Column: ‘De handen van mijn moeder’

Door: Belle Fleur. Ik herinner me de zachte warmte van haar handen. Als ik bij haar aan tafel zit, ik word dan al lang volwassen geacht, liggen haar handen rustig op het tafelblad. Ik zit tegenover haar en pak die handen vast. Ze kijkt mij doortastend aan.

Het zijn handen die troosten, die je het gevoel geven, dat je ertoe doet. Dat je de moeite waard bent.
Veiligheid, warmte en troost stralen ze uit, zonder woorden. Mijn moeders handen zijn ook zoveel jaren na dato nog steeds dezelfde. Ik voel nog hoe ze mijn lange haar in vlechten bindt. Hoe ik aan haar hand de eerste schooldag tegemoet huppel. Hoe ze de corsage op mijn trouwjurk speldt. En nog later hoe haar koele hand op mijn voorhoofd voelt, tijdens de bevalling van onze zoon. En hoe ze een traantje wegpinkt als ze hoort, dat hij naar haar vernoemd is.

Kenmerkend is, dat haar handen op latere leeftijd de bekende pigmentvlekken vertonen, wat ze vreselijk vindt. Ze is ijdel. Ze smeert de lichte plekjes in met gekleurde crème. Haar nagels lakt ze bij speciale gelegenheden met blanke lak.

Aan haar linkerhand draagt ze steevast een in goud gevatte bruine steen. Op foto’s overal te zien. Soms wisselt ze deze af met een soortgelijke ring maar dan met barnsteen, in zilver. Al naar gelang hetgeen ze draagt.

Aan haar rechterhand draagt ze vijfenvijftig jaar de gladde trouwring, die ze van mijn vader op eenentwintigjarige leeftijd om haar vinger geschoven krijgt. Een ring van liefde zonder begin en zonder eind.

Moeder
Er was niets, dacht ik altijd, denk ik nog,
dat je niet kon. Heel mooie pakjes maken
ritselend met bruin papier,
de stroeve jampot opendoen, wonden verbinden
gireren, condoleancebrieven schrijven,
voorlezen, spreken in vijf talen, bijna
verdronken honden uit het water halen
levendig luisteren naar langdradige verhalen.
Maar bij het einde van het lied zei je:
ik kan het niet, liefje, ik kan het niet.
Je bedoelde doodgaan. Uren in het mulle zand
gestrompeld, houvast zoekend met je hand.
Ook dat heb je tenslotte gekund,beminde.
En aan het strand zal ik je later vinden.
Laat me je vinden. Je kan het toch?

M. Vasalis, De Oude Kustlij

Belle Fleur houdt van de natuur, van wandelen, van buiten zijn. Elke dag. Bloemen spelen een belangrijke rol in het dagelijks leven. Erover schrijven ook. Zingen, schilderen en lezen maken het leven compleet. Een Aalsmeerse in hart en nieren.