Column: ‘Of het altijd waait op rotondes’

Door: Erik van Itterzon. Vooropgesteld, ik vind dus NIET dat politici per definitie niet deugen. Dat gemeenteraadsleden uitsluitend in de raad zitten om hun zakken te vullen of hun eigen voor- of achtertuin te bewaken. In aanloop naar de verkiezingen las ik in bijna alle kranten dat het raadswerk een zware klus is, die ongeveer 25 uur in de week kost, terwijl er een vergoeding van €1000 in de maand tegenover staat.  Dat is dus een tientje per uur, dat komt niet in de buurt van zakkenvullen, volgens mij wordt een folderwijk beter betaald en dan kom je nog eens buiten. En dat van die eigen voor- of achtertuin, daar moeten we het misschien nog eens over hebben, maar niet nu.

Maar man, wat ben ik blij dat de verkiezingen achter de rug zijn. Dat alle politici weer gewoon binnen zitten, dat alle lijstduwers weer gewoon hun eigen tuintje aan het wieden zijn en dat de onflatteuze windjacks weer veilig zijn weggestopt. Weer gewoon boodschappen doen, zonder op je hoede te moeten zijn voor een campagneteam. Dat je weer gewoon zeker weet dat de droeftoeter die je aanspreekt van de Telegraaf is en je probeert een proefabonnement aan te smeren. Dat je, zonder op te kijken, kunt zeggen dat hij zijn mogelijkheden grenzeloos overschat, dat het niemand ooit zal lukken mij een Telegraaf aan te smeren. Een mens raakt onderweg best wel wat principes kwijt, maar deze doet het nog prima. Nu moest ik wel opkijken, het kon zo maar mijn schoonzus zijn met het campagneteam van de PvdA. De partij is kennelijk bij juf Ank op de thee geweest, want ik lees in het verkiezingsprogramma dat de woorden geen en niet zoveel mogelijk vermeden worden.

Geen  Nauwelijks tijd me daarover te verbazen, want we krijgen een middelbare school, een dokterspost, kunst op elke straathoek en parkeerplaatsen worden ontmoetingsplekken voor de wijk. En er komen twee pontjes, maar ik vrees dat die snel weer uit de vaart genomen moeten worden, vanwege de stroom gelukszoekers uit Haarlemmermeer die dat ookallemaal wel zouden willen. Maar goed, de PvdA had in ieder geval een verkiezingsprogramma en ik heb het nog gelezen ook. Van de rest heb ik alleen maar flyers door de bus gehad waarin elke partij beloftes doet waar je onmogelijk tegen kan zijn. Iedereen wil huizen bouwen, meer groen en minder verknipte wegen. Ze beloven nog net niet elke dag mooi weer, een lekker zonnetje en wind in de rug. Maar dat de Hel van het Noorden straks over de Aalsmeerse fietspaden gaat, dat het Boomkwekerskerkhof niet liefdevol wordt onderhouden, laat staan de dodenakker op de Ophelialaan, dáár hoor je dus niemand over. En al helemaal niet over de oprukkende driehoeksmossel, of de overal opduikende panfluit. Om zich tóch te onderscheiden zag ik de VVD bij de rotonde op de Machineweg. “Oh, dus dit is een rotonde? En waait het altijd zo, op rotondes?”

Absoluut Aalsmeer claimt begrippen als “aandacht, duurzaamheid, strijd tegen eenzaamheid, huisvesting, goede huisvesting zelfs”. Daar is natuurlijk helemaal niemand tegen, zo kun je ook pleiten voor niet ruiende kerstbomen, niet kriebelende wollen truien of het aanpakken van de driehoeksmossel. Het CDA claimt de babbelbankjes, maar daarop heb ik tot nu toe uitsluitend politici met elkaar zien praten, dus of dat een succes wordt?

En GroenLinks en D66? Ja, die hebben ook geflyerd en ook op de tocht gestaan. Belangrijkste is; de campagnes zijn achter de rug. Gewoon aan het werk, belangrijke dossiers bespreken en je niet meer afvragen hoe dat bij de kiezer overkomt.

Het meest opgelucht over het einde van de verkiezingscampagnes is ongetwijfeld de ETOS ondernemer, die begin maart werd overvallen door de VVD fractie. “Ineens waren ze er, de meesten in identieke blauwe jacks, waarschijnlijk om onherkenbaar te zijn. Hun leider vond zo’n jack niet eens nodig, hij droeg een dertien in het dozijn grijzig colbertje. Kwamen ze me even vertellen hoe ik de winkel moest inrichten. En ik doe dit al twintig jaar hè, zo’n ETOS runnen. En met succes, want ik betrok dus net een groter pand. Komen zij langs, om mij te vertellen hoe ik de nagelschaartjes moet presenteren. Het is nu weken later, nog steeds kijk ik goed om me heen als ik de winkel open, dit gun je niemand.” Aldus de nog steeds verbouwereerde ETOS ondernemer Frank Wind.