Column: ‘Sociale happening’

Dit weekend gaat het gebeuren. De open atelier dagen, ook wel bekend als de Kunstroute. Wekenlang wordt ernaartoe gewerkt. De vlag in top, de deuren wijd open.

Om twaalf uur gaat het festijn los. Heel Aalsmeer komt in beweging. De meeste kunstliefhebbers komen op de fiets en hebben hun flyer als fietskaart bij de hand om hun favoriete locaties te bezoeken, waar de kunstenaars hun beste werk van het afgelopen jaar tonen.

Door de jaren heen is het een sociale happening geworden voor de bezoekers. Vorig jaar werd op verschillende locaties livemuziek gemaakt en waagde men zelfs een dansje. Eenieder had het zichtbaar naar zijn zin.

Van een mede exposant weet ik, dat hij nog snel zijn laatst geschilderde werk heeft voltooid, in de hoop dat iemand zijn speciale talent zal ontdekken tijdens het komend weekend en het honoreert met de aankoop van een van zijn beste werken tot nu toe. Hij is de jongste deelnemer ever. Amper zes jaar oud.

Tussen alle bezoekers, die mijn atelier vorig jaar bezochten, viel mij een oudere dame op, die had plaats genomen op een bankje ergens in de hoek van de ruimte waar een schilderij te drogen hing.

Met meer dan bijzondere belangstelling bleef ze daar een tijdje zitten. Ik bood haar een glaasjewijn aan en vroeg of ze het een mooi doek vond. Ze droomde enigszins weg en liet mij in het ongewisse. Tegelijkertijd vroeg ik mij af of ik het schilderij eigenlijk wel kwijt wilde, mocht zijbelangstelling tonen. Het is als een kind, dat voorlopig nog niet rijp is om het ouderlijk huis te verlaten.

De dame in kwestie besloot inderdaad tot aankoop en het kunstwerk paste wonderwel in zijn nieuwe omgeving. Steeds als ik langs haar huis rijd, denk ik aan mijn kind en vind, dat het goed terecht is gekomen.

Vanmorgen werd ik met een slechte droom wakker. Niemand maar dan ook niemand had de moeite genomen een kijkje in mijn atelier te nemen. Bovendien regende het pijpenstelen. U begrijpt, dat ik aanstaande zaterdag met gemengde gevoelens mijn atelier binnenstap…