Column: ‘Kwetsbare opa’s en oma’s’

Vandaag neemt Dick Piet u mee naar zijn leven als opa en leert u de oud-journalist van een geheel andere kant kennen. Helemaal in coronatijd gaat het leven net even wat anders dan gebruikelijk. Met je kleinkinderen communiceren via Skype bijvoorbeeld. Lees hieronder hoe hij ermee omgaat.

Door: Dick Piet. “Opa, waarom ben je hier?’’ Kevin van bijna tien, was met vriendjes op het schoolplein aan het voetballen. Verrast, maar met een bezorgde blik in zijn ogen, kwam hij naar het hek. Ik begreep zijn verbazing wel. Thuis en op tv was hem immers ingeprent, dat het beter was om  opa en oma voorlopig te mijden. Omdat die zogenaamd kwetsbaar zijn voor het coronavirus.

Ik ben 73, voel me kerngezond en hartstikke actief. Elke dag loop en fiets ik me een slag in de rondte. Verder ben ik druk bezig met het negende Nostalgisch Filmfestival in september, waarvan ik me ernstig afvraag of het wel door kan gaan. In ieder geval voel ik me op en top fit. Dus dat ik vanwege m’n leeftijd uit de buurt van m’n kleinkinderen moet blijven, vind ik moeilijk te accepteren.

“Ik ben een ommetje aan het fietsen en zag jou hier toevallig voetballen,’’ antwoordde ik Kevin. In feite stond ik te liegen of het gedrukt stond. Niet zo netjes, natuurlijk, zeker niet tegenover mijn kleinzoon. Het was waar, dat ik een stukkie aan het fietsen was. Maar dat ik hem hier toevallig tegenkwam, niet. Ik was hem bewust wezen zoeken. En ik wist, dat hij vaak naar het schoolplein ging om te voetballen.

Al zijn hele jonge leven lang zijn wij oppas opa en oma van Kevin. In het begin een paar dagen per week, later, toen hij naar school ging, minder. Zo ook van Ronja, zijn drie jaar jongere zusje. Nu halen we ze alleen nog op donderdagmiddag uit school. Is altijd een feest. Verwennen we ze met lekkers. En mogen ze veel te lang op onze tablets.

Toen was het ineens afgelopen met de pret. Abrupt kwam een einde aan onze oppastaak. Met dank aan het coronavirus. Scholen gingen dicht en hoefden opa’s en oma’s hun kleinkinderen niet meer op te vangen. Dat was nog daaraantoe, maar hun ouders werden voorts dringend geadviseerd ze voorlopig uit hun buurt te houden. Fysiek contact over en weer was absoluut uit den boze.

Dat hakte er flink in, tenminste, wel bij mij. Gelukkig is er Skype, dus zien en spreken we elkaar op digitale wijze. Dat beeldbellen is leuk, maar elkaar in levende lijve ontmoeten, is aanzienlijk leuker. Dus verzon Tom Poes een list en stapte ik op deze zonnige middag op de fiets. Misschien kwam ik m’n kleinkinderen ergens onderweg in het wild tegen. Ik wist in ieder geval, waar ze ongeveer konden uithangen.

En jawel. Ik zag zijn witte haren al uit de verte. Kevin is gek op voetballen, liefst staat hij op doel. Hij speelt bij RKDES, maar daar kan hij zich nu niet meer uitleven. Geen trainingen, geen wedstrijden, alles ligt stil. Dus is hij aangewezen op het schoolplein. Lekker een balletje trappen met andere jongens uit de buurt. Ik twijfelde, of ik hem nu wel moest storen in zijn spel? Nou ja, alleen even vlug gedag zeggen dan.

“Doe oma de groeten? Ik mis jullie.’’ Kevin werd door zijn vriendjes tot de orde geroepen, hij moest weer achter de bal aan. “Ga maar gauw, we contacten snel weer,’’ zei ik. En weg was hij.  “Dat was mijn opa,’’ riep hij naar de jongens. Toen ik omkeek, stak hij zijn hand op. “Dag opa!’’ Het leek waarachtig wel, alsof ik een brok in m’n keel voelde.

Ronja was aanvankelijk in geen velden of wegen te bekennen. Totdat ik haar stem hoorde en even later haar krullenkoppie ontdekte op een speelplaatsje. Direct kwam ze op me afgehold, toen ze me zag. “Even een knuffel, opa,’’ riep ze. “Dat mag toch niet meer,’’ reageerde ik geschrokken. Maar voordat ik het wist, had ze armpjes om me heen geslagen. “Ik heb geen corona, hoor,’’ schaterlachte ze.

Afgelopen week was ze jarig. Ze werd zeven. We hebben haar via Skype gefeliciteerd. We hadden geen andere keuze. Haar ouders vonden het verstandig, als we niet op verjaarsvisite kwamen. We leven in een rare wereld. Het coronavirus verpest veel. Héél veel.

Ik besef dondersgoed, dat een poosje geen fysiek contact hebben met je kleinkinderen peanuts is, vergeleken met wat bijvoorbeeld ‘onze’ kwekers en exporteurs meemaken. Op de veiling ligt alles plat. Hoe nu verder met FloriWorld, dat rond deze tijd geopend zou worden? Geen Koningsdag, dus geen vrijmarkten dit jaar. Geen Geraniummarkt en geen Flowerfestival. Kunnen al die andere, verderop in het jaar geplande ‘leuke dingen’ in Aalsmeer wel doorgaan?

Veel is onzeker en van veel is de lol eraf. Dat blijft nog weken zo. Nou ja, als we maar gezond blijven, dat is het belangrijkste. Daarom stapt deze ‘kwetsbare’ opa zo weer op de fiets voor een ommetje. Goed voor lijf en leden. En wie weet, kom ik onderweg weer héél toevallig…