Column van een bijna volwassen bijna ex-Aalsmeerder

Ik ben nooit het type geweest dat moeite heeft met gedag zeggen. Een paar jaar geleden zei ik Aalsmeer gedag met enige weemoed, deels omdat ik verwachtte ‘mijn’ dorp niet veel meer terug te zien. Het tegendeel bleek waar. Niet alleen was ik een paar keer per week in het dorp te vinden, drie jaar na mijn vertrek zat ik er weer. Terug op mijn oude kamer, met mijn oude kledingkast en mijn oude tapijt. Tijdelijk, maar toch… terug.

 

Echt weg uit Aalsmeer kom ik toch niet. Het is natuurlijk volledig ongepast om het credo van War Child te verbuigen naar een semi-relevante slogan voor de huidige situatie, maar je kunt de Aalsmeerder uit Aalsmeer halen, maar Aalsmeer nooit helemaal uit de Aalsmeerder. Dat is overigens meer waar voor de twee generaties Aalsmeer die me voorgingen dan voor mij, maar het feit dat mijn moeder en grootmoeder nog steeds binnen de gemeentegrenzen wonen, maakt dat het rondje Leiden-Aalsmeer vaste prik gaat worden. 

 

Afdeling wacht & regel

Waar ik met name naar uitkijk is klaar zijn met verhuizen. Ik ben het hele circus inmiddels wel zo’n beetje zat, en ik ben nog niet eens verhuisd. Verhuizen doet me denken aan vliegen: het idee van vliegen is hartstikke leuk, maar als het eenmaal tijd is om te gaan is het niet veel meer dan wachten. Wachten bij het inchecken, wachten bij de paspoortcontrole, wachten bij de gate, wachten in het vliegtuig tot je vertrekt, wachten terwijl je in de lucht zit, wachten tot je geland bent, wachten tot je eindelijk op kunt staan nadat je geland bent, wachten tot je bagage is uitgeladen… Je zou bijna vliegangst ontwikkelen om in ieder geval IETS te doen te hebben terwijl je vliegt.

 

Verhuizen is hetzelfde maar dan met regelen. Ik zal niet weer de hele riedel doen, maar het is een boel gedoe om de hele spullenboel over te zetten én te zorgen dat je huis ook daadwerkelijk functioneert als meer dan een dak. Heel. Veel. Regelen. Maar dat is het hele punt van volwassen worden, toch? In ieder geval het deel waar niemand iets over zegt als je nog niet volwassen bent. Als puber kijk je uit naar volwassenheid want dan mag je ‘zelf beslissen wat je doet’. Voor je het weet ben je puber af en blijkt dat volwassen worden vooral neer komt op ‘zelf opdraaien voor al het geregel dat vroeger voor je werd gedaan’. 

 

Weg 

In ieder geval, ik schrijf dit op een vrijdag, en de publicatie van deze column is morgen. Als alles volgens plan gaat sta ik volgende week in mijn eerste eigen huis, zo ver weg van mijn eerste huis als ik ooit gewoond heb. Het is een raar idee, dat ik inmiddels op mijn vingers de dagen af kan tellen totdat ik in ieder geval voorlopig Aalsmeerder af ben. Misschien zelfs wel permanent, gezien het feit dat voor non-automobilisten als mijzelf Aalsmeer gewoon geen ideale woonplaats is. 

 

Volgende keer mijn eerste column uit het Leidse. Ik heb er zin in, ondanks dat ik het wel heel fijn zou vinden als de huisraad zichzelf zou kunnen overzetten. 

 

Yannick Duport studeerde politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 30-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds enige tijd wél met smartphone. Als Aalsmeer-Ooster vertrokken naar Hoofddorp maar daarvan teruggekeerd.