De groeten van HAC

Herinnert u zich die commercials van HAK nog? Ik denk er de laatste tijd veel aan. Geen idee hoe dat komt. Met name die voor doperwten staat me nog helder voor de geest. U weet wel, Martine Bijl achter een tafel in het veld:

“Ik zit hier in het tuintje van HAK. Met op mijn schoot een huilend doperwtje. Wat is er aan de hand? Hij kan niet zwemmen. Maar doperwtjes worden bij HAK nu eenmaal in ruim water gewassen, vanwege de vitaminen. En hij had zich zo verheugd om bij het raam te zitten. Maar ja, het leven is hard. Enfin, u moet de groenten van HAK hebben.”

Martine houdt het huilebalkje van een erwt angstvallig vast, bang dat hij tussen haar vingers doorglipt. Het reclamefilmpje staat op internet, ga maar kijken. Die rare snijboon van HAK, ik bedoel, rare erwt, spookt zo door mijn hoofd dat ik zelfs over hem droom. Zeg maar gerust: nachtmerries van heb.

Dan droom ik dat ik op de plaats van Martine zit en moet kotsen, omdat ik helemaal geen groenten van HAK lust. Dat die doperwt dan vreselijk gaat janken en me HAK door de strot probeert te duwen. Als ik me verzet, gaat het erwtenbakkie nog meer te keer. Als een bezetene schreeuwt hij dat ik een misselijk figuur ben, een vuile schoft en me moet schamen. En beweert zelfs dat ik hem dood wil maken.

Genoeg over HAK. Ik wil daar niet mijn column mee vullen, zonde van de ruimte. Waarmee dan wel? Op wie of wat uit het lokale nieuws zal ik me eens storten? ‘Bram H.’, zegt u? Doe me een lol. Dat stuk verdriet, dat al maandenlang mijn leven en dat van anderen tracht te verpesten (en daar nog redelijk in slaagt ook), komt onderhand m’n strot uit.

Wie ik met Bram H. bedoel? Kom op zeg, u gaat me toch niet vertellen dat u dat niet weet? Houd u zich nou niet zo van de domme. Nee, niet Brammetje Horlepiep. Leuk gevonden, daar niet van. Ik bedoel natuurlijk dat raadslid, verdacht van identiteitsfraude en stalking. En een verdachte mag je niet met naam en toenaam noemen, vandaar Bram H. en niet Bram Heijstek.

Zoals gezegd, ik ben niet van plan om ook maar één woord te verspillen aan dat ongeleide projectiel van HAC. Krijgt hij opnieuw aandacht en daar kickt hij op, volgens zeggen. En geeft de rechter hem een veel lagere straf als het tot een veroordeling komt. Dus hoe minder aandacht hij in de media krijgt, hoe zwaarder zijn straf, daar komt het in feite op neer.

Waar ik die wijsheid vandaan heb? Gewoon, van een raadslid, dat ook al maanden gebukt gaat onder de cyberterreur van Heijstek. Wat hem door zijn mederaadslid is aangedaan, is met geen pen te beschrijven. Dat zit hem hoog en dwars tegelijk. Ik voel met hem mee en begrijp als geen ander dat hij zijn verhaal ook eindelijk wel eens kwijt wil.

Waarnemend burgemeester Jeroen Nobel heeft hem echter ten sterkste afgeraden met de media over Brammetje te praten. Hoe meer hij in het nieuws komt, beweert Nobel, hoe milder de rechter over hem zal oordelen. Sorry hoor, maar zo lust ik er nog wel een paar. Jammer dat het gedupeerde raadslid niet wijzer is en zich de mond laat snoeren.

Niet omdat Nobel graag mediastilte rond hem wenst, maar ik wil het zelf niet over pestkop H. hebben in deze column. Ik kan misschien beter iets schrijven over, bijvoorbeeld, de Weteringstraat. Wat er met die straat aan de hand is? Nou, dan moet u er eens overheen fietsen. Ik raad u wel aan dat dan vóór het eten te doen en niet erna. Ook mensen met zwakke nieren moeten er niet aan beginnen.

Of ik kan iets schrijven over het rapport van Bas Eenhoorn. Enkele weken geleden heeft hij het resultaat van zijn onderzoek naar de ernstig verslechterde bestuurscultuur in Aalsmeer gepresenteerd. Eigenlijk had Jeroen Nobel dat onderzoek moeten uitvoeren. Dat had de Commissaris van de Koning, Johan Remkes, hem bij zijn aanstelling tot interim burgemeester van Aalsmeer opgedragen.

Waarom de tijdelijke opvolger (mag ik aannemen, tenminste) van de (onder meer door Bram H.) uit Aalsmeer weggepeste burgemeester Jobke Vonk die klus uit handen heeft gegeven, kan ik niet goed volgen. En al helemaal niet waarom dat van onze centen betaalde onderzoek geheim wordt gehouden. Blijkbaar zijn college en fracties er bij gebaat om achter gesloten deuren eerst de scherpe kantjes van het rapport te halen.

Tot het voorlopig onder de pet houden van het rapport werd in de raadsvergadering van 1 oktober besloten. “Niet forceren en overhaasten,”’ sprak Nobel, die vervolgens in dezelfde vergadering de al maanden over straat rollebollende raadsleden de ‘bestuurderspeld’ uitreikte. Vorig jaar had Jobke Vonk die afgeschaft, maar Jeroentje Kapoentje wist niet hoe snel hij na zijn benoeming tot interim-burgemeester de onderscheiding weer moest invoeren.

Ook Bram H. mocht dus zo’n speld van verdienste voor de Aalsmeerse gemeenschap in ontvangst nemen. Een paar dagen na deze schertsvertoning van Nobel (hij was op de hoogte van de vermoedelijk door H. zelf geplaatste nepaccounts op internet en zijn aanstaande arrestatie een paar dagen later) werd het onderscheiden raadslid door de politie in de boeien geslagen.

Nu moet ik oppassen dat ik en passant toch niet over Heijstek ga schrijven in deze column. Want ik had beloofd dat niet te doen. Ik wil alleen nog wel zeggen dat ik me erover heb verbaasd dat HAC met geen woord heeft gereageerd op de arrestatie van hun raadslid. Pas nadat H. was vrijgelaten en als de vermoorde onschuld weer in de raadszaal was verschenen, stapte HAC-voorzitter Gijsbert de Fockert op.

De Fockert legde zijn functie neer “gezien de ontstane situatie van afgelopen week”. In wat voor wereld leeft die man eigenlijk? Zag hij toen pas wat zijn vriendje H. allemaal aan leed had veroorzaakt? En in al die maanden daarvoor was hij zich van geen kwaad bewust? “Ik wil mijn goede naam niet te grabbel gooien,” verklaarde De Fockert ook nog bij zijn aftreden. Nou, daar is hij dan wel een beetje laat mee.

Ach ja, over Heijstek en die neppartij van hem zou ik met gemak een column kunnen vullen, daar niet van. Maar nogmaals: geen woord. O ja, is het u ook opgevallen? Sinds de politie de computers van Bram H. in beslag heeft genomen voor nader onderzoek, is er niet één nepbericht meer op nieuwssites en Facebookpagina’s verschenen. Dat is toevallig…

Dick Piet is journalist. Geeft zijn nieuwsgierigheid al 45 jaar de vrije loop in de schrijverij. Schopte het tot hoofdredacteur van de Aalsmeerder Courant. Graaft op papier graag dieper dan anderen in naoorlogs Aalsmeer. De hele zomer lekker het water op met de boot. Eigenwijze kerel.