Dementie-app

Dirk Boer had amper de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar bereikt, of hij verruilde zijn woning annex fietsenwinkel aan de Hornweg voor een kamer in Rustoord. Samen met zijn vrouw, die even oud was als hij. Mijn ome Dirk was achterin de zeventig toen hij daar ging wonen. Mevrouw Van Dam, mevrouw Eigenhuis, mevrouw Tas, mevrouw Reemst en mevrouw Elenbaas waren ook nog niet zo oud, toen ze in Rustoord kwamen.

Zij figureren in een film uit 1984, gemaakt door Daan Offerman en Jaap Tromp. Die heb ik enigszins bewerkt, waarvan u het resultaat kunt u zien op het Nostalgisch Filmfestival, dinsdag 8 september in de feesttent op het Praamplein. Schitterende, maar ook ontroerende opnamen van de bewoners van de drie toenmalige bejaardenhuizen in Aalsmeer: Rustoord, Seringenpark en ’t Kloosterhof.

Ome Dirk, naar wie ik ben vernoemd, zien we bezig met een potje scrabble. Terwijl hij aan een dikke sigaar zit te paffen. Mevrouw Van Dam staat fanatiek te sjoelen, terwijl Grietje Jongkind geconcentreerd bezig is met borduren. Mevrouw Boer dominoot en breit tegelijk. De meeste bewoners handwerken of doen een spelletje, slechts enkelen staren alleen maar strak voor zich uit.

De opnamen van Seringenpark tonen het gezamenlijke koffie uurtje. De bewoners kijken ernstig, van niemand kan een lachje af. Misschien komt dat door de mededelingen die directrice Corrie de Koning doet voor de microfoon, maar dat weet ik niet, want er zit geen geluid bij de film. Het personeel, Guus, Marga, Ankie en Gisette, beleeft echter de grootste lol. Wethouder Ad Verschueren komt langs om mevrouw Maarse-Mur te feliciteren met haar honderdste verjaardag.

Bij de beelden van ’t Kloosterhof valt mij op, dat daar veel meer mannen woonden dan in Rustoord en Seringenpark. Ze zitten bij elkaar aan een tafel: Gerrit de Zanger, Gerard Vermeer, Dirk Jongkind, Pieterse, De Boer, Helsloot, Bakker, Colijn, Willem Klein en een paar mannen van wie ik de namen niet weet. De vrouwen hebben elkaar, zo lijkt het, niet veel (meer) te vertellen. Mevrouw ’t Veld laat bezoekers haar uitgebreide verzameling poppen zien.

In geen van de drie bejaardenhuizen is een rollator te bekennen. Bestonden toen ook nog niet. Als je nu in het zorgcentrum komt, struikel je over die dingen. Iedereen loopt daar achter een karretje. Dit maakt tevens het grote verschil zichtbaar tussen toen en nu: de leeftijd, de bewoners zijn nu veel ouder en hulpbehoevend. In 1984 kon je al op je zeventigste een kamer krijgen, nu moet je minstens honderdtien zijn om ervoor in aanmerking te komen.

Overdreven natuurlijk, maar het is wel zo, dat je tegenwoordig van goeden huize moeten komen om een plekje in het zorgcentrum te verwerven. Ouderen moeten zolang mogelijk zelfstandig blijven wonen. Pas als je van alles en nog wat mankeert, maak je kans om opgenomen te worden. Of zoals het op de website van het zorgcentrum staat: ‘…beperkingen in het dagelijks leven ondervindt.’

Dementie is blijkbaar geen beperking. Althans, dat is mijn ervaring met mijn schoonvader. Van de week is hij 91 geworden en is het spoor behoorlijk bijster. Al geruime tijd proberen we hem geplaatst te krijgen in het zorgcentrum. Lukt niet, want hij heeft onvoldoende punten. Laatst vroeg de zorgconsulent of mijn schoonvader al eens van straat was geplukt, omdat hij de weg terug naar huis niet meer kon vinden. Nee, dat was nog niet voorgekomen. “Jammer,’’ zei ze, “want dan had hij er een paar punten bij gekregen.’’

Maar er gloort licht aan het eind van de tunnel. De gemeente kwam onlangs met dé oplossing voor gevallen zoals mijn schoonvader. Middels een persbericht kondigde wethouder Zorg en Welzijn, Ad Verburg, een nieuwe dementie-aanpak aan. “In deze nieuwe aanpak voorzien we in integrale veiligheidschecks en maatwerk op het gebied van veiligheid, waaronder het installeren van brand- en CO-melders.”

Kijk, dat zet zoden aan de dijk. Regelmatig dreigt mijn schoonvader zijn huis in de fik te steken of vergeet het gas uit te draaien. Maar dankzij de brand- en CO-melders van Ad, kunnen we hem nu met een gerust hart alleen laten. Immers, zodra zijn appartement in de hens staat of ontploft, worden zijn buren naast en boven hem meteen gealarmeerd door die melders. Volgens Verburg ‘zet de gemeente hier de komende jaren vol op in.’

Met het installeren van melders is de wethouder er nog niet, nee, hij heeft nog iets véél belangrijker voor mijn schoonvader in petto. “Zo stellen we (beginnend) dementerenden en hun mantelzorgers een dementie-app beschikbaar, gaan we risico gestuurd werken en intensiveren we de respijtzorg om mantelzorgers ruimte te bieden.” Ja, zo stond het echt in dat persbericht. Van zo’n zin word je toch spontaan dement…, daar is geen touw aan vast te knopen.

Maar goed, er komt dus een dementie-app. Niet alleen mijn schoonvader kan er een krijgen, ook de circa vijfhonderd andere dementerende Aalsmeerders. Dat worden dus heel veel dementie-appies die Ad Verburg mag uitdelen. Die app is overigens bedacht “samen met diverse deskundigen, ketenpartners en onze inwoners. Ook is er contact met het zorgkantoor en zorgverzekeraar.” Nou, dan zit het wel snor, natuurlijk…

Na de zomer wordt de zogenaamde Dementia-app gratis verstrekt aan zowel dementerende Aalsmeerders als hun mantelzorgers. “Contact via deze app bevordert de sociale betrokkenheid en draagt bij aan de kwaliteit van leven,” aldus de wethouder. Gelooft hij het zelf? Nou, misschien wil hij dan zelf mijn dementerende schoonvader van 91, die geen lood verstand heeft van een laptop, tablet of smartphone, gaan uitleggen wat een dementie-app is? Ik wens hem daarbij veel succes!

Dick Piet is journalist. Geeft zijn nieuwsgierigheid al 45 jaar de vrije loop in de schrijverij. Schopte het tot hoofdredacteur van de Aalsmeerder Courant. Graaft op papier graag dieper dan anderen in naoorlogs Aalsmeer. De hele zomer lekker het water op met de boot. Eigenwijze kerel.