Ho, ho, ho

Hallo lezer. Ik realiseer me dat het kerstfeest eraan zit te komen, en dat u waarschijnlijk een prachtige column van me verwacht over wereldvrede en liefde en blijdschap en jeugdherinneringen over die ene keer dat een familielid iets deed bij het kerstdiner. Ik ben bang dat ik u teleur moet stellen. Niet omdat ik dat graag doe, maar omdat ik daar niet de aangewezen persoon voor ben. Er is geen makkelijke manier om u dit te vertellen, dus moet het maar zo: ik heb niks met kerst. Sorry.

Het is niet dat ik een hekel heb aan feestdagen, of dat mijn ongelovig hart in verwarring raakt, omdat we ineens collectief doen alsof het christendom het geloof is van liefde en tolerantie. Want laten we eerlijk zijn, de katholieke kerk heeft wat dat betreft een morele bankrekening die mijlendiep in het rood staat. Het is ook niet zo dat ik het raar vind dat we met kerst ineens het hele concept van huisinrichting omgooien en de lichten buiten hangen, terwijl de bomen binnen staan. Mijn redenen dat ik niks heb met kerst zijn een stuk minder reëel.

Ten eerste heb ik een hekel aan kerstliedjes en -films. Nu heb ik überhaupt weinig met zoetsappigheid, maar er zijn weinig dingen die mijn humeur sneller verpesten dan Last Christmas van Wham! of Band Aid’s Do They Know It’s Christmas. Het zijn van die nummers die qua niveau niet boven de gemiddelde après-ski hit of carnavalskraker uitsteken, maar die we om onduidelijke redenen serieuzer nemen dan dat omdat ze door Amerikanen zijn ingezongen rondom Jezus’ verjaardag.

Hetzelfde geldt voor kerstfilms, die altijd intens voorspelbaar zijn, en bovendien zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden springt na het eerste halfuur. Behalve Die Hard, uiteraard. Dat is de enige kerstfilm die ik voor m’n plezier kijk, hoewel me wel uit verschillende hoeken al is verteld dat Die Hard wat betreft de kerstgedachte te wensen overlaat. Buiten Die Hard zijn alle films min of meer hetzelfde: man/vrouw haat kerst, dingen gebeuren, man/vrouw is dol op kerst en deelt cadeautjes uit aan kinderen. Ziedaar het plot van iedere kerstfilm ooit gemaakt in de geschiedenis van de mensheid. Behalve Die Hard, want Die Hard is geweldig.

Dat is reden nummer één dat ik niets heb met kerst. Het goede nieuws, voor mij, is dat het een reden is waar ik nog argumenten voor kan vinden om mijn apathie te rechtvaardigen. Dat is voor reden nummer twee helaas niet het geval. Ziet u, ik ben jarig op 15 december.

Ja, ik weet dat dat overmorgen is en nee, ik neem u niet kwalijk dat ik geen cadeau van u krijg. Dat was wel leuk geweest, begrijp me niet verkeerd, maar ik snap het. Bovendien heb ik alle goede ideeën voor mijn verjaardagscadeau traditiegetrouw afgelopen januari bedacht en ben ik ze inmiddels al lang vergeten. Ik werd op de wereld gezet zo’n tien dagen voor de dag dat we achteraf besloten hebben dat Jezus ter wereld kwam. 

Dat maakt Jezus rond deze tijd mijn verjaardagsconcurrentie. Het mag weinig verrassend heten dat ik de concurrentiestrijd niet aan het winnen ben van de Messias van een wereldreligie, maar dat is een detail. Zo is het bij mij thuis bijvoorbeeld al jarenlang discussie over wanneer de kerstboom de woonkamer in mag, omdat ik er een hekel aan heb als Jezus z’n feestboom in de kamer prijkt als ik jarig ben.

Dat is kinderachtig, maar u moet zich voorstellen dat ik tien dagen voor uw verjaardag mijn verjaardagstaart in uw woonkamer neerzet en doodleuk mijn slingers ophang, en dat een eindeloze processie aan middelmatige liedjes over mijn verjaardag op de radio speelt. Allemaal terwijl u dan met uw feestmuts op probeert een kaarsje op een puntje appelkruimeltaart uit te blazen. Dat is voor mij het kerstgevoel.

Als ik heel eerlijk ben, zijn het vooral de exponenten van kerst waar ik weinig mee heb. Het feest zelf doet mijn hart niet sneller kloppen, maar ik kan er wel van genieten dat er andere mensen zijn die het duidelijk wél de leukste tijd van het jaar vinden.

Ik zal de wensen om wereldvrede achterwege laten vandaag, maar hoop wel dat er zo rond de 24ste van deze maand wat sneeuw uit de lucht komt vallen. Al is het maar zodat die bezopen videoclips die de vreselijke kerstliedjes vergezellen ons er dan niet aan herinneren dat het op sommige plekken op de wereld een witte kerst is, terwijl wij in Nederland zitten te blauwbekken bij de kerstboom en voor de zesenvijftigste keer A Christmas Carol op tv kijken.


Yannick Duport studeert politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 27-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds kort wél met smartphone.

5 reacties

  1. Beste Gerard. Helemaal mee eens, dat ben ik meestal met je bijdragen. Met de opmerking: minder belijden en meer praktiseren.

  2. Beste Jan, het zijn niet de religies die er een zooitje van maken, maar de mensen!

  3. Jezus is geen concurrent. Yannicvk, het is jammer dat je de kerst zo ‘neerzet’. Uiteraard ben je vrij om alles zo te benoemen en via jouw columm tot ons te laten komen, maar… Kerst is geen glamourfeest. Kerst moet het feest zijn, voor ‘iedereen’, van bezinning en nieuwe hoop. Het zijn de mensen die de slingers met kerst ophangen, maar de diepere boodschap blijft collectief: meer liefde en tolerantie op aarde. Jammer dat je jouw verjaardag zo laat ondersneeuwen. Jezus is geen concurrent, beschouw dat het mooiste cadeau dat je kan krijgen die dagen, het cadeau van hoop en liefde is, van hem en door hem. Bedenk gelijk bij je zelf: het zijn de ‘mensen’ zelf die het kerstfeest moeten invullen en ‘aankleden’, allemaal op hun eigen manier. Toch nog een leuke verjaardag gewenst straks!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel