Iedereen spaart weer bloemenzegels!

Aalsmeer is door de war,  Aalsmeer is in de kluts. Het is een komen en gaan van burgemeesters en afgezanten van de commissaris van de Koning. Alleen als Dick Kuin een grapje durft te maken wordt er nog voorzichtig gelachen op het Raadhuisplein, verder heerst daar een ijzige sfeer. Zelfs Flora heeft kippenvel.

Ik heb lang geprobeerd me er niet door uit mijn evenwicht te laten brengen en mijn onverschrokken, vrolijke zelf te blijven. Met succes. Maar ik merk nu toch dat ook ik schichtig en wantrouwig begin te worden. Als ik deze week op de hoek van de Stommeerkade en Stationsweg een graafmachine bezig zie, is dat al genoeg om in paniek te raken. Vroeger zou ik gedacht hebben: daar worden nieuwe kabels gelegd. Nu denk ik: als er maar niet iemand zó boos is dat hij nu bezig is de dijk weg te graven en zo de hele wijk Stommeer onder water te zetten.

Er komen banieren met daarop Meer Aalsmeer. Alleen al de aankondiging van dit feit bezorgt mij een nachtmerrie! Een man staat op een bomvol Praamplein en spreekt een menigte toe: Willen jullie Meer of Minder Aalsmeer? De menigte scandeert: Meer Aalsmeer! Meer Aalsmeer!

In de Zijdstraat vraag ik me ineens af: is Daan Spreij wel vrijwillig gestopt of is er, door bepaalde personen, druk op hem uitgeoefend? En sinds ik weet dat je op internet andermans identiteit kunt kapen, is het hek helemaal van mijn dam. Al die mensen die steevast en voorspelbaar reageren op artikelen op AalsmeerVandaag, bestaan die eigenlijk wel? Is dat niet gewoon Han Carpay zelf, de ene keer als Paul Lookman, de volgende keer als John van der Laarse en vervolgens als Raymond Kok. En waarom reageren er bijna nooit vrouwen op AalsmeerVandaag?

Hoe herstellen we de eenheid in Aalsmeer? Daarvoor is een Grote Gebeurtenis nodig, die maakt dat we de handen ineenslaan. De terugkeer van het Bloemencorso? Nee, vluchtelingen!

Ik vind het een gemiste kans dat Aalsmeer tot nu toe nog geen vluchtelingen heeft opgenomen.  Dat had van Aalsmeer weer een eenheid kunnen maken, samen de handen uit de mouwen! Natuurlijk, het zou kunnen ontaarden in verzet en malle spreekkoren, zoals in andere plaatsen. Maar nee, daar ben ik hier niet bang voor. We mopperen, we klagen, we zeuren, maar als het moet, dan staan we er!

Stel je toch eens voor: Syrische vluchtelingen in het voormalige postkantoor. Of in het voormalige Lidl-pand! Iedereen die ook maar een uurtje vrij is, steekt de handen uit de mouwen om te helpen deze panden bewoonbaar te maken. Daan Spreij leert ondertussen iedereen fietsen en banden plakken. Een ondernemende Syriër begint in de Zijdstraat een restaurant, wat vanaf dag één al goed loopt.

De commissaris van de Koning bezoekt Aalsmeer zonder tegenzin en gaat met een goed humeur weer weg. Dick Kuin is niet meer het enige raadslid dat grapjes maakt. Robbert-Jan van Duijn maakt een kwinkslag, Robert van Rijn vertelt een mopje, Helma Persoon bakt een poets. Iedereen spaart weer bloemenzegels en Flora heeft geen kippenvel meer.

Erik van Itterzon is boekhandelaar in Hoofddorp. Wat hem hier in het dorp niet lukte, fikst hij in de grote polder. Literatuurliefhebber pur sang. Brengt desnoods de boeken bij u thuis. Scherpe pen, gedrenkt in relativeringsvermogen en humor. Eigenwijze kerel.