Column: ‘Vaccinatiefrustratie’

Het gaat veel over vaccineren in deze tijd en ook onze columniste van vandaag grijpt het onderwerp bij de kladden. Niet zonder reden want in haar persoonlijke levenssfeer is het krijgen van een prik iets essentieels. Lees hieronder de van frustratie bolstaande bijdrage van Ilse Zethof.

Door Ilse Zethof. Frustratie, irritatie en, het moet wel ook al wilden we het niet, acceptatie. Boosheid, verbazing en vooral verdriet. Die gevoelens hebben we doorstaan vanaf februari toen er begonnen werd met vaccineren.

Net als zovelen zaten wij met smart te wachten tot het moment dat onze kwetsbare zoon gevaccineerd zou worden. Rick heeft Downsyndroom, maar bovenal is hij erg vatbaar voor longontstekingen door zijn slechte longen. Als de dag van gisteren zien we hem nog hulpeloos liggen aan de beademing op de IC waar het kantje boord was. Hij heeft veel medicijnen waaronder dagelijks antibiotica. Een hoog risico patiënt dus. Alle reden voor ons gezin en omgeving om voorzichtig bij hem te zijn.

Er werd begonnen met vaccineren. Hoera! Eerst de kwetsbare mensen in woonvoorzieningen. Rick woont thuis, maar omdat hij maandelijks in een woning logeert en op datzelfde terrein werkt, leek het ons en vele anderen logisch dat hij meegenomen werd in de eerste prikronde. Nog geen honderd meter van zijn werk op de dagbesteding werden de prikken gezet. Jammer, hij mocht niet gevaccineerd worden. Protocol! Rick moest via de huisarts en de prikken die over waren gingen naar bijvoorbeeld jonge stagiaires en als we de geruchten mogen geloven, naar de directie. Oké, bijzonder. Maar ach, hij stond bovenaan de lijst zodra de huisartsen mochten gaan vaccineren. Ook de dagbesteding was toen een veilige werkplek. Daar werkte een handjevol externe cliënten en de ruimte was groot genoeg om voldoende afstand te houden. Prikronde twee, nieuwe poging om hem erbij te krijgen. We wisten inmiddels dat de huisartsen nog steeds niks gehoord hadden. Weer niet gelukt. Helaas.

Toen kwam de begeleiding aan de beurt en mijn moeder van 77 jaar in Brabant. Verschillende mensen, waaronder mijn moeder, wilden heel graag hun prik aan Rick geven. Door minister De Jonge werd specifiek gezegd dat mensen met Downsyndroom toen ook aan de beurt waren. Maar de vaccinatie doorgeven mocht niet van de GGD. Weer telefoontjes en mailtjes naar de instelling waar hij werkt en logeert. Rick is tenslotte ook medewerker. Konden ze hem en die paar andere externe cliënten dan niet op de oproeplijst zetten als zijnde personeel? Dan konden we met de oproepbrief een afspraak inplannen. Nee, dat ging niet, protocol. Dat hij daar wel werkt en dat wij daarvoor moeten betalen is weer een ander verhaal. Maar nee, hij is geen werknemer….

Tot onze verbazing kreeg ik als zorgverlener van Rick een oproep voor mijn eerste vaccinatie. Net als mijn 18-jarige dochter en een vriend die ook als zorgverlener staat geregistreerd bij de SVB. Ik gebeld naar de GGD of ik mijn voorletters of die van mijn dochter dan niet mocht veranderen in die van Rick op de oproepbrief. Nee, dat mocht niet. Op aanraden van verschillende mensen, maar ook omdat hij anders alleen thuis zou zitten, namen we hem mee naar de GGD-priklocatie in Amsterdam. Bij de ingang zei de beveiliging nog dat er niet twee mensen met hem naar binnen mochten als begeleiding. Nee, het was andersom, hij begeleidde als het ware ons, want hij mocht niet. Bijzonder vonden ze dat en de coördinator daar heeft heel wat telefoontjes gepleegd om hem te laten vaccineren. Tig prikkers zaten klaar en verveelden zich. Maar nee, hij mocht alleen toekijken hoe zijn moeder en zus gevaccineerd werden. Stoere vent, want ik zat er met tranen in mijn ogen. We waren zo dichtbij. Overigens best wel flink ziek geweest van de AstraZeneca, net als dochterlief. Dat hadden ze er niet bij gezegd.

