Column: ‘Heel Holland is de bruid’

Door: Belle Fleur. Pasen 2024. De witte bloesem van het boompje in mijn tuin valt als een sluier om haar schouders. De schoonheid van het kleine. De verwondering. Pasen,  het feest om de winter te verjagen. Motregen valt zachtjes tikkend op de klimop, terwijl ik gisteren nog voorzichtig in het zonnetje heb gezeten. De vreugde van het buiten zijn.

Ik ga boodschappen doen en loop bij ‘s lands grootste kruidenier naar binnen.  Voedsel inslaan voor de hele familie is geen sinecure. De aanblik van het interieur van de winkel doet me de denken aan een grote vreetschuur.

In de rij voor het boodschappenkarretje ben ik mijn muntje kwijt. Achter mij staat een opdringerige jongeman, die sterk naar asbak ruikt , op mij te wachten. In de rechter zak van mijn  jas, zit het bewuste muntje niet. Linker zak ook niet. Nogmaals in beide broek zakken voelen levert niets op. Niet meer te vinden! Spoorloos!

Dan maar richting servicebalie, waar het zwarte bakje staat met nieuwe muntjes, dat ik feilloos weet te vinden. Ik graai er een handje vol uit en laat ze één voor één op diverse plaatsen  in mijn broek en jas achter en bewaar er nog een paar voor in mijn auto.

Met ons kleinkind aan de hand ga ik naar binnen. Hij weet onmiddellijk de afdeling snoep te vinden in een opdringerige hoek  van de winkel met veel kleur en verleiding. Zijn ouders zijn heel duidelijk. Geen suiker. Zo weinig mogelijk snoep. Een klein pijnpuntje.

Van één lijn trekken bij ons kleinkind is er bij ons helaas geen sprake. Kinderen groeien redelijk normaal op en gedijen uitstekend bij chips en limonade. Zoals alles in het leven. Het gaat vanzelf over.

Twee vrouwen zitten op een bankje in het voorportaal van de kruidenier. Ik ben ongewild getuige van hun verhaal. Ze hebben dit jaar niet veel boodschappen nodig. Er is ruzie in de familie wat de inkoop en de hoeveelheid aan te schaffen paaseieren tot een minimum beperkt.

De ene vrouw lijkt me een ‘betweter’. En ik kan het weten, want in een ver verleden kende ik iemand met dezelfde vileine karaktertrek. De ander heeft meer van een ‘meeloper’ die alles wat de beterweter beweert direct beaamt met een glimlach op het gezicht.

Een jongeman die mij passeert hoor ik met vrienden bellen om ze een zalig Pasen te wensen. Zalig! Bij ons thuis vonden we ‘Een Vrolijk Pasen’ al meer dan genoeg.

Bepakt en bezakt keer ik huiswaarts.

Op de afgesproken tijd druppelt de hele familie één voor één luidruchtig binnen. Inclusief de hond die -en passant- een greep doet naar de in ham gerolde asperges.

Met succes!

Aan onze kleinzoon vraag ik of hij vandaag al iets voor de mensheid heeft gedaan? Het is tenslotte Pasen.