Column: Zomer in Aalsmeer

De zomer van 2020 kan na deze week wel echt de archieven in. Welk labeltje eraan komt te hangen mag u zelf invullen. Voor onze columniste van vandaag was het een zomer van uitersten. Maar optimistisch zoals we haar kennen geeft ze er toch een positieve wending aan.

Door: Anna Maria Mantel-Giannattasio. Deze zomer beschouw ik als de storm voor de stilte. En wat was die storm heerlijk. Vakantie in eigen land, rust op de Poel en in september straten vol wapperende Aalsmeerse driekleur. Het was ouderwets genieten. Het was goed.

Langzaam went het
Het went echt. Het dansen om vierkante meters in de Zijdstraat. ‘Loop je nou rechts of links van mij?’
Het schrikken als iemand binnen hoest of niest. ‘Ah nee… niet zo dichtbij.’
Het niet knuffelen met een zwak iemand die je dierbaar is. ‘Raar hé zo?’

Het LIJKT wel of het went. Mijn gesprekken over het C-woord eindigen de laatste tijd meestal met deze standaard zin ‘Het is zoals het is.’ Dan kijken we elkaar aan en dan is het gesprek klaar. Wat niet went is het missen. Want Covid is nog niet klaar met ons. Wat mis jij? Ik mis feesten, mis gezelligheid en het gedreun van muziek. Ik ben niet de enige, denk ik.

Missen
Ook mis ik mijn moeder. Ze heeft de mooie zomer nét meegemaakt maar deze herfst niet gered. Een rare lastige tijd om te eindigen. Gelukkig was er door het virus genoeg tijd voor elkaar. Bij het opruimen en uitzoeken vond ik in haar la bakken vol feestfoto’s. Veel zwart-wit. Vol serpentine en bier. Ik bekijk de stralende gezichten en zie iedereen hutje mutje in een feestzaal. Ik denk ergens midden jaren 60. De tijd dat feesten nog werden gevierd met sketches, spelletjes en dansopdrachten.

Stoere mannen
Op de foto zie ik een kluwen mensen en ontzettend veel lol. Stoere mannen met smachtende vrouwenarmen om hun nek verstrengeld. De dansopdracht was denk ik ‘hou je dame hoog’. Gevaarlijke pumps hangen een halve meter boven de grond. Geen afstand en geen gedoe. Buldergelach en nul afstand. Het lijkt een mensenleven terug. Het ís een mensenleven terug.

Winter
Bij het bekijken van deze foto denk ik aan de koude winter die gaat komen. Geeft afstand extra kou en misverstanden tussen de mensen? Ik hoop het niet. Mijn favoriete dichteres Merel Morre deelde deze week twee prachtzinnen:

Kijk een beetje naar elkaar om.
Kijk een beetje naar elkaar uit

Dit gaat mijn mantra worden. Voor velen was de eerste golf soms echt gezellig. Meer tijd thuis. Puf en krijttekeningen op straattegels. Er was meer hoop. Deze winter gaat het er voor velen écht om spannen. Blijf lokaal kopen, geef extra aandacht aan elkaar en kijk of je wat kunt betekenen voor mensen die tussen de wal en het schip dreigen te vallen. Nee, ik bedoel niet alleen qua geld. Maak tijd en geef aandacht aan de kwetsbare Aalsmeerder en maak hun winter minder eenzaam.

Dan komt alles goed. Want het ís al goed. Het is zoals het is.