‘Dag ouwe’

Mij verrassen ze niet. Ik heb het meteen door wanneer er iets speelt met één van de kinderen, ook al zijn ze groot. Toch trapte ik er met open ogen in en had niets door toen hij belde: “Ben je thuis vanmiddag? Dan komen we even een bakkie doen.” Tuurlijk jongen, gezellig.

Eenmaal binnen wilde ik meteen de pot laten pruttelen en water voor de thee opzetten. “Ga eerst maar even zitten.” En nog gingen er geen bellen rinkelen. Willen jullie dan geen koffie? En daar was ineens een cadeautje in pastelkleurig papier. Hadden ze achter hun rug verstopt. “Als je dit eerst nou eens even uitpakt…” Een heel zacht tringeltje. Een paar seconden later hield ik een rompertje in m’n hand met de tekst ‘I love oma’. En het enige wat ik uit kon brengen was: “Echt waar?”
      
Het rompertje heeft een prominente plek gekregen aan de keukenmuur, waar het hangt te wachten tot mijn kleinkind erin past. Intussen krijg ik de grijns amper van mijn gezicht. Natuurlijk loop ik niet 24 uur per dag te lachen, maar regelmatig overvalt me ineens zo’n blij gevoel. En uiteraard zie ik overal om me heen oma’s en kleinkinderen. Mensen in de supermarkt zullen soms wel denken: wat heeft die ineens? Als ik weer word overvallen door het zoveelste binnenpretje.

Het was wel even afzien de eerste tijd, want het grote nieuws was vrij snel na de zwangerschapstest al verspreid. Mijn schoondochter werkt bij de politie en moest het daar meteen melden. Dus om te voorkomen dat het zou uitlekken – en dat gebeurt met zulke nieuwtjes maar al te vaak – en we het van een ander zouden horen, wist de naaste familie het bijna vanaf dag één.

En dan is het toch wat griezelig om het al van de daken te schreeuwen. Dus hield het selecte gezelschap dat het wist angstvallig de mond. En dat was niet altijd eenvoudig… Op een gezellig handbalavondje in de Bloemhof kwam ik op de tribune een oude bekende tegen. Een van de eerste dingen die ze vroeg was: “Hé joh, word je al oma?” Tja… zie je daar maar eens uit te redden met je rode hoofd. En zo werd het kringetje ingewijden toch langzaam steeds een beetje groter.

Gelukkig gaat alles toe nu toe prima; elke keer na een echo krijg ik foto’s te zien. Eerst nog een erwtje van 6 centimeter, inmiddels 22 weken en al een behoorlijk kind. We weten ook al dat het een jongen wordt. Daar zat ik even fout met mijn voorgevoel, want ik had ingezet op een meisje. Ach, vijftig procent kans…

Tot nu toe heb ik me nog aardig in kunnen houden waar het cadeautjes betreft. Dat is beperkt gebleven tot één zacht knuffeltje. Maar naarmate de buik van mijn schoondochter groeit – en dat gaat hard nu ze over de helft is – zal dat wel veranderen.

Eén ding is wel zeker: er gaat gebreid worden. Want zoals het een echte oma betaamt ben ik inmiddels naar de Hema geweest om wol en breipennen te kopen. Ik weet ook al precies wat voor geweldig knuffelbeest ik in elkaar ga knutselen. Geen kleding, zeker weten, want ik moest vroeger wollen ondergoed dragen dat door mijn oma gebreid was. En kriebelen dat dat deed: een ramp! Maar er was geen ontkomen aan. Van oma, hè…

Dat ga ik mijn kleinzoon dus niet aandoen. Ik ga de allerleukste en hipste oma worden die hij zich maar wensen kan. Eentje die pannenkoeken bakt én op Facebook zit, die met hem naar de speeltuin gaat, maar natuurlijk ook naar FIQAS Aalsmeer (met een balletje in de hand) én naar Ajax. Daar hebben zijn ouders natuurlijk geen tijd voor en zzp-oma wel!  Ik kan me er zó op verheugen.

En dat aan oma-zijn ook een bepaald leeftijdslabel hangt… nou en? Er wordt me wel gevraagd of ik dat niet vervelend vindt. Welnee, ik mag dan ‘ruim over de datum’ zijn, ‘oma’ is een eretitel. Al maakte de vader van mijn kleinkind het laatst wel erg bont. Ik weet dat het bij zijn generatie de gewoonte is om elkaar ‘ouwe’ te noemen, maar toen hij bij het weggaan niet “Dag mam”, maar (per ongeluk?) “Dag ouwe” zei, kon ik het niet laten om quasi verontwaardigd te roepen: “Zeg, ben je nou helemaal gek, je had het toch niet tegen mij hè?!” Want bijna-oma of niet, dat is nou weer net iets té confronterend…   
 

Marjon Labordus is freelance schrijver. Begonnen bij Nieuwe Meerbode en groot geworden als redacteur bij Ouders van Nu. Boektitels van haar: Dagje weg in de winter, Als je zwanger bent. Handbalpassie. Doet berichtgeving voor Handbalvereniging FIQAS Aalsmeer.