De middeleeuwse veiling

Als ik met bus 172 het terrein van de bloemenveiling passeer, moet ik altijd even denken aan een middeleeuwse stad. Zoals bijvoorbeeld aan Leiden omstreeks 1400, zo’n zeshonderd jaar geleden. Ommuurd, zoals de veiling, en met tienduizend inwoners ongeveer even groot.

De poortwachter heet nu portier, de ‘poorters’ die voor hun burgerschap hebben moeten betalen; dat zijn op de veiling de ingeschreven handelaren en producenten van wie een afdracht verlangd wordt.

Import, verwerking en export vormen de economische basis van beide ondernemingen. Leiden leefde van de lakennijverheid: in de Engelse havenstad Calais (toen gespeld ‘Kales’) werden ‘wolvellen’ gehaald – fijne wol van de hoogste kwaliteit, afkomstig van schapen die op de schrale heidevelden bij Nottingham rondwaarden. Na spinnen, weven, ‘vollen’ (krimpen, vervilten), verven en scheren werden de lakense stoffen^*) verkocht in de Oostzee- en Baltische landen. De retourlading bestond uit graan dat daar in overmaat werd verbouwd. Zonder deze voedselvoorziening zou de groei van Hollandse steden in dit drassige land niet mogelijk zijn geweest. Op de veiling komen de ‘grondstoffen’ vooral uit Kenia, Ethiopië, Israël, Ecuador en Duitsland. Na de ‘verwerking’ wordt het product geëxporteerd naar voornamelijk Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en België^**).

De rechtsregels in de stad werden ‘keuren’ genoemd – dat woord is nu nog te herkennen in onze ‘bekeuring’. Vergelijkbaar is het Veilingreglement van FloraHolland^***). Overtreders werden en worden beboet. De schout en zijn rakkers zagen erop toe dat geen keur werd overtreden, op het veilingterrein heb je de bedrijfspolitie. De stad kon zelf de overtreders berechten, maar voor grove schendingen van de wet en zogenoemde ‘halsmisdaden’ moest de grafelijke justitie worden ingeschakeld. Idem dito op de veiling, die in dat soort gevallen de hulp van de politie inroept.

Het stadsbestuur bestond uit burgemeesters en schepenen die om de paar jaar worden vervangen, de leden van het veilingbestuur worden benoemd voor een periode van drie jaar en kunnen tweemaal worden herkozen. Beide besturen hebben tot taak om, met een modern woord, ‘strategische beleidslijnen’ vast te stellen.

Tot zover de meest opvallende overeenkomsten.

Er is echter één kenmerkend verschil. In een middeleeuwse stad werk je niet alleen, je woont er ook. Hoewel er veilingmensen zullen zijn die FloraHolland als hun thuis beschouwen.

*)  nl.wikipedia.org/wiki/Lakenindustrie

**) nl.wikipedia.org/wiki/FloraHolland   

***) www.floraholland.com/nl/algemeen/Documents/Veilingreglement%20NL.pdf