De coördinator van de GGD had flink haar best gedaan en een paar dagen later was het in overleg met een GGD-arts gelukt om een afspraak in te plannen voor een vaccinatie met het Pfizer-vaccin. De vlag kon hier uit. Zijn huisarts en specialist die als geen ander wisten hoe kwetsbaar hij is, ook blij. Rick kreeg weer een beetje vrijheid terug. Bij de huisarts kon hij niet meer terecht omdat hij nog geen 60 jaar was en via die instelling waar hij werkt lukte het al helemaal niet. Ze belden op een gegeven moment niet eens meer terug. Hij zat inmiddels ook thuis, want omdat iedereen, zoals ze het zelf zeiden daar, gevaccineerd was gingen de dagbestedingsplekken weer open voor de grote groep en ook de logeeropvang kon weer externe cliënten ontvangen. Want ja, ze waren allemaal twee keer gevaccineerd. Grote zorgen bij zijn vaste begeleiders en bij ons, want veel afstand kon er natuurlijk niet meer gehouden worden op de werkvloer. Nu was het onze beurt om hun protocol op te vragen hoe ze de veiligheid van hun cliënten konden waarborgen. Niks meer over gehoord.

En toen kwam de allergrootste domper. De dag nadat die vriendelijke en vasthoudende GGD-coördinator het voor elkaar had gekregen om de afspraak te regelen, moest hij worden afgezegd…. Ik werd gebeld door een jongedame die het leuke nieuws mocht brengen. Protocol! Rick moest wachten tot hij opgeroepen werd via de officiële weg en de afspraak werd uit het systeem gehaald. Wat was ik verdrietig. Ik had zelfs medelijden met dat arme kind die haar collega’s blijkbaar moest controleren die afspraken ingepland hadden. Die aardige GGD-coördinator zit nu overigens ziek thuis. Ik vermoed dat ze overspannen is geworden van alle protocollen….. Uit frustratie heb ik de dame die belde het dubbele van haar salaris aangeboden om een nuttige baan aan te nemen bij ons thuis; Rick opvangen zodat hij weer beziggehouden werd. Was niet zo netjes van me, ik weet het. Dat kind kon er natuurlijk ook niks aan doen. Normaal ben ik altijd vrij rustig, maar nu lukte dat even niet meer. Ik was zelfs in staat om gewoon naar de priklocatie te gaan, want we hadden een officiële bevestiging via SMS en de mail ontvangen. Ik overwoog nog even om een verslaggever van RTV NH mee te nemen voor een leuke reportage. Ik ken er wel een paar…..

Maar zoals het een nette burger betaamt legde ik me maar neer bij het feit dat het licht aan het einde van de tunnel vooralsnog gedoofd was. Al was het dan met flinke hoofdpijn en verdriet. De huisarts heeft nog een poging gedaan bij de GGD, maar nee, de afspraak bleef geannuleerd.

En toen zagen we het bericht via het RIVM dat mensen met Downsyndroom en morbide obesitas een oproep konden verwachten via hun huisarts om gevaccineerd te worden met Pfizer. En jawel, bij een GGD-priklocatie. Eerst zien dan geloven. Maar er gebeurde zowaar een wonder. De huisarts belde met het heugelijke nieuws en een nummer en code zodat we een nieuwe afspraak konden gaan inplannen. Meteen gedaan natuurlijk. Normaal stoorde ik me aan dat instrumentale wachtdeuntje van de GGD, maar nu was het dan eindelijk voor een heel goed doel. Hij mag maandag gevaccineerd worden!

Sorry, een lange column deze keer. Mijn irritatie en frustratie zijn minder, al begrijp ik de gang van zaken nog steeds niet helemaal. Ook de virusontkenners snap ik niet, maar oké. Ik vind vaccineren wel erg belangrijk. Laten we hopen dat iedereen nu snel wordt gevaccineerd en dat we in Kudelstaart en Aalsmeer weer veel mooie dingen mogen gaan beleven. Dat de Aalsmeerse Feestweek in september door lijkt te gaan, geeft al een zeer positieve vibe.

Foto archief AV/ Laurens Niezen Fotografie

Ilse Zethof is communicatieadviseur, tekstschrijfster en één van de oprichters van Aalsmeer Vandaag. Vanuit Brabant door de liefde in Kudelstaart beland en ingeburgerd. Eigen bureau. Sociaal en open type met zwak voor kinderen en gehandicapten. Doet veel vrijwilligerswerk.