Column: ‘Misschien maar stoppen?’

Door: Dick Piet. Ik heb er zin in. Ontzettend veel zin in, kan ik wel zeggen. In het Nostalgisch Filmfestival, natuurlijk. Waarin anders? Lekker met z’n allen een paar uur weg zwijmelen bij levende beelden van oud Aalsmeer. Toen geluk nog heel gewoon was. Psychologen beweren dat nostalgie een verlangen naar vroeger is, naar de goeie ouwe tijd. Daar is op zich niks mee, zeggen ze. Maar vinden een waarschuwing wel op z’n plaats: blijf er niet in hangen. Dat kan medische klachten veroorzaken.

Drie jaar geleden was de laatste keer, dat ik nostalgische films mocht laten zien. Toen kwam corona en moest ik in 2020 en 2021 mijn nieuwe programma noodgedwongen op de plank laten liggen. Vooral vorig jaar, kostte me dat veel moeite. Het zag er toen naar uit, dat de Feestweek doorging. En ik aan de bak kon met nieuwe oude films. Helaas werd het toch op het laatste moment weer afgeblazen.

Nu mag het gelukkig weer. Vandaag over drie weken barst de Feestweek los. En is de dinsdag van die altijd beregezellige week, als vanouds gereserveerd voor de nostalgische filmmiddag en -avond. Ik kan niet wachten, om de films in de feesttent te presenteren. Mijn angst, of er na een paar jaar oponthoud nog wel belangstelling voor zou zijn, bleek donderdagavond bij de start van de kaartverkoop onterecht.

Anderhalf uur voordat de kaartverkoop in het Boekhuis begon, hadden de eerste belangstellenden zich al voor de deur verzameld. De rij wachtenden groeide met de minuut. Toen om zeven uur de deur openging, stonden er zoveel, dat ik het weer zag zitten. Dat de animo voor een gezellige filmmiddag en -avond, blijkbaar nog niet was verdwenen. Bijna duizend kaartjes werden verkocht. De kaartverkoop gaat nu verder tijdens de gewone openingstijden van de winkel.

Die kaartverkoop heeft trouwens ook wel iets nostalgisch. Ik bedoel, er hangt zo’n reünieachtige sfeer omheen. Iedereen staat gezellig met elkaar te kletsen. Gezien de reacties, kwamen velen elkaar na lange tijd weer eens tegen. Zelf ontmoette ik donderdagavond ook veel oude bekenden. En sta je voor je het weet ouwe koeien uit de sloot te halen. De kaartverkoop is uitgegroeid tot een happening apart.

Ik werd trouwens ook aangesproken door iemand, die ik naar mijn beste weten nooit eerder had gezien. Hij deed echter zeer amicaal, alsof wij elkaar al jaren kenden. Zoiets overkomt mij wel vaker. Vreselijk! Loop je op straat, roept een fietser: “Hé, Dick, alles goed?” “Ja,” roep ik dan amicaal terug, “met jou ook?” Om vervolgens de rest van je wandeling je suf te prakkezeren, wie hij in vredesnaam was.

Omdat hij op de ouwe-jongens-krentenbroodtoer ging, durfde ik niet te vragen wie hij mocht wezen. Bang om af te gaan als een gieter. Bovendien stonden veel mensen om ons heen, die mee konden luisteren. Stél, dat ik wél had gevraagd wie hij was. En het bleek iemand te zijn, die ik moest kennen. Dan was dat een pijnlijke situatie geweest. Dus speelde ik het spelletje ouwe-jongens-krentenbrood maar enthousiast mee.

Hij vroeg naar mijn favoriete film op het programma. “Die heb ik niet,” zei ik. “Ik vind alles wat erop staat mooi en interessant. Maar als ik écht moet kiezen, dan die film van de Hornmeer van rond 1950. Een unieke film, omdat het de enige bewegende beelden zijn van een nog onbebouwde Hornmeerpolder. En in kleur. Je ziet boer en ‘boerenknechten’ van ‘Boerenvreugd’ bezig met grasmaaien, graskeren en hooi met vorken hoog op de wagen stapelen. Met op de achtergrond de Watertoren. Bij Van Wees aan de Zwarteweg, zie je ze koeien melken en ganzen hoeden.”

“Die film vind ik extra bijzonder, omdat ik in de Hornmeer woon,” zei ik. “Ja, ik toch ook,’’ lachte hij, “Laatst kwamen we elkaar nog tegen.” “O ja,” reageerde ik schaapachtig, terwijl ik wel door de grond kon zakken. Gelukkig was hij aan de beurt, dus kon ik mij uit de voeten maken. Ik houd mijn hart vast, dat ik hem vandaag of morgen in de Hornmeer tegenkom.

Ik weet, dat ik slecht namen en gezichten kan onthouden. Maar dat het zó erg met me is gesteld…. Zou het misschien komen, omdat ik teveel met het verleden bezig ben? Psychologen waarschuwen niet voor niets: ‘blijf er niet in hangen.’ Misschien moet ik er maar eens stoppen, met die nostalgische films.

Nou, dat dacht ik dus niet!

Dick Piet is journalist. Geeft zijn nieuwsgierigheid al meer dan een halve eeuw de vrije loop in de schrijverij. Schopte het tot hoofdredacteur van de Aalsmeerder Courant. Graaft op papier graag dieper dan anderen in naoorlogs Aalsmeer. Pleziert Aalsmeerders veelvuldig met foto’s van vroeger op platform ‘Je bent Aalsmeerder als…’ en met nostalgische filmavonden in de Feestweek.