Pierre’s Pennenstreken: Zeemeeuw-buren

Om half twaalf barstte de bom. Tijdens de laatste uitzending van Pauw waren ze net bezig de beste sportfragmenten van het jaar te bespreken (de handbalmeiden waren op het nippertje wereldkampioen geworden!). De explosie moet tot in de Westergasfabriek te horen zijn geweest, maar men praatte onverstoorbaar door, terwijl het hier buiten weerlichtte.

 

Het begon een paar jaar geleden, toen het huis waarvan de bewoner was overleden, werd verkocht. Het was een gewoon oud woonhuis met een tuin, de helft van een twee-onder-één-kap.

 

Wie de nieuwe eigenaar was, wist niemand. Wel zagen wij bouwbedrijven verschijnen, die het hele interieur gestript moeten hebben, want het werd in vuilcontainers afgevoerd.

 

Toen begon men aan de opbouw. Nieuwe dakkapellen, nieuwe goten, er kwam een aanbouw aan de zijkant en de tuin werd volledig bestraat, zodat er plaats kwam om twee auto’s neer te zetten. De gemeente was zo bereidwillig om de trottoirbanden te vervangen door inritbanden.

 

Wij werden benieuwd wie onze nieuwe buren zouden worden. Oftewel: welke rijke stinkerd kon zich veroorloven om zoveel geld tegen een ‘normaal’ woonhuis aan te smijten?

 

Die buren verschenen niet. Wel zagen wij af en toe bestelbusjes staan van een schoonmaakbedrijf, een meubelhandel, een stoffeerder of een vliegtuigcateraar – zou die laatste de eigenaar zijn? Niemand die het wist.

Het huis werd kennelijk af en toe een paar dagen verhuurd – of door de eigenaar (een buitenlander?) als pied-à-terre gebruikt. Want wij zagen auto’s uit het duurdere segment in de bestrate voortuin staan, soms – maar niet altijd – met een buitenlands kenteken. En wij zagen af en toe licht branden achter de dichte lamellen…

 

Het werd duidelijk dat er nooit buren zouden komen wonen, maar dat een kennelijke investeerder het wel handig vond om een huis vlakbij Schiphol te bezitten, om het te verhuren (?) aan wie daar belangstelling voor had. De buren waren geen buren, maar passanten. Dat schijnt steeds vaker voor te komen – en er is niks aan te doen.

 

Politie

Toen barstte de bom. De hele buurt zat rechtop in bed, kinderen werden huilend wakker, gordijnen werden opengeschoven, huisdieren vluchtten naar alle hoeken, tv-kijkers keken eerst en waagden zich voorzichtig naar buiten. Het weerlichten bleek afkomstig van een hele voorraad tegelijk afgestoken (ontploft?) vuurwerk, dat het hele Maarse & Kroonhof deed oplichten. Iemand riep: ‘De politie is al gebeld.’

 

En inderdaad, iemand zag een motoragent (?) langsrijden. Daarna zag men in het huis nog urenlang de disco-lampen; het feest ging door!

 

Gedrag van zeemeeuw-buren: je krijst wat, je schijt de boel onder en vliegt weer weg. Het is maar acht uur vliegen naar Dubai.

 

Tekst Pierre Tuning

(advertentie)