Column: ‘Brood en spelen’

Deze week ging Ilse Zethof er weer eens lekker voor zitten. De Brabantse Kudelstaartse had geen moeite een onderwerp te bedenken. Met kinderen in de tienerleeftijd die zich door de coronacrisis moeten zien te worstelen, heeft ze genoeg inspiratie voor haar column.

Door: Ilse Zethof. Geef ze brood en spelen. Een uitdrukking van een Romeinse schrijver van bijna 2000 jaar geleden en vertaald vanuit de Latijnse woorden ‘panem et circenses’. Dit wordt vaak spottend gebruikt om ‘het volk’ tevreden te houden. En zo is het wel. Toen, maar zeker ook nu. Met eten en vertier. Maar door corona is er nu simpelweg minder vertier. Wat minder, want er kan nog heel veel. Er zijn inderdaad geen leuke grote evenementen in Aalsmeer. Geen Feestweek, Pramenrace, Bandjesavond, Vuur en Licht of braderieën. Maar we kunnen nog uit eten, naar het terras, bij vrienden op bezoek (met niet teveel mensen bij elkaar dan), sporten en niet te vergeten, naar die fantastische Poel.

Maar op afstand en niet in grote groepen. Mensen worden hier opstandig van en gaan klagen. Boos op de maatregelen en dus boos op de overheid. Waarom? Corona-moeheid. Mensen willen niet de wet voorgeschreven worden. Het liedje van Fluitsma en Van Tijn gaf het jaren geleden al aan.  ‘Die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde’.  Soms kan het echter niet anders. En die tijd is nu. Noem mij dan maar een volgzaam mutsje, maar ik probeer me zoveel mogelijk aan alle regels te houden. Ik hou rekening met een ander en denk goed na over de eventuele consequenties. Ik vind het meer dan belachelijk dat mensen zich af gaan zetten tegen bepaalde regels. Expres gaan knuffelen, lak hebben aan het dragen van mondkapjes, feestjes met veel mensen organiseren en noem maar op. En dan wordt er ook vaak gezegd dat de jeugd het zwaar heeft. Daar ben ik het niet mee eens! Ik heb echter wel empathie voor de jeugd, want ook zij hebben last van deze vervelende tijd. Maar dat hebben we allemaal.

Wij hebben een dochter van 17 en die mag, door haar leeftijd, heel veel. Ze baalt natuurlijk wel behoorlijk dat er geen festivals, concerten en feestweek zijn, waar ze graag naar toe ging. Het ontmoeten van nieuwe mensen is nu lastiger en dat sociale leven is oh zo belangrijk voor ze. En eerlijk is eerlijk, ze was in het begin ook best verdrietig omdat ze van ons niet overal naar toe mocht. Geen (illegale) feestjes, niet met teveel vrienden bij elkaar en liefst zoveel mogelijk afstand. Als de groep vrienden te groot werd, kwam ze naar huis in tegenstelling tot vele andere pubers. Daar waren we blij mee en hebben haar dan ook vaak gecomplimenteerd voor haar verantwoordelijke gedrag. Zeker omdat er soms wat onbegrip was in haar vriendengroep. Moest zij gaan uitleggen waarom ze dit deed. Nu mag er gelukkig weer meer en mogen ze zelfs op school dicht bij elkaar. Geen grote feesten maar dat is hopelijk ook maar tijdelijk.

Het is natuurlijk wel ontzettend sneu voor al die studenten die hun introductieweken missen. Zeker na wat een leuke afscheidstijd van hun middelbare school moest zijn. Het is sneu, maar niet het einde van de wereld! Deze maatregelen worden niet voor niks genomen. Je hebt op deze leeftijd, als het goed is, nog een heel leven voor je en kunt nog genoeg feesten. Dus kom op, doorgaan, gebruik je gezonde verstand en trots op jezelf zijn dat je bijgedragen hebt aan een coronavrije wereld.

Ik weet zeker dat er mensen zullen zijn die het niet met mij eens zijn. Die wel vinden dat de jeugd het zwaar heeft en aan de kant van de groep viruswaanzin staan. Dat mag, ga dat maar roepen op Facebook. Dat doet iedereen tegenwoordig. Maar als je in het geval van mijn dochter (in willekeurige volgorde) gezond bent, veel leuke vrienden hebt, lekker je sport kunt uitoefenen, aan musicals kunt meedoen, op kamp kon gaan en met vriendinnen naar Texel, een bootje hebt, een bijbaantje hebt, het geld hebt om iets leuks (nou ja niet alles dan) te kunnen doen, je uit een liefdevol gezin komt, het goed doet op school en in vrede opgroeit, dan vind ik dat je het goed hebt en geen reden hebt om te klagen. Wij waren deze week op een crematie van een 20-jarig Brabants meisje die de strijd met haar eetstoornis heeft verloren. Zij heeft gevochten en gevochten.. Zij had het pas echt zwaar!