Column: ‘Kopje koffie postbode?’

Door: Maarten Alderden. Volgens mij is het beroep van postbode / pakketbezorger zo’n beetje het meest ondergewaardeerde beroep wat er bestaat. Door weer en wind met zware tassen aan je fiets. Hier op de Oosteinderweg met z’n gladde bruggetjes. Ga er maar aan staan. Verleden jaar lag hier de postbode onder zijn fiets in de sloot. Gelukkig werd hij door omstanders gered. En dan de pakketbezorgers, zo’n busje wordt ontelbare malen omgekeerd om het goede pakketje te vinden, sta je aan een dichte deur, moet er ook nog getekend worden. Maar goed, als je je post of pakket krijgt, vinden we dat dan gewoon of zijn we blij? Bedanken we de bezorger m/v wel eens, zwaait u weleens naar uw bezorger?

Het was vorige zomer een keer 35°C. Een pakketbezorger kwam het pad op. Hij had het warm. Ik vroeg hem of hij een ijsje wilde en bij mij onder de boom kwam zitten. Graag! De man vertelde honderduit. Hij kwam uit de regio ten zuiden van de Middellandse Zee, had altijd op de veiling gewerkt maar was nu een paar jaar pakketbezorger want hij wilde na zoveel jaren veiling wel weer eens in de buitenlucht. En dat beviel hem.

Op mijn vraag of het hem ook beviel om regelmatig aan een dichte deur of hek te staan om vervolgens steeds terug te moeten komen kreeg ik een verrassend antwoord. “Mieneer,” zei hij, “veel mensen die vaak pakketjes bestellen en weinig thuis zijn vertellen mij waar de sleutel ligt, dan kan iek de deur openmaken, pakket veilig binnenzetten en weer afsluiten, sleutel terugleggen.”

Ik was verbaasd en vroeg of dat er veel waren. Toch wel, vertelde hij. Ik werd hier blij van, dat de man zo vertrouwd werd en wist ook zeker dat hij van dat vertrouwen nooit misbruik zou maken.

Een paar dagen later! Mijn vrouw en ik hadden een bezoek in een naburige gemeente. Het huis stond te koop voor 4,5 miljoen. Aangekomen zwaaide een hek van drie meter hoog open en werden we hartelijk ontvangen. Na de koffie kregen we een rondleiding door het huis en nog nooit in mijn leven had ik zoiets gezien. Kamers, kelder, gym, bar, mancave, garages met veel te veel auto’s en motoren, botenhuis, het duizelde mij. Uiteindelijk kwam dan toch de vraag waarom het te koop stond. Het antwoord was duidelijk en kort: “We zien hier nooit iemand, we willen naar Aalsmeer!” Dat snapte ik, maar toen kwam een tegenvraag van hun kant. Wat moet je doen om er in Aalsmeer een beetje in te komen en bij te horen? Nu was mijn antwoord duidelijk en kort: “Vertel de postbode/pakketbezorger waar je sleutel ligt.” Ik zag ze schrikken en zelden heb ik iemand grotere ogen zien krijgen.

Terug naar de postbode van alledag. Natuurlijk kunnen ze je vertellen waar vreugde, verdriet in je wijk is, waar eenzaamheid is, ziekte, waar een verkeersaso woont die iedere week een bekeuring in zijn bus krijgt. Waar 20 BV’s achter een brievenbus zitten. Maar hij vertelt het je niet! Want een postbode is te vertrouwen. Die kun je best in huis halen voor een kopje koffie of zeggen waar de sleutel ligt. En als u soms denkt dat u iedere keer de postbode/pakketbezorger op de koffie hebt als u dat vraagt wees dan niet bang want als het goed is zal het antwoord regelmatig zijn: “Ik heb vijf huizen terug al op, volgende keer weer hier.”

Beste lezers, deze rubriek is van Aalsmeer over Hoop, vandaag was het Aalsmeer over Vertrouwen! Mag ik hopen…

Maarten Alderden is een veelzijdige Aalsmeerder. Niet alleen als kweker van seringen en sneeuwballen, ook timmert hij aan de weg met zelfgemaakte decoratieve uilen en draagt hij zijn steentje bij tijdens begrafenissen. Actief en betrokken lid van de Oosterkerk waar hij al zijn hele leven pal naast woont.  

Aalsmeer Over Hoop is een platform waarin zeven Aalsmeerse en Kudelstaartse kerken vertegenwoordigd zijn. Door het jaar heen worden evenementen georganiseerd waarmee de kerken hun liefde voor Jezus willen uitdragen. Met regelmaat verschijnen op zondag columns die tot nadenken stemmen.