De brug bij Molyvos

Vroeger had ik hobby's.  Postzegels heb ik gespaard. Sigarenbandjes. Speldjes. Ik had me toch een mooie verzameling speldjes! Riedel, Fiat, Exota. Natuurlijk ook het speldje van Veilig Verkeer Nederland. Philips had ik, zeker en vast. En het ban de bom-speldje had ik, maar toen spaarde ik ze eigenlijk al niet meer. En het gebroken geweertje, vanzelfsprekend.

Medailles spaarde ik, al is die verzameling vrij beperkt gebleven. Twee tochten over de Westeinder en een tocht vanaf het Zijdelmeer in Uithoorn. Daarna gooide de opwarming van de aarde letterlijk roet in het eten, mijn verzameling schaatsmedailles is klein maar fijn. Heel bijzonder was mijn verzameling kentekens van auto. Die schroefde ik niet van auto's, die noteerde ik in een notitieboekje.

Ik ging dan bij het brugwachtershuisje van de brug over het kanaal staan en noteerde nummerborden van auto's op de snelweg. Voor de niet-Aalsmeerders: de toen niet meer dan twee rijstroken brede N196, officiële naam Burgemeester Kasteleinweg, de brug over de ringvaart. De dichtheid van de auto's was destijds (eind jaren zestig) zo gering, dat je met gemak alle kentekens van alle passerende auto's kon noteren. Ik was al tevreden als mijn boekje na een paar uur volstond met NL-kentekens, maar het was natuurlijk helemaal feest als er een auto uit België of Duitsland voorbij was gereden. Een buitenlands kenteken!

Ik had ook tijd vroeger. Man, wat had ik een tijd! Een vrije woensdagmiddag en niks te doen, dat duurde voor je gevoel zes weken. Schoolvakanties, er leek soms geen eind te komen. Niet dat ik me verveelde of hier gewag wil maken van een ongelukkige jeugd, geenszins. De tijd had simpelweg minder haast, toen.

Ik had zelfs zoveel tijd, dat ik mijn opa en oma soms hielp met het bezorgen van het Vrije Volk. De kranten werden afgegeven bij hetzelfde brugwachtershuisje als waar ik de kentekens verzamelde, het burgwachtershuisje van brugwachter Bras. Daar, in dat huisje, wachtten we op de kranten.

Soms ging tijdens het wachten de brug open en dicht, soms mocht ik zelfs in de machinekamer van de brug kijken. Na al die opwinding moesten dan de kranten nog bezorgd bij de abonnees van het Vrije Volk, langs de Dijk en in Rijsenhout. Had ik allemaal tijd voor. Onbegrijpelijk. Ik weet het, Douwe Draaisma schreef er een boek over Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt. Ik snap het wel, maar begrijpen doe ik het niet.

Als deze column online staat, ben ik in Griekenland. Molyvos. Met een beetje geluk stapt Griekenland die week uit de EU, of dondert de EU Griekenland eruit. Weigert mijn pinpas dienst en laat Arke ons lekker zitten waar we zitten. Mooi zo! Zoek ik een brug, met een brugwachtershuisje, waar een Griekse opa op zijn kranten staat te wachten. Ga ik hem lekker helpen met bezorgen van zijn kranten. Heb ik dan lekker de tijd voor. Wie weet ga ik daar dan ook wel weer kentekens noteren.

Erik van Itterzon is boekhandelaar in Hoofddorp. Wat hem hier in het dorp niet lukte, fikst hij in de grote polder. Literatuurliefhebber pur sang. Brengt desnoods de boeken bij u thuis. Scherpe pen, gedrenkt in relativeringsvermogen en humor. Eigenwijze kerel.