Column: ‘Pensioen’

Door: Paul Bras. Eigenlijk had ik op deze plek een vlammend en vlijmscherp betoog willen houden over de gebeurtenissen in Uithoorn en Houten deze week. Een column waarin ik, zoals u van mij gewend bent, opkom voor de minder bedeelden in onze samenleving en ten strijde trek tegen de lelijke kop van het fascisme dat steeds meer zichtbaar wordt in Nederland. Ik wilde een stuk schrijven over lessen uit het verleden die niet geleerd zijn, over het gevaar van het populisme, de opruiende politici die met vuur spelen. Ik was zelfs van plan om de aanstaande verkiezingen erbij te betrekken en u, dierbare lezer, te voorzien van een stemadvies. Arrogant als ik soms kan zijn.

Maar ik heb me bedacht. Sinds kort geniet ik namelijk van mijn pensioen. Na 50 jaar, negen maanden en drie dagen fulltime te hebben gewerkt is het drommels mooi geweest. Al meer dan 25 jaar woon ik in ons mooie dorp en reed ik vroeg in de ochtend naar mijn werk elders in het land, om in het begin van de avond weer terug te keren. Zo werd Kudelstaart voor mij in eerste instantie een plek om de avond door te brengen en te slapen. Een fijne rustige plek waar ik, na een hectische dag, op adem kon komen. In de loop der jaren ben ik de ‘Parel aan de Poel’ meer en meer gaan waarderen als de plek waar ik thuishoor, waar ik mijn rondjes fiets in de prachtige natuur en waar ik steeds meer mensen leer kennen.

En nu is er dan alle tijd om de rijke Kudelstaartse sfeer op te snuiven, me meer te gaan mengen in het dorpsleven. Er is alle tijd om me druk te maken over de gebeurtenissen bij onze Uithoornse buren, om deel te nemen aan tegendemonstraties, om vileine stukjes te schrijven….wat ik dus niet ga doen.

Met het verstrijken der jaren treedt er een zekere vermoeidheid in werking en is de drang om ergens tegen op te staan wat naar de achtergrond verdwenen. Dan is er meer behoefte aan een traag beschouwen, aan overpeinzing en een wat mildere blik. Of hou ik mezelf voor de gek? Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. Ik merk dat ik nog steeds kwaad kan worden over ongenuanceerd gedrag, op gasten die geweld gebruiken als ze hun zin niet krijgen, op zogenaamde bezorgde burgers die denken dat een blonde schreeuwlelijk de boel wel even zal fixen terwijl hij helemaal niets voor elkaar krijgt. Oeps, daar ga ik weer.

Nu heb ik de tijd om me bezig te houden met wat ik als pensionado doorgaans doe. Uitslapen, krantje lezen, nog een kopje koffie, museumpje pakken en misschien wat activiteiten in het dorp opzoeken. Dit is overigens geen verkapte sollicitatie naar vrijwilligerswerk, voorlopig doe ik helemaal niets. Behalve me dan toch weer druk maken over wat er allemaal gebeurt in deze soms krankzinnige wereld. Een wereld waarin ik me gelukkig prijs dat ik in alle rust woon in een prachtig dorp.

Paul Bras is een geboren en getogen Amsterdammer die nooit gedacht had ooit een Kudelstaarter te worden. Totdat zijn woonplaats een café kreeg, toen was hij om. Zou zelfs van de daken kunnen schreeuwen dat hij daar ‘groos’ mee is. Muzikaal talent maar dat schreeuwt hij dan weer niet van de daken. Bescheiden en zachtmoedig.