Column: ‘Een olifant heeft de langste!’

Door: Maarten Alderden. Laatst las ik dat als alle aardbewoners dezelfde levenstandaard zouden hebben als wij Nederlanders, wij nog drie aardbollen nodig hebben. U snapt, hier gaat iets niet goed want dat kan niet. Wij leven dus behoorlijk boven onze stand. Ik stel zo maar een paar vragen en kijken waar we uitkomen.

• Als je in Nederland niet harder mag rijden dan 130 km/uur, waarom worden er dan auto’s gemaakt/verkocht die 300 km/uur kunnen?
• Tegenwoordig is het helemaal in om te gaan trouwen in Italië. Een half vliegtuig gasten die 1500 kilometer verderop alleen elkaar gaan spreken. Leuk hoor! En daarna weer 1500 kilometer terug.
• Eén tiener in de klas een fatbike, gelijk de halve klas een fatbike. Er mag waarschijnlijk niet onder gedaan worden voor de rest. Maar de vorige fiets, die nog prima is, blijft staan in het schuurtje.
• Wat er niet aan huisdieren wordt uitgegeven tegenwoordig. Voor nu laat ik het alleen even bij honden. Daar kun je al mee gaan zwemmen, naar de fysiotherapeut, tandarts en zelfs de psychiater. In Amerika is al een vliegmaatschappij voor honden. Is duurder dan voor mensen, maar doet goede zaken. Maar ach, we willen onze Fikkie toch niet vervoeren in een vrachtruim, dat is zielig. In Korea staan honden op het menu. Laten ze daar maar niet horen wat er aan de andere kant van de wereld met ze gedaan wordt want dan maken die Koreanen een koprol achterover van de lach.
• Zo ging het een keer op een gerenommeerde jachtwerf hier in Aalsmeer. Er werden voor drie vrienden exact drie dezelfde jachten gebouwd. Even hoog, even breed en vooral even lang: 34 meter. Toen de vaartuigen bijna klaar waren kwam één van de nieuwe eigenaren op kantoor. Zijn wens was om zijn jacht aan de achterkant ongeveer 35-50 cm. te verlengen. Geld speelde geen rol. Op de vraag waarom in hemelsnaam, omdat dit erg veel werk zou worden, het schip bijna klaar was en er tijdsdruk was qua oplevering! De onderwaterverlichting zat er al in! Stootranden waren af! Verf! Bolders! enz. enz.! “Nogmaals: weet je zeker dat je dit wilt?” Het antwoord van de man was duidelijk: “Ik wil de langste!” In plaats van dat de directie zei: “Dat gaat niet, want een olifant heeft de langste, nu opgesodemieterd, daar is de deur!” Nee, de rijke sloeber kreeg zijn zin. Of die drie vrienden vrienden zijn gebleven, vertelt het verhaal niet want er trokken er wel twee aan het kortste eind.
• Ander verhaal. Ik heb weleens beelden op tv gezien van winkels die tegen hoge kortingen hun waar aanprezen. Kan bij opruimingen of misschien Black Friday geweest zijn. Waar ik mij over verbaas is dat mensen totaal hun waardigheid kunnen verliezen voor een beetje korting op spullen, die je, als je er goed over nadenkt, misschien helemaal niet nodig hebt. Rollend over elkaar, vechtend, kapotte ramen, schreeuwend enz.

Bedenkt allen, sommige dingen kunnen best leuk zijn maar laten we ons vooral af blijven vragen of ze nodig zijn.

Ik herinner mij twee cartoons die ik gezien heb in mijn jeugd, maar mij altijd bijgebleven zijn. Op de ene cartoon zat een vrouw in de woestijn met haar handen in het haar die uitroept: “Ik weet niet wat ik aan moet trekken.” Op de tweede cartoon stond een vrouw voor een uitpuilende kledingkast met in de hoek zo’n vijftig paar schoenen, die uitroept: “Ik weet niet wat ik aan moet trekken…”

Zou het kunnen dat wij onszelf beter of verheven voelen boven de rest? De opmerking: “Ik werk er toch voor!”, slaat helemaal nergens op. De wereldbevolking die arm is wil er ook wel voor werken, maar dat werk is er niet! En daarbij, we hebben geen drie aardbollen, dus als dat werk er wel was ging het nog niet.

Er is weleens gezegd door geleerden, economen of andere wijsneuzen dat als onze levensstandaard terug zou gaan naar de jaren ’70, ’80 of ’90 dat dit een ramp zou zijn.

Vreemd vind ik dat, want in die jaren hadden we het volgens mij toch ook goed.

Als u ondanks alles toch de behoefte hebt om het beter te willen hebben dan de ander, denk dan aan de olifant. U verliest het altijd.

(Illustraties: Esther Alderden)

Maarten Alderden is een veelzijdige Aalsmeerder. Niet alleen als kweker van seringen en sneeuwballen, ook timmert hij aan de weg met zelfgemaakte decoratieve uilen en draagt hij zijn steentje bij tijdens begrafenissen. Actief en betrokken lid van de Oosterkerk waar hij al zijn hele leven pal naast woont.  

Aalsmeer Over Hoop is een platform waarin zes Aalsmeerse en Kudelstaartse kerken vertegenwoordigd zijn. Door het jaar heen worden evenementen georganiseerd waarmee de kerken hun liefde voor Jezus en de omgeving willen uitdragen. Met regelmaat verschijnen columns die tot nadenken stemmen.