Column: ‘Tweeduizendvijf’

Door: Rinus Zuidervaart. Een kleine twintig jaar geleden had ik niet kunnen bedenken al zoveel zkv’s (zeer korte verhalen) te hebben weggeschreven. Altijd veilig als een ‘fly on the wall’, een situatie in ziekenhuis wachtkamer of belevenis in taxi beschrijvend.

Ditmaal wat dichterbij.

Dit jaar kent voor mij wel een heel speciale dag namelijk 21 september.

Om te voorkomen dat deze datum toch weer gaat passeren zonder te memoreren;

Geen gebak of kaarsjes. Sommige mede lotgenoten juist weer wel omdat ze die vervelende hindernis hebben overleefd en nog wat extra tijd erbij hebben gekregen.

Ja, dit is geen vrolijk stukje.

Precies twintig jaar geleden 2005 werd ik door een herseninfarct getroffen.

De spreekwoordelijke levensbreuk.

Een keerpunt van ervóór en ernà.

Vijfenveertig jaar was ik. Vitaal, medisch administratieve achtergrond.

Polikliniek cardiologie lange tijd doorgebracht.

Hoofd en hart hebben dus groot deel van leven bepaald.

Vrouw, twee dochters; negen en zes jaar oud toen. Beiden bijna net zoveel jaar eerder uit China opgehaald.

Pandaberetrots was en ben ik.

(spellingcontrole beetje in het bamboebos gestuurd met bovenstaand onbekend  trots gevoel).

Goed.

Aan tafel. Linker mondhoek naar beneden. Beetje pruttelende spraak, onbruikbare linker arm: beroertealarm. Snel ingrijpen van partner en ik ging met toeters en bellen veel sneller dan dat ik er net vandaan kwam retour naar AMC.

Blauw-gele man communicerend met ziekenhuis. Verdenking: CVA (Cerebro Vasculair Accident) ‘probleem met het brein en vaten betreffende’.

Dat begrip ‘probleem’ kan je nog veel gedetailleerder uitleggen maar voor nu voldoende.

Ik ervaarde alleen hoofdpijn en sprak honderduit met ambulancemedewerker. Misschien meer dan hij kon waarderen. Mogelijk een voorbode van de Rinus 2.0.

Tot dan toe schreef ik alleen boodschappenlijstjes. Het beschrijven van wat mij bezighoudt is in de ambulance geboren.

Ik lag fulltime in bed. Het lichaam waarin ik 45 jaar zo aangenaam woonde liet mij nu keihard in de steek.

Het infarct zat in de rechter hemisfeer van het brein waardoor de linker lichaamshelft ging protesteren.

Duizenden patiënten met hartklachten zien passeren. Nu was ik aan de beurt met mijn bolletje.

Een goede gezondheid is onbetaalbaar en niet vanzelfsprekend.

Geteisterd door epilepsie en soms griezelige longemboliën kwam ik (letterlijk met vallen en opstaan een beetje terug van ver. Dat dit serieus was werd me al snel duidelijk.

Een neuroloog vond het nodig mij (ongevraagd) te vertellen dat ik nooit meer de oude ga  worden. De geneesheer had een wel heel dun boekje ‘slecht nieuws gesprekken’ gelezen

Hij schrok van mijn respons ‘ Niet de oude? Dan moet ik maar een nieuwe worden’!

De Geestelijk Verzorger in het revalidatiecentrum herhaalde de tekst ook nog een keer.

Copyright is natuurlijk vastgelegd.

Ik heb u nog weinig lastig gevallen over de ongelooflijke ommekeer die dit in je leven brengt.

Twee woorden komen het eerst in mij op: afhankelijkheid. En (niets)vanzelfsprekend.

Mijn linkerbeen ligt roerloos in bed.  Tenen luisteren nu dus twintig jaar niet meer naar mijn verzoeken. Bewegen is, indien mogelijk een must.

Want als je maar lang genoeg blijft liggen krijg je vanzelf meer klachten. Vraag dat maar aan professor dokter Erik Scherder, neuropsycholoog.

Voortaan niet met geel fluorescerend hesje over de dijk rennen. Geen auto besturen, want: medicijnen.

Gezin van de leg. Zij krijgen niet de vader/partner terug die ze graag hadden willen hebben.

Ik ben niet de vader/partner die ik graag had willen zijn…

Ook een huisarts vond het nodig toen ik tegenover hem zat, hij meer in zijn PC dan naar mij kijkend om droogjes op te merken: ‘Jij hebt heel wat redenen om depressief te zijn, hè?’

‘Dokter, een brug beklimmen voor een jump gaat mij niet lukken en de voorkant van een trein is altijd nog veel harder dan mijn toestand nu’

En er zijn nog zoveel redenen om borst vooruit neus omhoog het leven aan te gaan.

Dit laatste lijkt mij voor nu een positief einde. Mogelijk in de toekomst meer op  papier van deze ingeslagen weg

Rinus Zuidervaart is parttime ‘bewoner’ van de gemeente Aalsmeer. Vermaakt zich als cliënt op de dagbesteding van Ons Tweede Thuis, locatie Mendel, met onder meer schaken en computerzaken. Heeft een neus voor taal en laat zich inspireren door Godfried Bomans. Verzamelt op zijn eigen tijd en in zijn eigen tempo columns van gebeurtenissen uit zijn leven.