Column: Feestweek met rafelrandje

Door: Dick Piet. Afgelopen dagen kleurde Aalsmeer als één grote aardbei (nou ja, lichtelijk overdreven, maar goed). Aan veel huizen en gebouwen hing de rood-groen-zwarte vlag te wapperen. Als steunbetuiging aan de Feestweek, die dit jaar helaas niet door kon gaan. Zo had Frank Lissenburg bedacht. Met succes! Natuurlijk had ik de Aalsmeerse driekleur ook uitgestoken.

Wethouder Alink niet, die had haar eigen ‘vlag’ uithangen. Uit nijd over de storm van kritiek op haar ‘nieuwe afvalbeleid’, had Wilma demonstratief een overvolle PMD-zak (plastic, metaal en drinkpakken) in de mast gehesen. Je kon duidelijk zien wat erin zat: lege melkpakken, bakjes van patat, bekers van vla en ijs, visverpakkingen, tubes van bodylotion, samengeknepen drankblikjes, aluminiumdekseltjes van toetjes en pakken van pastasaus.

De milieuwethouder was zelfs zo in haar wiek geschoten, omdat niemand plastic afval aan haakjes rond lantaarnpalen wil ophangen, dat ze zo’n zak ook op het raadhuis wilde laten wapperen. Maar burgemeester Oude Kotte was haar net voor. Hij had al een zak vol babyluiers in de mast gehesen. Uit protest tegen Wilma’s plan, om het restafval voortaan één keer in de vier weken op te halen; met twee pamperkids in huis, vindt Gido dat veel te weinig.

Terecht heeft de raad, mede onder druk van de publieke opinie, het armzalige plan naar de prullenbak verwezen. Maar, genoeg erover. Best jammer, geen Feestweek, die vandaag zou eindigen met de Pramenrace. Ik heb de feesttent op het Praamplein gemist. Wat ik absoluut niet heb gemist, was het gemekker van elk jaar weer dezelfde zuurpruimen, over parkeer- en geluidsoverlast..

Wat ik zelf nog het meest heb gemist, afgelopen week, was het Nostalgisch Filmfestival. Dinsdag zou ik het voor de negende keer presenteren. Ik had, al zeg ik het zelf, weer een geweldig programma klaarliggen. Met nieuwe oude films uit Aalsmeer van weleer. Stuk voor stuk unieke beelden (nee, niet overdreven). Vooral die van een nog totaal landelijke Hornmeer in de jaren veertig, in kleur!

Ze werden onlangs bij een zolderopruiming in een doos aangetroffen. Bij wíe dat was, vertel ik u later nog wel eens. Het zijn in elk geval unieke (daar ga ik weer…) kleurenbeelden van het koeien melken en ganzen drijven op en rond de boerderij van Van Wees (waar nu de bloemenveiling staat). En van boer Keizer van ‘Boerenvreugd’, die onderaan de Watertoren met paardenkracht aan het hooien is.

Voorts tonen de films schitterende kleurenopnamen van de vroegere, smalle Buurt, met nog aan weerszijden een sloot. Bussen van Maarse & en Kroon in de Zijdstraat. Het voeren van de ‘beroemde’ zwanen in de vijver voor de Tuinbouwschool aan de Stationsweg. Drukte rond het starteiland inclusief starttoren in de Poel. Zwemmen in de Blauwe Beugel. Een bruiloft per arreslee, in de strenge winter van 1942, over de Oosteinderweg naar het oude raadhuis in de Dorpsstraat.

Zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Maar wat heeft u eraan, als ik de films niet kan laten zien? We kunnen alleen maar hopen, dat de wereld er volgend jaar anders uitziet. Er dan weer een Feestweek kan worden gehouden, met alles erop en eraan.

Overigens heb ik deze week in huiselijke kring nog heel speciale nostalgische film gezien. Van precies een halve eeuw geleden. Inderdaad, onze trouwfilm. Wij waren eergisteren 50 jaar getrouwd. Dus toch nog een beetje een feestweek, zei het met een rafelrandje vanwege dat stomme virus. Want groots konden we het niet vieren (waar ik, eerlijk gezegd, toch al niet zo van ben), alleen met kinderen en kleinkinderen.

Ook 50 jaar geleden had ons trouwfeest een rafelrandje. Mijn vader, die wethouder was en daarom ook huwelijken mocht sluiten, zou ons trouwen. Helaas, een paar dagen voor de grote dag, werd hij getroffen door een hartaanval. Overkomt je zoiets tegenwoordig, dan moet je hooguit een nachtje in het ziekenhuis blijven ter observatie. Zelfs al moet je worden gedotterd, kun je de andere dag alweer opkrassen.

Destijds ging dat heel anders. Mijn vader moest meteen het ziekenhuisbed in. Niet voor een nachtje, maar voor zes weken. Rust, rust en nog eens rust, hij mocht geen vin verroeren. Bezoek was streng geregeld. Niet meer dan twee personen per dag, die bovendien ouder moesten zijn dan zestien jaar. Mijn zusje van veertien mocht haar vader daarom wekenlang niet zien. Dus schreef ze hem maar brieven.

Uiteraard was het een domper, dat mijn vader ons niet kon trouwen. En paniek, want wat nu? Alles was immers geregeld, het gemeentehuis, de kerk, de receptie, het feest. Ook onze huwelijksreis. Mijn vader vond echter, dat alles gewoon door moest gaan. Toenmalig gemeentesecretaris, Piet van der Zwaag, heeft ons uiteindelijk getrouwd. Hij las de toespraak voor, die mijn vader al had geschreven. Zeven kantjes lang.

Vanavond haal ik de Aalsmeerse driekleur weer binnen. Dan zit deze bijzondere feestweek erop. Op naar volgend jaar, met hopelijk weer een echte Feestweek. Inclusief het Nostalgisch Filmfestival. Reken maar, dat ik dan zéker weer de vlag uitsteek. Bij leven en welzijn!

(Foto’s Dick Piet)