Column: #Wandelinghond

Over welk onderwerp moest zijn column gaan, zo gooide de columnist van vandaag er maar eens een twitterpeiling tegenaan. Heel democratisch. Over de aanstaande verkiezingen, doopsgezind calvinisme of hondenpoep? De meeste stemmen waren voor de laatste maar taalvirtuoos als Hermen de Graaf is weet hij toch al wandelend met hond alle drie de thema’s bij de staart te pakken. En hij eindigt zoals deze zaterdagochtendbijdrage begon: met een dichtregel…

Door: Hermen de Graaf. Het blijkt iedere vier jaar weer, als de gemeenteraadsverkiezingen in Aalsmeer voor de deur staan en er weer driftig geënquêteerd wordt wat de grootste ergernissen zijn: ‘hondenpoep’.

De omschrijving zou moeten zijn: ‘niet opgeruimde hondenpoep’. Want het zijn niet de honden, maar de uitlaters ervan die de ergernis veroorzaken. En als ervaringsdeskundige weet ik dat maar al te goed als ik weer eens misgrijp bij het opruimen van hondenpoep, al komt dat vooral door mijn onhandigheid met die zakjes.

Sinds deze week hebben we weer een hond, nadat Taeke vorig jaar in mei na bijna vijftien jaar de geest gaf. Nu is het Bo, een schrander teefje, bijna zes maanden oud en weer een Friese Stabij. (Geen West-Friese, dat was ooit een flauw grapje refererend aan waar ik vandaan kom). Het is een herplaatser en niet voor het krankzinnige coronagedreven bedrag dat tegenwoordig voor vooral puppies wordt betaald. Gewoon redelijk, voor een heldinnetje zonder stamboom, dat al de nodige kosten met zich meebracht (inenten, chippen, verzorging).

Zo’n hond brengt gezelligheid en sfeer in huis. En je móet met haar naar buiten, minimaal vier keer per dag. Voor mensen die altijd binnen werken en leven is het de ideale manier om van de wisselingen van de jaargetijden, de grillen en mooie effecten van de natuur en van flora en fauna te genieten. Verder: het regent maar zo’n 6 procent van de tijd en ik kan u verzekeren: het is heerlijk om goed ingepakt door de stromende regen te lopen. Mits het niet stormt, dat voeg ik eraan toe. En zo’n hond, die heeft er (meestal) niets van.

Dat honden het welbevinden van mensen bevorderen is inmiddels een wetenschappelijk vaststaand feit. (De belachelijk doorgefokte en gevaarlijke vechthonden rekenen we niet tot de categorie welzijn bevorderend.) Overigens kreeg ik eens het verwijt van iemand van de PvdD die vond dat het houden van een hond egoïstisch is, want ‘het dier heeft er niet voor kunnen kiezen’. ‘Blindengeleidehonden en hulphonden, die bijvoorbeeld epilepsie voelen aankomen en daarvoor kunnen waarschuwen, dat mag ook niet?’ was mijn vraag waarop geen echt antwoord kwam. En ik kan u verzekeren: onze Taeke voorspelde met zijn gedrag naderend onweer, zo ontdekten we na enige tijd. Zo zijn honden meer dan alleen maar een gezelschapsdier.

Nou vind ik ook, dat de honden- en huisdierenliefhebberij is doorgeslagen en dat de markt daar lekker van profiteert. Zo’n dierenwinkel als in Kudelstaart heeft meer dan 10.000 artikelen en draait in coronatijd een bovengemiddelde omzet. Goed voor de middenstander, maar is dat allemaal nodig? Of ben ik dan weer de sobere, doopsgezinde calvinist?

Misschien is dat wel zo. De wandelingen met de hond leiden vaak tot levensbeschouwelijke, politieke en praktische bespiegelingen waarover ik één keer per dag twitter via #wandelinghond. Die tweets hebben veel (virtuele) vriendschap opgeleverd, zoals bleek toen ik ook via twitter meldde dat Taeke er niet meer was: ‘Ga door met #wandelinghond’.

De praktische tips stellen me in staat bijvoorbeeld de gemeentelijke autoriteiten te assisteren bij de kwaliteit van de ruimtelijke omgeving, zoals het melden van kapotte of overvolle vuilnisbakken. En eergister stelde ik via twitter vraagtekens bij het professionele gehalte van een Amsterdamse voetbalclub, die de duurste speler niet kan opstellen. Door een administratieve fout, zoals de trainer als excuus hakkelde.

En gisteren vroeg ik mij bij #wandelinghond af, of de verregaande individualisering in de samenleving ook tot leidt tot meer politieke partijen? Zoals op 17 maart bij de verkiezingen voor de Tweede Kamer, met een recordaantal politieke partijen.

En zo is het cirkeltje in deze column, die begon met verkiezingen, rond. Met dank aan Bo en aan #wandelinghond.

Hermen de Graaf is communicatieadviseur. Kudelstaarter – en bazuint dat ongegeneerd rond. Man van contacten, vooral in bloemenland. Twittert dat het een lieve lust is. Voormalig CDA-statenlid in provincie Noord-Holland. Jongleert graag met ‘duurzaamheid’ en ‘rentmeesterschap’. Eigenwijze kerel.