Feesttoespraak KCA 20 jaar

[Onderstaande tekst sprak Pierre Tuning op vrijdag 9 oktober uit bij het feest ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum van de stichting Kunst en Cultuur Aalsmeer (KCA)]

Hoera, we zijn er nog. KCA heeft alles overleefd!

Wie had dat gedacht, twintig jaar geleden, toen de Aalsmeerse kunstelite (kunstelite is geen echte elite – gelukkig) zelf maar alles moest gaan organiseren – dat was de opdracht van de toenmalige AB-wethouder…

De Culturele Raad had – onder leiding van een daartoe aangestelde ambtenaar – veel te veel geld gekost: vergaderruimte in het gemeentehuis, koffie & thee, presentiegelden, dure koffieconcerten in de burgerzaal. En ook: wat te doen met dat ouwe raadhuis; zullen we daar dan maar wat beeldende kunst in blijven exposeren? En, zo ja, moeten we daarover steeds uitgebreid blijven vergaderen?

Wij herdenken met respect de Culturele-Raadsleden Carl van Laer en Nico de Groot die het aandurfden eigenhandig de kunstenkar uit de modder te trekken. De stichting die nu als KCA bekend staat, is hun schepping.

Carl van Laer had als hoofd van de afdeling opleidingen van C&A een grote mensenkennis en bovendien een groot gevoel voor beeldende kunsten. Nico de Groot was de echtgenoot van een pianolerares, een gepensioneerd bankman (dat was in de tijd dat bankmensen nog niet met wantrouwen werden bekeken) en bovendien – en dat zou heel belangrijk blijken – was hij koorknaap geweest in de oudkatholieke kerk.

Zij zochten de mensen uit die vrijwillig en kosteloos in hun vrije tijd het eerste stichtingsbestuur vormden: de erudiete lerares Hélène Homan werd secretaris, de jurist Robert-Jan Koopman penningmeester, Bas van Gelder van bouwbedrijf Dekker bemoeide zich met monumenten en stelde vergaderruimte beschikbaar, en ten slotte wilde mensenkenner Carl van Laer er ook een paar lastposten en tegensprekers bij: filmer en theaterdier Ton Offerman voor de wilde ideeën en het ‘out-of-the-box’ denken en ene Tuning, die al enkele jaren jazzconcerten in Bacchus organiseerde en die de persberichten zou verzorgen.

De enige betaalde kracht die de nieuwe stichting meekreeg, was Annefie van Itterzon die als cultureel adviseur van de gemeente overstapte naar KCA. Alle ingrediënten voor een mislukking waren ruimschoots aanwezig.

Maar hoera, we zijn er nog. KCA heeft alles overleefd! Twintig jaar!

Nu is BORA ondertekend. Ik heb nog gegoogled: ‘BORA Basic: Brengt samen wat bij elkaar hoort: kookveld en kookveldafzuiging in een esthetische, compacte en effectieve eenheid.’ – ‘De BORA is een droge, vaak snijdend koude valwind uit noordoostelijke richting. Deze wind laat zich vooral voelen tijdens de winter over de Adriatische Zee en de kustgebieden tussen Triëst en Dubrovnik.’

En dan is er het eiland Bora Bora in Frans Polynesië: ‘Het eiland is vooral bekend om de weelderige natuur en luxueuze resorts die het eiland herbergt en is geliefd bij welgestelde westerlingen en pasgetrouwde stellen met een behoorlijk groot bestedingsbudget.’

Later hoorde ik dat BORA iets met het beheer van het Oude Raadhuis te maken heeft en dat op het nippertje is voorkomen dat ook dit monumentale gebouwtje door de gemeente is verpatst. Hoe ik over dat soort gemeentelijk cultuurbeleid denk, zie mijn column van 16 augustus 2001, toen ‘Contramines’ geheten. Het heet:

Weg Cultuur

Repetitieruimte voor het fanfare, bandjes
Ateliers en expositieruimte voor
Beginnende en gevorderde Kunstenaars
Een zaalruimte voor de
Toneelvereniging, voordrachten, concerten
In de Oude Veiling kon dat
In de Drie Kolommen, in Gebouw Irene zelfs
Toen Endemol nog veiling was, was daar
Ruimte voor koor en symfonieorkest
Dat zijn de Culturele Centra van een
Vorige Generatie
En ze zijn Weg
Verkocht, verpatst
Denk aan wat er niet voor in de plaats kwam
De voormalige veilingen kregen geen concertzaal
De oude ULO werd geen cultuurpaleis
Evenmin als de Jac. Tak-kleuterschool
Café Floralia (gemeentelijk monument
Tot instorten bestemd)
Het kantoor van Maarse & Kroon
De oude schoolgebouwen in de Hornmeer,
Aan de Uiterweg en Oosteinderweg
De Pompkelder geen centrum voor popmuziek
De Watertoren geen expositieruimte
Dat waren de Culturele Centra van een
Volgende Generatie
En ze zijn weg
Verkocht, verpatst

Er is geen barst veranderd, sinds 28 september 2000, toen KCA vijf jaar bestond en ik daar een stukje over schreef.

Daarmee wil ik besluiten. Het staat op bladzijde 44 van het boekje ‘Hup Aalsmeer’, dat in april 2001 verscheen, met tekeningen van Daan Schiff. [Het boekje is nog gratis verkrijgbaar bij het Oude Raadhuis.]

KCA

De Stichting KCA viert zijn eerste lustrum
Je snapt niet hoe ze het voor elkaar kregen
Het nieuwe Oude Raadhuis met Kinderkunstzolder en
Grotemensenbeeldentuin
Elke maand een expositie voor groot en klein
Echt mensencabaret in Bacchus, jazz en film
En in de Oudkatholieke Kerk klassiek
In de bieb lezingen van nationale schrijvers
Al het gebodene van uitzonderlijk
Niveau
Dat is dus niks voor de Aalsmeerder
Die duikt alleen in groten getale op
Als-ie zelf optreedt
Voor de rest is hij druk, druk, druk
Of gewoon druk
Met aerobics, fitness, tennis, squash, paardrijden, zeilen of
Voetballuh
Met tullevisie kaike naar koffietait of borreltait of weer
Voetballuh
Blijkens de verzendlijst van KCA stelt hoogstens
Twee procent van Aalsmeer belang in
Kunst en Cultuur
Voor de rest blijft KCA:
Klein Chemisch Afval

Je kunt als ouwe Aalsmeerder aan het eind van elke toespraak bijna altijd de woorden van Simon Carmiggelt aanhalen: