Komkommertijd

Deze week ben ik teruggekeerd van mijn vakantieadres. Zoals Erik van Itterzon al in zijn column aankondigde was ik op hoogtestage in de Vogezen. Nou ja, hoogtestage, de hoogste berg is nog net geen 1500 meter hoog. Dat zijn eigenlijk meer heuvels, denk ik dan. Totdat ik zo'n 'heuvel' ga beklimmen. Op de top sta ik dan naar adem te happen en dat is niet vanwege het gebrek aan zuurstof op die hoogte, het heeft alles te maken met het feit dat ik een conditie heb als een stacaravan.

Een paar weken lang bleef ik verstoken van welk nieuws dan ook. En het enige lid van het Betwetersgilde lag naast me in de tent. Nou dat is heel goed te doen, kan ik u vertellen. Vorig jaar was dat wel anders. We waren vertrokken uit Nederland op de dag dat de MH17 uit de lucht was geschoten. Vanwege het feit dat mijn nicht in dat toestel zat werd ik na een paar dagen door familie op de hoogte gesteld. De vakantiebubbel waar we in eerste instantie in zaten werd ruw doorgeprikt. De wereld van geweld was weer heel dichtbij.

Koud biertje
Dat was dit jaar wel anders. Een paar weken zonder nieuws met als enige zorg hoe ik mijn biertje koud kreeg. En weer terug in mijn geliefde Kudelstaart was dat niet anders. Ik besef heel goed dat ik in deze voortreffelijke landelijke omgeving hetzelfde effect sorteer als wanneer ik in den vreemde op een rustig plekje mijn tentje opzet.

Als ik de TV, de krant en de sociale media negeer, dan leef ik in een veilige bubbel, niet wetende dat er bommen ontploffen op markten in Syrië, dat de Kanaaltunnel wordt bestormd door wanhopige vluchtelingen, dat in China een mega-explosie heeft plaatsgevonden en dat kat Willem is overleden. Ik hoef daarvoor alleen maar mijn ogen te sluiten voor al het leed in de wereld.

Snelwegbevalling
Maar zo werkt het niet natuurlijk. Teruggekomen uit de Vogezen pak ik als eerste de krant, al was het maar om te weten dat Ajax weer op de eerste plaats staat (nadat ze zich kennelijk hebben laten uitschakelen door die Oostenrijkers, hoe is het toch mogelijk) of om te lezen dat Wilders uit chagrijn de kamer terug laat komen van reces.

Het leven begint na de vakantie weer vorm te krijgen, al gaat het niet van harte. Ook in de krant lees ik over zaken die anders het nieuws nooit halen, zoals die vrouw die in de auto op de snelweg is bevallen. De columnisten van dienst hebben het lastig, de inspiratie is ver te zoeken.

Betwetersgilde
Daar heb ik natuurlijk ook een beetje last van. Ik heb nog overwogen om een stuk te schrijven over het Betwetersgilde, maar dat zou echt betekenen dat het komkommertijd is. Daar kan ik altijd nog over schrijven als ik echt niet meer weet waar het stukje over zou moeten gaan. Bovendien vind ik dat we voorzichtig met dit gilde om moeten gaan.

Als de zuurgraad in je bloed zo hoog is, kan het je leven behoorlijk beïnvloeden. Het is net als met rokers, die leven korter dus mogen we best wat clementie met ze hebben. Misschien kunnen ze het oude idee van de Gildenkampen, die vorig jaar gestopt zijn, opnieuw leven inblazen met een Betwetersgildekamp. Lekker met z’n allen vol verontwaardiging onbelangrijke meningen delen.

Aangenaam traag
Nee, laat ik nog even heerlijk genieten van het aangenaam trage leven dat zich in Kudelstaart afspeelt als een voortzetting van mijn hoogtestage, maar dan op het vlakke land. Deze week vier ik nog vakantie en dat is ook fijn voor Han, dan ben ik een keer op tijd met mijn column. Ter afwisseling ga ik deze week naar Sail Amsterdam om weer de adrenaline te voelen stromen tussen de duizenden en duizenden toeristen waar ik er zelf dan ook een van ben.

Amsterdam begint steeds meer op een pretpark te lijken met al die evenementen. De drukte kent geen grenzen, de mensenhorde is enorm. En hoe aangenaam is het dan om weer naar de rust en stilte terug te keren, naar het dorp waar weinig gebeurt, waar de tijd soms lijkt stil te staan.

Ik kan iedereen aanraden om hier niet te komen wonen. Niets te beleven. Te rustig. En dan houden we dat ook zo.
 

Paul Bras is werkzaam in de psychosociale sector. Zette enkele jaren geleden radicaal een punt achter zijn carrière in de banken- en autobranche. Filosofisch type. De goedheid zelve. Warhoofd. Miste bruine kroeg in Kudelstaart – reden om (weer) naar 'de grote stad' te verhuizen. Maar… hij kwam weer terug. Monter.