een morsig matras. “Sorry mensen, ik wacht tot ik een kuub aan rommel heb…” 

 

Terug naar de lege dozen, die ik inderdaad maar zolang in de tuin had opgestapeld. Ingeklemd tussen de rolcontainers en de schutting van de buren, zodat het geen zwerfkarton kon worden. En na een paar regenachtige dagen loste het probleem zich (bijna letterlijk) vanzelf op. Het karton was zo zacht geworden dat ik de hele massa, hoe groot ook , heel eenvoudig samen kon drukken en er mijn grijze container mee op kon vullen. Daar verdwijnen sinds de gescheiden inzameling van plastic, hooguit twee vuilniszakken per maand in en had dus ruimte genoeg voor het complete IKEA-pakket.

 

Ik keek nog even langs de schutting of de buren mij niet bezig zagen, gooide nog een vuilniszak bovenop het karton en zette de container fluitend langs de weg.

 

Maar het geweten ging toch knagen, vandaar mijn biecht op deze plek. U weet het nu ook…