Even schrikken…

Het is niet altijd makkelijk om als zzp'er je hoofd boven water te houden, maar… eigen baas zijn heeft ook z’n voordelen. Je kunt bijvoorbeeld lekker je eigen tijd indelen. Ik vind het geen probleem om op zondag te werken en kan dan bij mooi weer lekker door de week naar het strand: minder druk, geen files en parkeerplek genoeg.

Ook mag ik graag tennissen en dus speel ik af en toe competitie op donderdagochtend. Dit wordt wel eens – wat oneerbiedig – huisvrouwentennis genoemd, terwijl zeker negen van de tien speelsters een betaalde baan hebben én huishouden en gezin runnen. Stuk voor stuk topmanagers, dus!

Ook op deze mooie donderdag heb ik m’n werk zo gepland dat ik naar de baan van mijn club TV Kudelstaart kan. Een team van In den Boogaerd uit Hoofddorp is de tegenstander. Mijn maat Lianne en ik staan tegenover Joke en haar dubbelpartner. Tijdens het wisselen van helft tussen de games door nemen we rustig de tijd om water te drinken en te kletsen. Joke blijkt – net als mijn dochter – als verpleegkundige in de thuiszorg te werken en dat schept meteen een band. We verliezen wel, maar… hebben een leuke pot gespeeld en nieuwe kennissen gemaakt.

Na afloop gaan we naar het terras om een bakkie te doen en zetten de tafel zo neer dat we naar de spannende partij op baan 1 kunnen kijken, die nog bezig is. Dat wordt vast een driesetter, dus we gaan er eens goed voor zitten.

De stemming slaat in één keer om als een van de Hoofddorpse vrouwen ineens door de knieën gaat en daarna heel raar voorover op het kunstgras klapt. Heel even is het doodstil. Dan roept haar medespeelster: “Er is iets met haar hart, bel 112!” Later blijkt dat deze 60-jarige al 15 jaar een pacemaker heeft. Bij haar club weten ze dus dat dat haar zwakke plek is. Iedereen komt tegelijk in actie: 112 wordt gebeld, Joke rent naar het slachtoffer en begint met reanimeren, want ze is inmiddels blauw aangelopen en ligt er angstaanjagend onbeweeglijk bij. Iemand anders heeft uit het clubhuis de AED gehaald (Automated External Defibrillator: een draagbaar toestel dat gebruikt kan worden om iemands hart weer ‘op gang’ te helpen). Dat blijkt hard nodig: het ding dient het slachtoffer een schok toe en nadat wij – het lijkt wel een uur, maar kan nooit lang geweest zijn – met de handen voor de mond hebben staan kijken, hopen en vrezen, zien we haar weer bewegen en horen gekreun. Gelukkig, ze is er nog…

Na een paar minuten komen van verschillende kanten vrijwilligers van een reanimatieteam aan gescheurd, politie en zelfs de brandweer. Alleen duurt het wel erg lang voor er een ambulance is. Later horen we dat die uit Amstelveen of Hoofddorp moet komen omdat er in Aalsmeer geen ambulance staat. En in Kudel al helemaal niet.

In dit geval is het leven van de vrouw gelukkig al gered door doortastend optreden van verpleegkundige Joke ter plaatse en de AED. Want als zij op de ziekenwagen had moeten wachten, had ze deze hartstilstand niet overleefd. Het duurt namelijk ruim 20 minuten voor die er is en onze tennisvriendin naar het ziekenhuis kan worden gebracht. Alweer lachend, gelukkig. We halen opgelucht adem.

Het reanimatieteam is nog niet klaar, want we krijgen nazorg. Prima initiatief, want zo kunnen we nog ons verhaal kwijt en vragen stellen en krijgen we tips. Onze eigen EHBO'ster die de AED heeft bediend, kan er nog niet over uit: “Elk jaar doe ik de cursus, maar nu het echt moest, stond ik toch met knikkende knieën en dacht: hoe moet het ook alweer.” Toch heeft ze precies gedaan wat moest.

Uiteindelijk gaan we allemaal toch met een goed gevoel naar huis. Al denk ik onderweg wel: ja, zo ga je met je tasje naar de tennisbaan, zo lig je in een ambulance (of erger). Daar moet je niet constant bij stil staan, want dan heb je geen leven, dat weet ik wel, maar toch… Ik heb in ieder geval weer iets geleerd en hoop dat er op nog veel meer plaatsen in Aalsmeer en Kudelstaart AED’s hangen voor gevallen als dit. Ze kunnen levensreddend zijn. En als ik nu in de tenniskantine naar het kastje aan de muur kijk waar dat apparaat in zit, denk ik: 1-0 voor de AED!